21-02-2023, 04:28 PM
(آخرین ویرایش: 22-02-2023, 10:31 AM، توسط lavazemkhanegi.)
روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن، سودمندی را به عنوان روشی برای ارائه خدمات در دنیای کنونی افزایش داده است، جایی که تعدادی از موانع، از جمله مشکلات اقتصادی و دسترسی محدود به مراقبت، ممکن است مانع از دریافت درمان مورد نیاز افراد شود. این روش ارائه خدمات عملی است و این پتانسیل را دارد که به روشی مقرون به صرفه به تعداد زیادی از افراد محروم دسترسی پیدا کند. هدف این مقاله بررسی وضعیت روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن و شناسایی بهبودها و راه حل های ممکن برای چالش ها است. نتایج کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده نشان‌دهنده پذیرش بالای مشتری و نتایج مثبت با این روش ارائه روان‌درمانی است. با این وجود، روان درمانگرانی که مایل به ارائه روان درمانی از طریق تلفن هستند، با چالش های متعددی مواجه هستند، از جمله عدم کنترل محیط، به خطر افتادن بالقوه حریم خصوصی و رازداری، ایجاد اتحاد درمانی بدون تماس حضوری، مسائل اخلاقی و قانونی در ارائه روان درمانی توسط تلفن، مدیریت موقعیت‌های بحرانی از راه دور، و سازگاری روان‌درمانگر برای انجام روان‌درمانی به شیوه‌ای جایگزین. نیاز به تحقیقات بیشتر، از جمله مقایسه مستقیم روان درمانی چهره به چهره با روان درمانی تلفنی و امکان ارائه روان درمانی های تلفنی به غیر از درمان شناختی رفتاری وجود دارد.
کلیدواژگان: بهداشت از راه دور، تلفن، روان درمانی، سلامت روان، دسترسی به مراقبت های بهداشتی
مشاوره تلفنی
بررسی اجمالی سلامت از راه دور
بهداشت از راه دور به استفاده از ارتباطات راه دور و فناوری اطلاعات برای ارائه دسترسی به اطلاعات و خدمات بهداشتی در فاصله جغرافیایی اشاره دارد ( Glueckauf, Picket, Ketterson, Loomis, & Rozensky, 2003 , p. 160). استفاده از سلامت از راه دور، به ویژه برای مراقبت از سلامت روان، به دلیل تمایل به ارائه مراقبت های بهداشتی به جمعیت های تحت پوشش، کاهش هزینه های مراقبت های بهداشتی و برآورده کردن خواسته های مصرف کنندگان، به سرعت افزایش یافته است (Glueckauf et al., 2003 ) . تعدادی از موانع روان درمانی سنتی چهره به چهره ممکن است مانع از دریافت کمک مورد نیاز افراد شود، از جمله مسائل حمل و نقل، نیاز به مراقبت از کودک، ننگ درک شده و مشکل در ترک کار (بی، لاول، لیدبیتر، ایستون و گسک، 2010) . مور و همکاران، 2005 ). بیش از دو سوم بیماران افسرده در یک محیط مراقبت اولیه حداقل یک مانع عملی (مثلاً مشکلات حمل و نقل) را گزارش کردند که توانایی آنها را برای حضور منظم در روان درمانی مختل می کرد ( Mohr et al. 2006 ). روان درمانی تلفنی می تواند چنین موانعی را به حداقل برساند، چه به عنوان روش اولیه ارائه روان درمانی یا به عنوان کمکی به روان درمانی چهره به چهره.
روان درمانی تلفنی با توجه به مکان و زمان بندی منعطف قرار ملاقات ها، راحتی بیشتری را به مشتری ارائه می دهد ( سایمون، لودمن، توتی، اوپرسکالسکی، و فون کورف، 2004 ؛ توتی، لودمن، و سیمون، 2005 ؛ توتی، اسپنگلر، پوپلتون، لودمن، و سیمون، 2010 ). مشتریان می توانند جلسات را در خانه در خلوت کامل انجام دهند، که ممکن است نگرانی در مورد انگ مربوط به درمان سلامت روان را کاهش دهد ( موزر، فرانکلین، و رز، 2008 ؛ سیمون و همکاران، 2004 ) و به طور بالقوه کمتر از جلسات حضوری تهدید کننده باشد. برخی از مشتریان
مشتریانی که می توانند از دسترسی بهتر به روان درمانی بهره مند شوند شامل افراد مسن تر، افرادی که فاقد ارائه دهندگان خدمات محلی هستند (به ویژه ساکنان روستایی)، افراد خانه نشین یا مبتلایان به بیماری های مزمن پزشکی، پرسنل نظامی فعال که ممکن است مراقبت از ارائه دهندگان نظامی را ترجیح دهند، و مراجعین زندانی (Glueckauf ) و همکاران، 2003 ). در اصل، روان درمانی از طریق تلفن، درمان را در دسترس افرادی قرار می دهد که در غیر این صورت ممکن است مراقبت های بهداشت روانی دریافت نکنند ( Mohr et al., 2010 ; Simon et al., 2004 ).
علی‌رغم پیشرفت‌های اخیر در فناوری ویدیو و رایانه، تلفن ممکن است همچنان روشی ارجح برای ارائه روان‌درمانی در مقایسه با رویکردهای ارتباطی پیشرفته‌تر باشد. اولاً، تقریباً همه خانوارهای ایالات متحده (96٪) دارای یک خط تلفن ثابت یا تلفن همراه هستند ( کمیسیون ارتباطات فدرال، 2010 ) در مقایسه با تنها 62٪ با دسترسی به اینترنت ( اداره سرشماری ایالات متحده، 2007 ). علاوه بر این، ساکنان روستایی، که احتمالاً هدف رویکردهای بهداشت از راه دور هستند، حتی نسبت به ساکنان شهری بیشتر به اینترنت دسترسی کمتری دارند ( وزارت بازرگانی ایالات متحده، 2010 ). دوم، استفاده از تلفن برای ارائه روان درمانی نیازی به تجهیزات خاص و بالقوه پرهزینه ندارد. تنها هزینه اضافه شده هزینه های بین شهری است. سوم، کنفرانس ویدئویی اغلب شامل سفر به یک مکان متمرکز با اتصال ویدیویی است که برای افراد مقیم خانه و کسانی که نمی توانند یا نمی خواهند رانندگی کنند مشکل ساز است. چهارم، انجام روان درمانی از طریق تلفن، مشکلات فنی بالقوه کمتری نسبت به کنفرانس ویدئویی دارد، به عنوان مثال، کیفیت تصویر ضعیف یا فریم های ثابت. در نهایت، نه روان‌درمانگران و نه مراجعان به دستورالعمل‌هایی در مورد نحوه استفاده از تلفن نیاز ندارند.
