09-06-2021, 04:29 PM
پردیس فناوری کیش_طرح مشاوره متخصصین صنعت و مدیریت-گروه فناوری اطلاعات و ارتباطات
ریشه‌های پیدایش جاوا
جاوا از سوی تیمی در شرکت سان مایکروسیستمز به رهبری جیمز گاسلینگ توسعه یافته و در سال 1995 منتشر شد. این زبان متعاقباً از سوی شرکت اوراکل خریداری شده است.
هدف اصلی خالقان جاوا این بوده که زبانی را ایجاد کنند که بتوانند آن را روی کاربردهای مصرفی اجرا کنند. این طراحان می‌توانسته‌اند دنیایی را تصور کنند که در آن کدها روی یخچال یا دستگاه توستر اجرا می‌شوند، یعنی آن چه که امروز به نام اینترنت اشیا می‌شناسیم. ما تنها در طی سال‌های اخیر دستگاه‌هایی ساخته‌ایم که چنین قابلیت‌هایی داشته باشند و از این رو باید گفت که این طراحان اولیه بسیار از زمان خود جلوتر بوده‌اند. هدف طراحی این زبان منجر به چنین معماری برای آن شده است. یکی از شعارهای مهم زبان برنامه جاوا چنین است: «یک بار بنویس، همه جا اجرا کن». به بیان دیگر شما با جاوا می‌توانید کدی بنویسید که آن را برای اجرای روی هر نوع دستگاهی کامپایل کنید.
اما نکته جالب این است که جاوا به دلیل این ویژگی خود محبوب نشده است؛ بلکه از مزیت فناوری نوظهوری که در همان نیمه‌های دهه 90 میلادی ظهور یافت و چهره دنیا را دگرگون ساخت بهره گرفت؛ منظور ما فناوری وب است. جاوا این قابلیت را داشت که با آن می‌شد برنامه‌هایی به نام applet نوشت. این اپلت‌ها برنامه‌های کوچکی بودند که می‌شد داخل مرورگرهای وب آن‌ها را اجرا کرد. با رشد خیره‌کننده وب جاوا نیز سوار این موج شد و به یک زبان برنامه‌نویسی بسیار محبوب تبدیل شد. بدین ترتیب علی‌رغم این که قصد اولیه طراحان این زبان چیز دیگری بود؛ اما بسیاری از وب اپلیکیشن‌ها به زبان جاوا نوشته شدند.
واقعیت این است که طراحان اولیه زبان برنامه‌نویسی تا حدود زیادی تحت تأثیر زبان‌هایی مانند C و ++C بوده‌اند و جاوا نیز شباهت‌های دستور زبانی زیادی با این زبان‌ها دارد. خالقان جاوا از این زبان‌ها به عنوان نمونه‌ای برای انجام کارها استفاده کردند و از این رو ویژگی‌های خاصی وجود داشتند که طراحان جاوا قصد نداشتند در جاوا آن‌ها را پیاده‌سازی کنند، چون قبلاً ثابت شده بود که در C و C++ موجب بروز مشکلاتی می‌شوند.
نسخه‌های مختلف جاوا
شرکت سان مایکروسیستمز، کیت توسعه نرم‌افزاری (JDK) شماره 1.0 جاوا را در سال 1995 منتشر کرده است. این JDK نخست برای توسعه اپلیکیشن‌های دسکتاپ و اَپلت (applet) مورد استفاده قرار گرفت. متعاقباً جاوا برنامه‌نویسی دستگاه‌های موبایل و سرورهای تجاری را نیز در این کیت میسر ساخت. ذخیره‌سازی همه کتابخانه‌ها در یک JDK منفرد باعث شده که این کیت بسیار بزرگ‌تر از حد مناسب برای توزیع شود. البته باید این نکته را در نظر داشته باشید که توزیع نرم‌افزارها در دهه 1990 توسط CD های اندازه کوچک و یا از طریق سرعت‌های پایین شبکه صورت می‌گرفته است. از آنجا که اغلب توسعه‌دهندگان به همه API ها نیاز نداشتند (یک توسعه‌دهنده اپلیکیشن‌های دسکتاپ به ندرت به API های سرورهای تجاری نیاز پیدا می‌کند) شرکت Sun این مشکل توزیع را با تقسیم جاوا به سه نسخه حل کرد. این نسخه‌ها نهایتاً به نام JAVA SE، JAVA EE و JAVA ME نامیده شدند که در ادامه هر کدام را توضیح داده‌ایم.
