15-02-2022, 07:54 PM
گرمايش جهاني و پي آمدهاي ناشي از آن بسياري از متغيرهاي اقليمي موثر در رشد و نمو گياهان زراعي را تحت تاثير قرار مي دهد و پاسخ گياهان به اين امر تابع شدت و الگوي تغييرات مي باشد. در اين مطالعه تاثير تغيير جهاني اقليم بر شاخص هاي اقليمي کشاورزي ايران براي سال 2050 ميلادي (1430 شمسي) بر اساس سناريوي استاندارد IPCC توسط دو مدل گردش عمومي مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج نشان داد که ميانگين دماي سالانه مناطق مختلف کشور تا سال هدف بين 3.5 تا 4.5 درجه سانتي گراد افزايش مي يابد در حالي که ميانگين بارش سالانه بين 7 تا 14 درصد کاهش خواهد يافت. به علاوه اين تغييرات از غرب به شرق و از شمال به جنوب کشور شديدتر خواهد بود. افزايش دما باعث طولاني تر شدن فصل رشد به دليل افزايش تعداد روزهاي بدون يخبندان مي شود. البته کاهش بارش طول فصل خشک را از حدود 20 روز در مناطق غربي تا بيش از 30 روز در جنوب کشور افزايش خواهد داد که اين امر به ويژه در مناطق کشت ديم از اهميت بيشتري برخوردار است. افزايش دما همچنين ميزان تبخير و تعرق بالقوه سالانه را در سال هدف بين 18 تا 30 درصد افزايش مي دهد و در نتيجه تفاوت بين ميزان بارش و تبخير و تعرق بالقوه يا شاخص کمبود بارش به طور قابل توجهي افزايش مي يابد که عمدتا به دليل افزايش ميزان تبخير و تعرق خواهد بود. با وجودي که پي آمدهاي تغيير اقليم بر شاخص هاي اگروکليماتيک تمامي مناطق کشور موثر مي باشد، ولي نتايج اين تحقيق نشان داد که بيشترين اثرات منفي به ترتيب در جنوب، شرق و مرکز کشور بروز کرده و کمترين اثرات در شمال و شرق کشور ظاهر خواهد شد.