رفتن به:
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده روان‌درمانی تلفنی
تحقیقات تا به امروز در مورد روان درمانی تلفنی، یافته های دلگرم کننده ای به دست آورده است. در این بخش، ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) را بررسی می‌کنیم که از درمان شناختی رفتاری ارائه‌شده با تلفن (CBT) برای شرکت‌کنندگان مبتلا به افسردگی یا اختلالات اضطرابی استفاده می‌کنند، عمدتاً به این دلیل که اکثریت قریب به اتفاق مطالعاتی که روان‌درمانی تلفنی را بررسی می‌کنند بر روی CBT متمرکز شده‌اند.
لاول و همکارانش ( لاول و همکاران، 2006 ) تنها کارآزمایی بالینی تصادفی شده را تا به امروز انجام دادند که روان درمانی حضوری و تلفنی را مقایسه می کرد. شرکت‌کنندگان 72 بزرگسال مبتلا به اختلال وسواس فکری جبری بودند که از کلینیک‌های روانشناسی سرپایی در بریتانیا استخدام شدند. آنها 10 هفته مواجهه و پیشگیری از پاسخ را دریافت کردند که توسط 2 روان درمانگر "آموزش دیده" که تحت نظارت منظم قرار گرفتند، ارائه شد. جلسه اول به صورت حضوری برای تمامی شرکت کنندگان برگزار شد. نرخ ساییدگی پایین (5.5٪) بود. 3 شرکت کننده از درمان حضوری و 1 شرکت کننده از درمان تلفنی انصراف دادند. نتایج حاکی از کاهش قابل توجهی در هر دو نمرات چک لیست وسواس فکری اجباری ییل براون (YBOCS) و نمرات علائم افسردگی از قبل تا بعد از مداخله بود، بدون تفاوت معنی‌دار بین گروهی. علاوه بر این، 77٪ از مشتریان در گروه تلفن، در مقابل 67٪ از مشتریان در گروه حضوری، شواهدی از نتایج بالینی قابل توجه داشتند (تعریف شده به عنوان ≥ 2 کاهش انحراف استاندارد در امتیاز YBOCS). بنابراین، این RCT تغییرات قابل مقایسه آماری و بالینی قابل توجهی را در علائم و حداقل ساییدگی برای روان درمانی حضوری و تلفنی یافت.
مطالعات دیگر روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن را با درمان معمول یا شرایط فقط اطلاعاتی مقایسه کرده اند. برنز و همکارانش ( برنز و همکاران، در حال چاپ ) 60 بزرگسال 60 سال و بالاتر را با اختلال اضطراب فراگیر، اختلال هراس، یا اختلال اضطرابی که در غیر این صورت مشخص نشده بود، بر اساس مصاحبه بالینی ساختاریافته برای DSM-IV (SCID) انتخاب کردند. شرکت کنندگان به طور تصادفی به 8-10 جلسه CBT ارائه شده از طریق تلفن یا شرایط فقط اطلاعاتی تقسیم شدند. روان درمانگران یک کارآموز روانشناسی بالینی در مقطع دکترا و یک مددکار اجتماعی در سطح کارشناسی ارشد بودند. نرخ فرسایش پایین (8.3٪) بود، با 4 شرکت کننده از شرایط CBT تلفنی و 1 شرکت کننده از شرایط فقط اطلاعات خارج شدند. دریافت‌کنندگان CBT تلفنی در مقایسه با شرکت‌کنندگانی که فقط اطلاعات دریافت می‌کردند، به‌طور قابل‌توجهی نگرانی، اضطراب عمومی، حساسیت اضطرابی و علائم بی‌خوابی را کاهش دادند. کاهش نگرانی در یک دوره 6 ماهه برای گروه CBT حفظ شد.
مشاوره تلفنی
Swinson و همکارانش ( Swinson, Fergus, Cox, & Wickwire, 1995 ) CBT تحویل شده از طریق تلفن را با شرایط کنترل لیست انتظار مقایسه کردند. شرکت‌کنندگان مبتلا به اختلال هراس با آگورافوبیا (N = 42) از طریق نامه‌هایی به پزشکان و آگهی‌های روزنامه‌ای که روستاییان کانادا را هدف قرار می‌دادند، استخدام شدند. گروه CBT 8 جلسه مواجهه درمانی، راهبردهای مقابله ای و بحث درباره تفکر فاجعه آمیز دریافت کردند. روان درمانگر مورد مطالعه 2 سال سابقه کار داشت. ساییدگی 9.5٪ (n = 4) بود. در مقایسه با گروه مقایسه لیست انتظار، شرکت کنندگانی که CBT دریافت کردند بهبود بیشتری در علائم افسردگی، اضطراب، پریشانی، ترس و اجتناب داشتند.
موهر و همکاران ( Mohr و همکاران، 2005 ) تنها مطالعه ای را انجام دادند که 2 نوع روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن، CBT و درمان متمرکز بر هیجان را برای درمان علائم افسردگی بالا در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مقایسه کرد. به طور کلی، 89٪ از شرکت کنندگان بر اساس SCID تشخیص اختلال افسردگی اساسی یا دیستیمیا داشتند. شرکت کنندگان به طور تصادفی 16 هفته CBT یا درمان متمرکز بر هیجان را دریافت کردند. روان درمانگران روانشناسانی در سطح دکترا بودند که تحت نظارت هفتگی قرار گرفتند. نوارهای صوتی انتخاب شده به طور تصادفی از جلسات برای شایستگی رتبه بندی شدند. نرخ فرسایش قابل مقایسه بود (3 از CBT و 4 از درمان متمرکز بر هیجان). گروه CBT نسبت به گروه درمانی متمرکز بر هیجان، بهبود قابل توجهی در علائم افسردگی و عاطفه مثبت تجربه کردند.