پلتفرم جاوا، نسخه استاندارد (Java SE)- این نسخه از جاوا برای توسعه اپلیکیشن‌های سمت کلاینت که روی رایانه‌های رومیزی اجرا می‌شوند، و اپلت‌ها که روی مرورگرهای وب اجرا می‌شوند، طراحی شده است.
پلتفرم جاوا نسخه انترپرایز (Java EE)- این نسخه از جاوا بر مبنای JAVA SE طراحی شده و به طور انحصاری برای توسعه اپلیکیشن‌های سرور با گرایش سازمانی استفاده می‌شود. اپلیکیشن‌های سمت سرور شامل سرولت‌ها (Servlet) می‌شود که برنامه‌های جاوای مشابه اپلت هستند؛ اما به جای کلاینت روی سرور اجرا می‌شوند. سرولت‌ها از API Java EE Servlet استفاده می‌کنند.
پلتفرم جاوا، نسخه میکرو (Java ME) – این نسخه از جاوا بر مبنای JAVA SE طراحی شده است. این پلتفرم برای توسعه میدلت‌ها (MIDlet) استفاده می‌شود که برنامه‌های جاوایی هستند که روی دستگاه‌های اطلاعاتی موبایل اجرا می‌شوند. ایکس‌لت (Xlet) ها نیز برنامه‌های جاوایی هستند که روی دستگاه‌های مونتاژی اجرا می‌شوند.
ریشه‌های پیدایش جاوا
جاوا از سوی تیمی در شرکت سان مایکروسیستمز به رهبری جیمز گاسلینگ توسعه یافته و در سال 1995 منتشر شد. این زبان متعاقباً از سوی شرکت اوراکل خریداری شده است.
هدف اصلی خالقان جاوا این بوده که زبانی را ایجاد کنند که بتوانند آن را روی کاربردهای مصرفی اجرا کنند. این طراحان می‌توانسته‌اند دنیایی را تصور کنند که در آن کدها روی یخچال یا دستگاه توستر اجرا می‌شوند، یعنی آن چه که امروز به نام اینترنت اشیا می‌شناسیم. ما تنها در طی سال‌های اخیر دستگاه‌هایی ساخته‌ایم که چنین قابلیت‌هایی داشته باشند و از این رو باید گفت که این طراحان اولیه بسیار از زمان خود جلوتر بوده‌اند. هدف طراحی این زبان منجر به چنین معماری برای آن شده است. یکی از شعارهای مهم زبان برنامه جاوا چنین است: «یک بار بنویس، همه جا اجرا کن». به بیان دیگر شما با جاوا می‌توانید کدی بنویسید که آن را برای اجرای روی هر نوع دستگاهی کامپایل کنید.
اما نکته جالب این است که جاوا به دلیل این ویژگی خود محبوب نشده است؛ بلکه از مزیت فناوری نوظهوری که در همان نیمه‌های دهه 90 میلادی ظهور یافت و چهره دنیا را دگرگون ساخت بهره گرفت؛ منظور ما فناوری وب است. جاوا این قابلیت را داشت که با آن می‌شد برنامه‌هایی به نام applet نوشت. این اپلت‌ها برنامه‌های کوچکی بودند که می‌شد داخل مرورگرهای وب آن‌ها را اجرا کرد. با رشد خیره‌کننده وب جاوا نیز سوار این موج شد و به یک زبان برنامه‌نویسی بسیار محبوب تبدیل شد. بدین ترتیب علی‌رغم این که قصد اولیه طراحان این زبان چیز دیگری بود؛ اما بسیاری از وب اپلیکیشن‌ها به زبان جاوا نوشته شدند.
