نقل‌قول: صوفیان دو عید دارند: [font=sans-serif]عید عام و عید خاص.[/font]
[font=sans-serif]عید عام: این عید ویژه ی همه ی صوفیان است و مضمون آنرا سنائی چنین شرح داده است:[/font]
[font=sans-serif]صوفیان هر دَمی دو عید کنندبدین معنا که صوفیان هر دَمی دو عید دارند در حالیکه بعضی از ارباب علمِ ظاهر مانند عنکبوت هر زمان با دَم خود تور و بَندی درست می کنند و با بافته های زبان دامی می گسترانند تا عوام خلق را بسان مگس به دام اندازند.
عنکبوتان مگس قدید کنند[/font]
معنای اینکه صوفیان هر دَمی دو عید دارند این است که چون دَم را فرو می برند به صفات حق (اسم جامع) توجه دارند و چون دَم را بیرون می دهند به ذات حق (اسم ذات) پناه می برند. این بازگشتی است قلبی به اصل و معشوق خود در هر نفس و عشقبازی با نام محبوب که عید است و شادی آفرین. اِنّا للّه و اِنّا الیه راجعون (ما از خداوندیم و بازگشت ما به سوی اوست).
[font=sans-serif]عید خاص: این عید مورد تمنّای صوفیان است اگرچه همه را میسّر نیست. درباره ی این عید مجذوب تبریزی می گوید:[/font]
[font=sans-serif]مجدوب تو شب عید نداندعید خاص صوفیان بریدن از مخلوق و وصول به حق است. این عید روز وصال محبوب مطلق است که صوفیان همه عمر در آرزوی آنند و به امید آن دل خوش دارند. روزی که قطره بر پهنه دریا نشیند و با چشم دریا به دریا بنگرد. این همان دیداریست که حق می فرماید: فمن کان یرجوا لقاء ربّه فلیعمل عملاً صالحاً و لا یشرک بعبادة ربّه احدا (هر کس که به دیدار پروردگارش امیدوار است باید دارای عمل صالح باشد و هرگز در پرستش خداوند کسی را با او شریک نگرداند). لازم به یادآوری است که عمل صالح عملی است که در آن توجه به ثواب و پاداش نباشد. پیر هرات ذیل تفسیر این آیه می فرماید:
آن روز کند عید که دیدار تو بیند[/font]
«همه خلق بر زندگانی عاشقند و مرگ بر ایشان دشوار و عارف به امیّد دیدار به سوی مرگ می شتابد.»(دکتر [font=sans-serif]جواد نوربخش)[/font]
کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 2 مهمان