اخیراً، Mohr و همکارانش ( Mohr, Carmody, Erickson, Jin, & Leader, 2011 ) CBT ارائه شده از طریق تلفن را با درمان معمول برای جانبازان مبتلا به افسردگی بر اساس مصاحبه بین‌المللی عصبی-روان‌پزشکی مقایسه کردند. هشتاد و پنج شرکت‌کننده یا 16 جلسه CBT از طریق تلفن دریافت کردند یا طبق معمول از طریق امور جانبازان درمان شدند. روان‌درمانگران 3 روان‌شناس دارای مجوز بودند و 10 درصد از جلسات روان‌درمانی از نظر شایستگی در ارائه درمان رتبه‌بندی شدند. اکثر شرکت کنندگان حداقل 4 جلسه (97.6٪) را تکمیل کردند که 78٪ تمام 16 جلسه را کامل کردند. اگرچه علائم افسردگی با گذشت زمان بهبود یافتند، اما نتایج با توجه به گروه درمان تفاوت معنی‌داری نداشت. نویسندگان پیشنهاد می کنند که جانبازان ممکن است نسبت به سایر بیماران نسبت به درمان مقاوم تر بوده باشند.
روان درمانی تلفنی نیز در مدل های مراقبت مشارکتی گنجانده شده است. سیمون، لودمن و همکارانش ( لودمن، سایمون، توتی و فون کورف، 2007 ؛ سیمون و همکاران، 2004 ) یک RCT بزرگ روان درمانی تلفنی را در یک سازمان حفظ سلامت (HMO) انجام دادند. شرکت کنندگان 600 عضو HMO بودند که اخیراً (کمتر از 30 روز) درمان ضد افسردگی تجویز شده توسط پزشک مراقبت اولیه خود را شروع کرده بودند. شرکت کنندگان به طور تصادفی به CBT تحویل تلفنی با مدیریت مراقبت برای پایبندی به دارو یا مراقبت معمول تقسیم شدند. CBT شامل 8 جلسه و سپس 2-4 جلسه تقویتی بود. روان درمانگران روان درمانگران سطح کارشناسی ارشد با تقریبا 20 ساعت آموزش و نظارت هفتگی بودند. 15 جلسه از نظر شایستگی و پایبندی بررسی شد. ساییدگی کم بود و 79 درصد از نمونه 8 جلسه یا بیشتر را تکمیل کردند. در مقایسه با مراقبت‌های معمول، شرکت‌کنندگانی که CBT از طریق تلفن دریافت می‌کردند بهبود قابل‌توجهی در علائم افسردگی داشتند، تغییری که تا 18 ماه پس از درمان ادامه داشت. علاوه بر این، شرکت‌کنندگانی که CBT از طریق تلفن دریافت کردند، نسبت به شرکت‌کنندگانی که مراقبت‌های معمول را دریافت کردند، به‌طور قابل‌توجهی ۵۰ درصد بهبود در نمرات افسردگی را تجربه کردند.
در نهایت، یک متاآنالیز انجام شده توسط Mohr و همکارانش ( Mohr, Vella, Hart, Heckman, & Simon, 2008 ) 10 مطالعه را شناسایی کرد که روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن را با درمان معمول برای درمان علائم افسردگی مقایسه کردند. این مطالعات دارای جمعیت‌های مختلف بیمار و بیماری‌های همراه پزشکی و معیارهای پیامد متفاوتی هستند. با این وجود، آنها یک اثر کوچک اما قابل توجه (d = 0.26) برای درمان تلفنی در مقایسه با گروه های کنترل و یک اثر بزرگ (d = 0.82) برای تجزیه و تحلیل قبل از درمان تلفنی بر کاهش علائم افسردگی پیدا کردند. اگرچه این نسخه خطی بر روی RCT با افرادی با تشخیص بالینی اضطراب یا افسردگی تمرکز دارد، روان‌درمانی تلفنی نیز برای جمعیت‌های غیرسنتی مانند افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن (Mohr et al. 2005 ) و در یک محیط گروهی ( Heckman et al.) استفاده شده است. همکاران، 2006 ).
رفتن به:
پذیرش روان درمانی تلفنی توسط مشتری
رضایت مشتری از درمان ارائه شده از طریق تلفن بالا است ( Bee et al., 2008 ). قبل از دریافت روان درمانی، مشتریان بالقوه اغلب علاقه و تمایل خود را برای شرکت در جلسات از طریق تلفن گزارش می دهند. در یک مطالعه روان درمانی تلفنی برای افسردگی، تقریباً 66٪ از بزرگسالانی که درمان افسردگی را شروع می کردند به جلسات تلفنی علاقه مند بودند ( توتی و همکاران، 2010 ). اگرچه برخی از مراجعان در ابتدا ممکن است در مورد روان درمانی از طریق تلفن بی طرف یا حتی بدبین باشند، اما معمولاً پس از اتمام درمان، رضایت بالایی را گزارش می کنند ( بی و همکاران، 2010 ؛ موهر، هارت، و مارمار، 2006 ). لاول ( Loll et al., 2006 ) رضایت مشتری را در مقیاسی از 0 تا 32 ارزیابی کرد. تفاوت بین شرکت کنندگانی که روان درمانی تلفنی دریافت کردند (M = 28.74، SD = 3.6) و روان درمانی چهره به چهره (M = 29.84، SD = 2.9) از نظر آماری معنی دار نبودند. در واقع، هر دو بسیار بالا بودند. سیمون و همکاران (2004) دریافتند که تنها 29 درصد از مراجعانی که مراقبت های اولیه معمولی را دریافت کرده اند، از درمان «بسیار راضی» هستند در مقایسه با 59 درصدی که مدیریت مراقبت های تلفنی و روان درمانی را دریافت کرده اند. برنز و همکاران (در حال چاپ) از مقیاس رضایت مشتری برای شرکت کنندگانی که روان درمانی تلفنی دریافت کردند استفاده کرد. آنها سطوح بالایی از رضایت را گزارش کردند که با یافته های قبلی استنلی و همکاران مقایسه می شود. (2009) که از CBT چهره به چهره در نمونه بسیار مشابهی از شرکت کنندگان مبتلا به GAD در اواخر عمر استفاده کردند.
