دامین تعدادی حرف برای تعیین، شناسایی، کنترل و تعیین قلمرو در اینترنت می باشد. نام دامنه ها براساس قوانین و روش های سیستم نام دامنه (Domain Name Services) که آنرا با نام DNS می شناسیم تشکیل شده است. هر نامی که در DNS چه به صورت محلی و چه در سطح اینترنت ثبت می شود نام دامنه می باشد.
نام دامنه در زمینه های مختلف از جمله نام گذاری شبکه های مختلف، نام گذاری وبسایت ها و برنامه های کاربردی استفاده می شود. عموماً، یک نام دامنه را می توان به عنوان نماینده یک آدرس IP (آی پی) در نظر گرفت، چه برای کامپیوترهایی که به اینترنت دسترسی دارند، چه سرورهایی که میزبان وبسایت ها هستند یا حتی خود وبسایت ها و در کل هر سرویس دیگری که از طریق اینترنت ارتباط برقرار می کند از نام دامنه استفاده می کنند. در سال 2017، بیش از 330 میلیون نام دامنه ثبت شد.
دامین ها خود به زیر دامنه های دیگر تقسیم و سازماندهی می شود. اولین مرحله از نام دامنه که به آنها دامنه های سطح بالا یا Top-level domains و به اختصار TLDs می گویند که خود این دامنه ها شامل دامنه های سطح بالای عمومی Generic top-level domains به اختصار gTLDs که مهمترین آنها Com, info, net, edu و Org می باشند هستند.
زیر مجموعه بعدی دامنه های سطح بالا، دامنه های سطح بالای کشوری Country code top-level domains است. در زیر این نام های دامنه ی سطح اول، نام های دامنه سطح دوم و سوم در DNS قرار می گیرد که این نام های دامنه برای اتصال کاربران از شبکه محلی به سرویس های اینترنت مانند منابع، شبکه ها و وبسایت ها رزرو و ثبت می شوند. ثبت این دامنه ها توسط شرکت ها و وبسایت هایی که فعالیت آنها تنها مختص ثبت دامنه است که با فروشندگان و کارفرمایان اصلی این قضیه در تماس هستند انجام می شود.
نام دامنه ای که کامل است و تمام سلسله مراتب های DNS در آن رعایت شده و هیچکدام از بخش های آن حذف نشده و به بیان ساده تر تمام سطوح دامنه در آن وجود دارد، به این دامنه های صلاحیت دار که DNS می تواند آنها را بشناسد اصطلاحاً FQDN می گویند.
در DNS ها ثبت هر لیبل و سطوح دامنه به بزرگ یا کوچک بودن حروف حساس نیستند و می توان با هر متدی آنها را نوشت، اما به طور عمومی حروف آن به صورت حروف کوچک نوشته می شود.
نام دامنه در زمینه های مختلف از جمله نام گذاری شبکه های مختلف، نام گذاری وبسایت ها و برنامه های کاربردی استفاده می شود. عموماً، یک نام دامنه را می توان به عنوان نماینده یک آدرس IP (آی پی) در نظر گرفت، چه برای کامپیوترهایی که به اینترنت دسترسی دارند، چه سرورهایی که میزبان وبسایت ها هستند یا حتی خود وبسایت ها و در کل هر سرویس دیگری که از طریق اینترنت ارتباط برقرار می کند از نام دامنه استفاده می کنند. در سال 2017، بیش از 330 میلیون نام دامنه ثبت شد.
دامین ها خود به زیر دامنه های دیگر تقسیم و سازماندهی می شود. اولین مرحله از نام دامنه که به آنها دامنه های سطح بالا یا Top-level domains و به اختصار TLDs می گویند که خود این دامنه ها شامل دامنه های سطح بالای عمومی Generic top-level domains به اختصار gTLDs که مهمترین آنها Com, info, net, edu و Org می باشند هستند.
زیر مجموعه بعدی دامنه های سطح بالا، دامنه های سطح بالای کشوری Country code top-level domains است. در زیر این نام های دامنه ی سطح اول، نام های دامنه سطح دوم و سوم در DNS قرار می گیرد که این نام های دامنه برای اتصال کاربران از شبکه محلی به سرویس های اینترنت مانند منابع، شبکه ها و وبسایت ها رزرو و ثبت می شوند. ثبت این دامنه ها توسط شرکت ها و وبسایت هایی که فعالیت آنها تنها مختص ثبت دامنه است که با فروشندگان و کارفرمایان اصلی این قضیه در تماس هستند انجام می شود.
نام دامنه ای که کامل است و تمام سلسله مراتب های DNS در آن رعایت شده و هیچکدام از بخش های آن حذف نشده و به بیان ساده تر تمام سطوح دامنه در آن وجود دارد، به این دامنه های صلاحیت دار که DNS می تواند آنها را بشناسد اصطلاحاً FQDN می گویند.
در DNS ها ثبت هر لیبل و سطوح دامنه به بزرگ یا کوچک بودن حروف حساس نیستند و می توان با هر متدی آنها را نوشت، اما به طور عمومی حروف آن به صورت حروف کوچک نوشته می شود.