واقعیت این است که طراحان اولیه زبان برنامه‌نویسی تا حدود زیادی تحت تأثیر زبان‌هایی مانند C و ++C بوده‌اند و جاوا نیز شباهت‌های دستور زبانی زیادی با این زبان‌ها دارد. خالقان جاوا از این زبان‌ها به عنوان نمونه‌ای برای انجام کارها استفاده کردند و از این رو ویژگی‌های خاصی وجود داشتند که طراحان جاوا قصد نداشتند در جاوا آن‌ها را پیاده‌سازی کنند، چون قبلاً ثابت شده بود که در C و C++ موجب بروز مشکلاتی می‌شوند.
نسخه‌های مختلف جاوا
شرکت سان مایکروسیستمز، کیت توسعه نرم‌افزاری (JDK) شماره 1.0 جاوا را در سال 1995 منتشر کرده است. این JDK نخست برای توسعه اپلیکیشن‌های دسکتاپ و اَپلت (applet) مورد استفاده قرار گرفت. متعاقباً جاوا برنامه‌نویسی دستگاه‌های موبایل و سرورهای تجاری را نیز در این کیت میسر ساخت. ذخیره‌سازی همه کتابخانه‌ها در یک JDK منفرد باعث شده که این کیت بسیار بزرگ‌تر از حد مناسب برای توزیع شود. البته باید این نکته را در نظر داشته باشید که توزیع نرم‌افزارها در دهه 1990 توسط CD های اندازه کوچک و یا از طریق سرعت‌های پایین شبکه صورت می‌گرفته است. از آنجا که اغلب توسعه‌دهندگان به همه API ها نیاز نداشتند (یک توسعه‌دهنده اپلیکیشن‌های دسکتاپ به ندرت به API های سرورهای تجاری نیاز پیدا می‌کند) شرکت Sun این مشکل توزیع را با تقسیم جاوا به سه نسخه حل کرد. این نسخه‌ها نهایتاً به نام JAVA SE، JAVA EE و JAVA ME نامیده شدند که در ادامه هر کدام را توضیح داده‌ایم.
پلتفرم جاوا، نسخه استاندارد (Java SE)- این نسخه از جاوا برای توسعه اپلیکیشن‌های سمت کلاینت که روی رایانه‌های رومیزی اجرا می‌شوند، و اپلت‌ها که روی مرورگرهای وب اجرا می‌شوند، طراحی شده است.
پلتفرم جاوا نسخه انترپرایز (Java EE)- این نسخه از جاوا بر مبنای JAVA SE طراحی شده و به طور انحصاری برای توسعه اپلیکیشن‌های سرور با گرایش سازمانی استفاده می‌شود. اپلیکیشن‌های سمت سرور شامل سرولت‌ها (Servlet) می‌شود که برنامه‌های جاوای مشابه اپلت هستند؛ اما به جای کلاینت روی سرور اجرا می‌شوند. سرولت‌ها از API Java EE Servlet استفاده می‌کنند.
پلتفرم جاوا، نسخه میکرو (Java ME) – این نسخه از جاوا بر مبنای JAVA SE طراحی شده است. این پلتفرم برای توسعه میدلت‌ها (MIDlet) استفاده می‌شود که برنامه‌های جاوایی هستند که روی دستگاه‌های اطلاعاتی موبایل اجرا می‌شوند. ایکس‌لت (Xlet) ها نیز برنامه‌های جاوایی هستند که روی دستگاه‌های مونتاژی اجرا می‌شوند.