شرکت‌کنندگان در مطالعات تحقیقاتی روان‌درمانی تلفنی اغلب نسبت به مطالعات روان‌درمانی چهره به چهره، نرخ فرسایش کمتری را نشان می‌دهند ( لودمن و همکاران، 2007 ؛ مور و همکاران، 2005 ؛ سیمون و همکاران، 2004 ؛ توتی و همکاران، 2010 ). در یک متاآنالیز اخیر ( Mohr و همکاران، 2008 )، میانگین نرخ ساییدگی برای RCTهای روان درمانی تلفنی برای افسردگی تقریباً 8٪ بود که به طور قابل توجهی کمتر از میانگین نرخ ساییدگی 47٪ در یک متاآنالیز قبلی بود. روان درمانی چهره به چهره ( Wierzbicki & Pekarik، 1993 ). به طور خلاصه، در حالی که رضایت بالای مشتری و فرسایش پایین به تنهایی دلیلی برای انجام روان درمانی از طریق تلفن نیست، این عوامل - همراه با ادبیات نوظهور که داده های نتیجه ثابت و قوی را نشان می دهد - بررسی بیشتر سودمندی و مزایای روان درمانی به این روش را تضمین می کند. .
رفتن به:
چالش های روان درمانی از طریق تلفن
با وجود این مزایا، روانشناسان باید قبل از انجام روان درمانی تلفنی، تعدادی از مسائل را در نظر بگیرند. در این بخش به برخی از چالش های احتمالی می پردازیم. ( جدول 1 مراجعه کنید.) برای خلاصه به
میز 1
پرداختن به چالش های روان درمانی تلفنی
چالش راه های پیشنهادی برای مقابله با چالش
عدم کنترل محیط در شروع رابطه، مرزها را تعیین کنید و به حفظ حریم خصوصی نیاز داشته باشید
حریم خصوصی / محرمانه بودن رضایت کامل کتبی آگاهانه برای خدمات بررسی درمان ارائه شده و محدودیت های محرمانه در هنگام استفاده از ارتباطات الکترونیکی (مانند تلفن های بی سیم، تلفن های همراه). بررسی کنید که آن شخص در تلفن مشتری است
اتحاد درمانی تعیین انتظارات برای روان درمانی؛ به مراجعان اطلاع دهید که مورد توجه بی‌نظیر روان‌درمانگر قرار خواهند گرفت. ارائه تصویر روان درمانگر؛ با دقت به نشانه های غیرکلامی توجه کنید
مسائل اخلاقی/حقوقی فقط در ایالتی که دارای مجوز است، تمرین کنید. قبل از شروع درمان، رضایت آگاهانه برای درمان را بررسی کنید
موقعیت های بحرانی بیمارانی را که در زمان مصرف به طور فعال اقدام به خودکشی می کنند حذف کنید. از منابع در دسترس مشتریان در شهرستان/شهر خود آگاهی داشته باشند
سازگاری روان درمانگر با روان درمانی تلفنی ارائه آموزش هایی با تمرکز بر تقویت و اصلاح مهارت های گوش دادن انعکاسی، استفاده از صدای روان درمانگر برای انتقال گرما و احساسات، و توجه به نشانه های شنیداری تنها از مراجع.
در یک پنجره جداگانه باز کنید
عدم کنترل محیط زیست
در جلسات سنتی روان درمانی چهره به چهره، روان درمانگر کنترل قابل توجهی بر محیط دارد (به عنوان مثال، چیدمان دفتر، زاویه صندلی ها و فاصله بین آنها، توانایی به حداقل رساندن وقفه ها و آنچه دیگران در طول جلسات می توانند بشنوند و غیره). . با این حال، هنگامی که روان درمانی از طریق تلفن انجام می شود، روان درمانگران می توانند مقدار قابل توجهی از این کنترل را از دست بدهند. در واقع، روان درمانی از طریق تلفن ممکن است تعادل بیشتری بین قدرت بین فردی و کنترل بر تعامل ایجاد کند ( هاس، بندیکت و کوبوس، 1996 ). موقعیت‌هایی که می‌توانند حریم خصوصی شرکت‌کنندگان را به خطر بیندازند، شامل امکان استراق سمع دیگران از جلسات روان‌درمانی آنها می‌شود ( هاس و همکاران، 1996 ). روان‌درمانگران باید در ابتدا مرزهای محکمی را با مراجع تعیین کنند، تا تأکید کنند که جلساتی که از طریق تلفن انجام می‌شوند همان توجه را (مثلاً عدم وقفه، شروع به‌موقع جلسات) از طرف درمانگر و مراجع مانند جلساتی که در مطب درمانگر انجام می‌شوند، تضمین می‌کنند.
حریم خصوصی و محرمانه بودن
نگرانی در مورد حفظ حریم خصوصی و محرمانگی مشتری هنگام استفاده از فناوری‌های دیجیتال و تلفن همراه بیشتر از روان‌درمانی چهره به چهره است. محرمانگی ممکن است از طریق انتقال ناخواسته اطلاعات از طریق اتصالات تلفنی ناامن (به عنوان مثال، تلفن همراه؛ موزر و همکاران، 2008 ) تهدید شود. یکی از مسائل بالقوه مهم صحبت ناآگاهانه با شخصی غیر از مشتری مورد نظر از طریق تلفن است. یک راه حل این است که از یک رمز عبور یا روش دیگری برای تأیید اینکه شخص روی خط تلفن در واقع مشتری است استفاده کنید ( هرون و اسمیت، 2010 ). کوچر (2007) سناریوهای دیگری را ارائه می‌کند که ارزش بررسی دارند، از جمله پتانسیل مشتریان برای ارسال گزیده‌هایی از جلسات روان‌درمانی ضبط‌شده‌شان به صورت آنلاین و این امکان که در صورت ایجاد تهدید امنیتی، تقریباً هر تماس تلفنی را بتوان ردیابی و ضبط کرد. در حالی که این سناریوها ممکن است نادر باشند، ضروری است که عواقب آنها را در حین ورود بیشتر به حوزه انجام روان درمانی از طریق تلفن در نظر بگیریم.
مشاوره تلفنی
همانطور که در جلسات حضوری، روان‌درمانگران و مراجعان باید به طور کامل درباره خدمات برنامه‌ریزی‌شده صحبت کنند و یک قرارداد کتبی برای تأیید موافقت متقابل آنها با شرایط مورد بحث (به عنوان مثال، دسترسی به روان‌درمانگر، صورت‌حساب/پرداخت، طرح رسیدگی به شرایط اضطراری، و غیره.). فاش کردن کامل محدودیت‌های بالقوه محرمانگی با مشتریان برای درمان‌هایی که شامل استفاده از تلفن‌های بی‌سیم، تلفن‌های با پسوند بی‌سیم و تلفن‌های همراه است، بسیار مهم است ( کوچر، 2007 ). روان درمانگران باید استفاده از خطوط زمینی را برای اطمینان از حفظ حریم خصوصی و رازداری بیشتر مشتری در نظر بگیرند.
توسعه اتحاد درمانی
اتحاد درمانی برای موفقیت روان درمانی مهم است. این به عنوان پیوند بین روان درمانگر و مراجع که بر روی وظایف و اهداف روان درمانی مورد توافق دوجانبه کار می کنند، مفهوم سازی شده است ( بوردین، 1979 ). برخی استدلال کرده اند که ایجاد اتحاد درمانی ممکن است در یک رابطه مبتنی بر تلفن دشوار باشد. هاس به تعدادی محدودیت در روان درمانی تلفنی اشاره کرد ( هاس و همکاران، 1996 ). اول، اتحاد درمانی ممکن است به خطر بیفتد زیرا روان درمانگر ممکن است در درک تجربیات مراجع بدون دسترسی به نشانه های غیر شنوایی مشکل داشته باشد. دوم، ممکن است برای روان درمانگر دشوار باشد که همدلی را بدون دیده شدن منتقل کند. مراجعان ممکن است بی توجه باشند و احساس کنترل کمتری داشته باشند، زیرا نمی توانند روان درمانگر خود را ببینند، یا ممکن است روان درمانی تلفنی را کمتر مهم بدانند و بنابراین نسبت به روان درمانی رو در رو سرمایه گذاری کمتری داشته باشند (موزر و همکاران، 2008 ) .
اما شواهد اخیر نشان می‌دهد که می‌توان یک اتحاد درمانی مؤثر در روان‌درمانی تلفنی ایجاد کرد. همانطور که قبلاً گفته شد، نرخ فرسایش روان درمانی تلفنی پایین است ( برنز و همکاران، در مطبوعات ؛ مور و همکاران، 2005 ) و رضایت مشتری از روان درمانی تلفنی بالا است ( برنز و همکاران، در مطبوعات ؛ توتی و همکاران. ، 2010 )، تا کنون معادل روان درمانی چهره به چهره به نظر می رسد ( لاول و همکاران، 2006 ). هر دوی این یافته ها وجود اتحاد درمانی را نشان می دهد.
چند مطالعه اتحاد درمانی را در روان درمانی تلفنی بررسی کرده اند. در Brenes و همکاران. در مطالعه، گزارش‌های مشتری و روان‌درمانگر از اتحاد درمانی همانطور که توسط پرسشنامه اتحاد کاری اندازه‌گیری شد، بالا بود (M درمانگر = 70.8، SD = 11.9؛ M مشتری = 67.7، SD = 17.6؛ محدوده WAI 7-84؛ برنز و همکاران، در را فشار دهید ). به طور مشابه، Reese، Conoley و Broussart (2002) دریافتند که مراجعانی که روان‌درمانی تلفنی دریافت کرده‌اند، یک پیوند قوی با روان‌درمانگر خود گزارش کرده‌اند (همانطور که توسط مقیاس پرسشنامه اتحاد کاری اندازه‌گیری شده است؛ M = 72.14، SD = 9.79، محدوده 12- 84) و از درمان راضی بودند. در یک مطالعه کیفی در مورد CBT ارائه شده از طریق تلفن، مراجعان گزارش کردند که احساس نزدیکی روانی با روان درمانگر خود داشتند ( بی و همکاران، 2010 ). اگرچه تفاوت‌ها در اتحاد درمانی بین روان‌درمانی حضوری و تلفنی به طور کامل بررسی نشده است، شواهد نشان می‌دهد که در واقع می‌توان یک اتحاد درمانی خوب را در روان‌درمانی مبتنی بر تلفن ایجاد کرد.
مسائل اخلاقی و حقوقی
انجمن روانشناسی آمریکا (APA) هنوز رهنمودهای اخلاقی برای تمرین از راه دور روانشناسی ندارد، که منجر به تنوع زیادی در اجرای آن می شود ( کوچر، 2007 ). APA روانشناسانی را که روانشناسی از راه دور انجام می دهند تشویق می کند تا این کار را در محدوده منشور اخلاقی APA انجام دهند و نشان داده است که نگرانی ها به صورت موردی مورد بررسی قرار خواهند گرفت ( APA, 2002 ). انجمن روانشناسی اوهایو اولین انجمن ایالتی است که رهنمودهای خاص از راه دور روانشناسی را ارائه می کند ( Dielman et al., 2009 ) در مورد (1) استفاده مناسب از فناوری، با این نشانه که ممکن است تله روانشناسی برای هر مشتری مناسب نباشد. (2) الزامات قانونی و اخلاقی، به ویژه لزوم تأیید اینکه روانشناسی از راه دور در دولتی که روان‌درمانگر در آن فعالیت می‌کند، قانونی است. (3) رضایت آگاهانه و افشای اطلاعات، به گونه‌ای که باید رضایت آگاهانه دریافت شود، روان‌درمانگران باید سطح تجربه خود را در زمینه روانشناسی از راه دور و محدودیت‌های روانشناسی از راه دور افشا کنند، و در صورت در دسترس نبودن روانشناسی از راه دور، باید در مورد ابزارهای تماس جایگزین بحث شود. (4) ارتباطات ایمن و انتقال الکترونیکی اطلاعات مشتری، با تاکید بر وسایل ایمن برای برقراری ارتباط و اجتناب از اطلاعات شناسایی شخصی هنگام استفاده از وسایل ارتباطی غیر ایمن. (5) دسترسی و ذخیره سازی ارتباطات، با افشای کامل افرادی که به ارتباطات بین روان درمانگر و مشتری دسترسی دارند و این اطلاعات چگونه ذخیره خواهد شد. (6) هزینه ها و ترتیبات مالی مشخص شده قبل از شروع روان درمانی؛ (7) نظارت ارائه شده مطابق با الزامات هیئت صدور مجوز دولتی؛ و (8) مسائل ارزیابی، به گونه‌ای که روان‌درمانگران از ویژگی‌های روان‌سنجی آزمون‌ها و محدودیت‌های ذاتی با مدیریت آنلاین آگاه باشند.
APA یک بررسی اخیر (2010) از قوانین بهداشت از راه دور ایالتی انجام داد. از 22 ایالتی که قوانین بهداشت از راه دور دارند، تنها سه ایالت دارای قوانین بهداشت از راه دور هستند که برای روانشناسان اعمال می شود (کالیفرنیا، کنتاکی و ورمونت)، و کالیفرنیا در واقع تماس تلفنی را از این قوانین مستثنی می کند. یک موضوع حقوقی بالقوه برای روانشناسانی که روان درمانی تلفنی ارائه می دهند، مکان روان درمانگر و مراجعه کننده است. اکثر ایالت ها ارائه روان درمانی را در محل روان درمانگر و مراجع انجام می دهند. بنابراین، اگر روان درمانگر در یک حالت و مراجع در حالت دیگر باشد، خدمات در دو حالت انجام می شود. در نتیجه، روان‌درمانگر ناآگاهانه ممکن است بدون مجوز تمرین کند. برخی از ایالت‌ها مجوز موقتی را ارائه می‌کنند که اجازه می‌دهد تمرین محدود در یک ایالت ثانویه را انجام دهد. اگر روان‌درمانگر قصد دارد مقدار قابل توجهی از کار بین‌دولتی را انجام دهد، یک راه‌حل دیگر دریافت مجوز در ایالت دیگر است. یکی دیگر از مسائل حقوقی، کسب رضایت آگاهانه برای درمان است. همانطور که در روان درمانی چهره به چهره، اجزای سنتی رضایت آگاهانه، مانند افشای نحوه استفاده از اطلاعات سلامت شخصی، استثنائات محرمانگی، و حق کناره گیری از درمان، باید برای مشتری توضیح داده شود. علاوه بر این، خطرات خاص روان درمانی تلفنی باید مورد بحث قرار گیرد.
موقعیت های بحرانی
برخی از بحران‌هایی که ممکن است روان‌درمانگر هنگام انجام روان‌درمانی تلفنی با آن مواجه شود، قصد خودکشی، قصد قتل و بدتر شدن علائم است. اگرچه این بحران‌ها منحصر به روان‌درمانی تلفنی نیستند، اما باید متفاوت از یک رابطه درمانی رو در رو معمولی با آنها برخورد کرد. به عنوان مثال، یک مراجعه کننده در بحران ممکن است در طول یک جلسه تلفن را قطع کند و روان درمانگر را از ارزیابی کامل خطر باز دارد. بنابراین، توسعه یک برنامه ایمنی از ابتدا برای کاهش خطر بحران، جلوگیری از حوادث نامطلوب و پاسخ مناسب به رویدادهای نامطلوب از اهمیت بالایی در روان درمانی تلفنی برخوردار است. طرح ایمنی باید شامل غربالگری دقیق برای خطر آسیب به خود یا دیگران قبل از شروع روان درمانی، نظارت بر بدتر شدن علائم در طول درمان و داشتن یک پروتکل ایمنی در صورت بروز بحران در طول درمان باشد (لوکستون، سیروتین و میشکیند، 2010 ) . .
سازگاری روان درمانگر با روان درمانی تلفنی
شاید بزرگ‌ترین مسئله در روان‌درمانی تلفنی، گشودگی روان‌درمانگر برای کار کردن به شیوه‌ای باشد که بسیار غیرسنتی به نظر می‌رسد ( بی و همکاران، 2010 ؛ ریچاردسون، فروه، گرابو، اگد، و الهای، 2009 ). در واقع، برخی از مقاومت‌های روان‌درمانگران ممکن است از «ساخت‌های عمیق تعبیه‌شده رابطه درمانی» ناشی شود ( بی و همکاران، 2008 ). برخی از دلایلی که روان درمانگران ممکن است روان درمانی تلفنی را دشوارتر درک کنند عبارتند از: (1) فقدان سرنخ های غیر شنوایی که می تواند توانایی روان درمانگر را در تفسیر تجربیات، پاسخ ها و دوسوگرایی مشتری محدود کند (هاس و همکاران، 1996؛ رافمن ، 2006 ) . (2) حواس پرتی، مشکل در حفظ توجه در طول جلسه، و پتانسیل برای تمرکز بر کارهای غیر ضروری ( هاس و همکاران، 1996 ). (3) پتانسیل برای تبدیل جلسات بیشتر اجتماعی یا محاوره ای به جای درمانی ( هاس و همکاران، 1996 ). و (4) نگرانی در مورد توانایی ایجاد یک اتحاد درمانی موثر با مشتری ( کوچر، 2007 ؛ ریس و استون، 2005). ; ریچاردسون و همکاران، 2009 ).
جالب توجه است، یک مطالعه نشان داد که اگرچه روان‌درمانگرانی که از روان‌درمانی تلفنی استفاده می‌کردند در ابتدا شک داشتند، اما به سرعت توانستند روابط قوی و درمانی با مراجع ایجاد کنند و به طور کلی از انجام روان‌درمانی به این شیوه راضی بودند (Mohr et al., 2006 ) . Bee et al. (2010) گزارش داده اند که یک رابطه درمانی نزدیک، در واقع، حتی بدون نزدیکی فیزیکی امکان پذیر است و پیشنهاد کرده اند که جلسات حضوری ممکن است لزوما "استاندارد طلایی" نباشد. حداقل یک محقق پیشنهاد کرده است که سطح تمرکز روان درمانگران ممکن است در طول جلسات تلفنی، زمانی که نشانه های دیداری از موقعیت درمانی حذف می شود، افزایش یابد ( ریس و همکاران، 2002 ). به طور مشابه، اگرچه برخی ممکن است بر این باور باشند که جلسات صوتی و تصویری برای جلسات روان درمانی نسبت به صوت به تنهایی برتری دارند، اما تحقیقات قبلی هیچ تفاوتی را در درک راحتی و حواس‌پرتی جلسات هنگام مقایسه جلسات روان‌درمانی رودررو، ویدیویی و فقط صوتی نشان نداده است. هافورد، گلوکاف و وب، 1999 ). به طور خلاصه، تحقیقات محدود تا به امروز نشان می دهد که برخی از مسائل مورد توجه روان درمانگران در مورد انجام روان درمانی از طریق تلفن آنقدرها که در ابتدا تصور می شد حیاتی نیستند.
موقعیت هایی که ممکن است برای روان درمانی تلفنی مناسب نباشند
روان درمانی تلفنی ممکن است برای همه مراجعان مناسب نباشد. مشتریانی که مشکلات اولیه آنها ماهیتی مبتنی بر رابطه دارند، ممکن است از روان درمانی چهره به چهره بهره بیشتری ببرند، از جمله مشتریانی که با روابط ناهماهنگ یا مشکل در حفظ روابط با عملکرد بالا مراجعه می کنند. سایر مراجعان ممکن است از ترکیبی از روان درمانی حضوری و تلفنی بهره مند شوند. برای مثال، افرادی که مشکل اجتناب دارند، ممکن است از تلفن به عنوان راهی برای اجتناب از مواجهه کامل با موقعیت هایی که احساسات قوی و در نتیجه اجتناب را برمی انگیزد، استفاده کنند. این مراجعین ممکن است از یک رویکرد ترکیبی بهره مند شوند که در آن جلسات تلفنی می تواند به مشتری کمک کند تا مهارت های مقابله و انتقال به روان درمانی چهره به چهره را توسعه دهد. به طور مشابه، جلسات روان‌درمانی تلفنی ممکن است فرصتی را برای روان‌درمانگران فراهم کند تا در تمرین‌های مواجهه درون تنی حضور داشته باشند که در غیر این صورت تکمیل آن در یک جلسه روان‌درمانی سنتی غیرممکن است. مراجعینی که انگیزه روان درمانی برایشان کم است (مانند مراجعانی که تحت درمان اجباری دادگاه قرار می گیرند، مراجعینی که با فشار خانواده یا دوستان به دنبال درمان هستند) ممکن است حداقل سود را از روان درمانی تلفنی دریافت کنند. تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه چه کسی ممکن است از روان درمانی تلفنی بیشترین سود را ببرد، مورد نیاز است.
رفتن به:
نتیجه گیری
روانشناسان در قرن بیست و یکم باید به تعدادی از مسائل مربوط به ارائه مراقبت های بهداشت روانی، از جمله موانع مراقبت، تأکید بیشتر بر ارائه مراقبت به افراد محروم و کاهش هزینه های مراقبت های بهداشتی رسیدگی کنند. در این مقاله، ما بر روی یکی از روش های انجام این کار تمرکز کرده ایم - ارائه روان درمانی از طریق تلفن. ما پایگاه شواهدی را برای اینکه چگونه و چرا روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن می تواند مؤثر باشد، بررسی کرده ایم و پیشنهادات عملی برای مقابله با برخی از مشکلاتی که در ارائه روان درمانی از طریق تلفن رخ می دهد ارائه کرده ایم.
اگرچه مطالعات بیشتری به وضوح مورد نیاز است، تعداد فزاینده ای از مطالعات روش شناختی قوی نتایج مثبتی را برای روان درمانی تلفنی نشان می دهد. بسیاری از این تحقیقات توسط Mohr انجام شد، که به این نتیجه رسید که "کارآزمایی های مثبت کافی برای CBT تلفنی وجود دارد که به عنوان یک درمان با پشتیبانی تجربی در نظر گرفته شود" ( Mohr et al., 2011 , p. 264). با این وجود، ما هنوز فاقد مقایسه روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن در مقابل روان درمانی حضوری و تعیین مبتنی بر شواهد در مورد اینکه کدام یک از مراجعان ممکن است بیشترین سود را از روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن ببرند، نداریم. علاوه بر این، اکثر RCT های منتشر شده روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن را فقط با گروه های اطلاعاتی، درمان طبق معمول و مقایسه لیست انتظار به جای گروه های مقایسه فعال تر مقایسه کردند. علاوه بر این، یک مطالعه تحویل چهره به چهره و تلفنی را با همان درمان مقایسه کرد، هیچ تفاوت معناداری در پیامدها مشاهده نشد ( لاول و همکاران، 2006 ). کار بسیار بیشتری برای درک کامل اثرات افتراقی بالقوه برای روش‌های ارائه روان‌درمانی (به عنوان مثال، حضوری در مقابل تلفن) مورد نیاز است.
موضوع مهم دیگر کمبود تحقیقات در مورد روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن به غیر از CBT است. یک توضیح بالقوه این است که ارائه CBT ممکن است از طریق تلفن آسان‌تر باشد، زیرا بیشتر بر توسعه مهارت‌های خاص و کمتر به رابطه درمانی به عنوان «عامل اصلی تغییر» تکیه می‌کند، همانطور که در انواع درمان‌های متمرکز بر احساسات بیشتر است (بکنر، ولا) . هاوارد و موهر، 2007 ؛ بی و همکاران، 2010 ). این مفهوم تا حدی توسط بکنر و همکاران پشتیبانی می شود. (2007) ، که اتحاد درمانی بیشتری برای CBT تلفنی نسبت به درمان حمایتی متمرکز بر احساسات تلفنی پیدا کردند. آنها پیشنهاد می کنند که در درمان متمرکز بر هیجان، فقدان نزدیکی فیزیکی و ارتباط غیرکلامی ممکن است مانع توسعه اعتماد مورد نیاز برای کشف و درک تجربه عاطفی فرد شود.
از آنجایی که تحقیقات کمی انواع مختلف روان درمانی انجام شده از طریق تلفن را مقایسه کرده است، نمی توان در مورد اثربخشی نسبی روش های مختلف صحبت کرد. دو استثنا قابل توجه وجود دارد. یک مطالعه CBT ارائه شده از طریق تلفن را با درمان متمرکز بر احساسات ارائه شده از طریق تلفن مقایسه کرد. در حالی که هر دو نوع روان درمانی کاهش قابل توجهی در علائم افسردگی ایجاد کردند، دریافت کنندگان CBT مزایای قابل توجهی بیشتری را تجربه کردند ( Mohr et al., 2005 ). مطالعه دیگری نشان داد که درمان میان فردی کوتاه مدت از طریق تلفن در کاهش علائم افسردگی در بیماران HIV-AIDS نسبت به مراقبت های معمول برتری دارد ( Ransom et al., 2008 ). بنابراین، برخی شواهد نشان می دهد که رویکردهای غیر CBT زمانی که از طریق تلفن ارائه می شوند، می توانند کارآمد باشند. با این حال، برای بررسی این حوزه، برای تعیین میزان نیاز به تطبیق این رویکردها برای تحویل تلفنی و تأثیر تحویل تلفنی بر فرآیندهای درمانی مرکزی برای روان درمانی مورد مطالعه، به کار بیشتری نیاز است.
یکی دیگر از دلایل بالقوه تمرکز گسترده بر CBT این است که برای تحویل تلفنی به تغییرات نسبتاً حداقلی نیاز دارد. در CBT، بیشتر تکنیک‌هایی که به‌طور سنتی رو در رو آموزش داده می‌شوند را می‌توان به تلفن نیز تعمیم داد (به جز تکنیک‌های تنفس عمیق و آرام‌سازی پیشرونده عضلانی که در آن مشاهده بصری مفید است). با این حال، استفاده از مطالب نوشتاری، دی وی دی یا ویدئوهای آنلاین برای نشان دادن تمرینات ممکن است این نگرانی را به حداقل برساند. برعکس، سایر تکنیک‌ها ممکن است از طریق تلفن انجام شوند. به عنوان مثال، یک روان درمانگر می تواند به طور کامل در طول یک تجربه قرار گرفتن در معرض in vivo بدون حضور فیزیکی حضور داشته باشد.
روان درمانی و مشاوره تلفنی از طریق تلفن یکی از اجزای سلامت از راه دور است. علاوه بر روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن، فناوری ویدئو، اینترنت، ایمیل و تلفن هوشمند نیز در درمان سلامت روان گنجانده شده است. برخی از برنامه ها خود هدایت می شوند، که در آن مراجع ممکن است کمترین تماس را با روان درمانگر داشته باشند. با این حال، افزایش حضور روان‌درمانگر با پیامدهای قابل‌توجهی بهتر همراه بوده است ( اسپک و همکاران، 2007 )، که نشان می‌دهد روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن یا حضوری ممکن است ارجح باشد. سپس، استفاده از فناوری با حداقل تماس با روان درمانگر ممکن است برای مراجعان بسیار با انگیزه یا کسانی که علائم زیرآستانه دارند، کافی باشد، در حالی که افزایش تماس روان درمانگر (چه از طریق تلفن یا ویدئو کنفرانس) ممکن است برای مراجعان با اختلالات جدی تر ترجیح داده شود (نیومن و همکاران 2011) . ). مطالعات روش‌های جدید برای ارائه سلامت از راه دور و میزان تماس روان‌درمانگر به توسعه مؤثرترین درمان‌های بهداشت از راه دور کمک می‌کند.
به طور کلی، تحقیقات نشان می دهد که روان درمانی تلفنی این پتانسیل را دارد که نتایج امیدوارکننده ای ارائه دهد. روان درمانگران باید از چالش های روان درمانی تلفنی آگاه باشند و از قبل برنامه ای برای مقابله با این چالش ها تهیه کنند. با اتکای روزافزون به فناوری، آموزش خاص در روش‌های جایگزین ارائه روان‌درمانی (مثلا تلفن) باید در برنامه‌های آموزشی بالینی ادغام شود تا کارآموزان را برای ارائه‌دهندگان شایسته در چشم‌انداز خدمات بهداشت روانی در دسترس آماده کند.
مشاوره تلفنی
کلیدواژگان: بهداشت از راه دور، تلفن، روان درمانی، سلامت روان، دسترسی به مراقبت های بهداشتی
مشاوره تلفنی
بررسی اجمالی سلامت از راه دور
بهداشت از راه دور به استفاده از ارتباطات راه دور و فناوری اطلاعات برای ارائه دسترسی به اطلاعات و خدمات بهداشتی در فاصله جغرافیایی اشاره دارد ( Glueckauf, Picket, Ketterson, Loomis, & Rozensky, 2003 , p. 160). استفاده از سلامت از راه دور، به ویژه برای مراقبت از سلامت روان، به دلیل تمایل به ارائه مراقبت های بهداشتی به جمعیت های تحت پوشش، کاهش هزینه های مراقبت های بهداشتی و برآورده کردن خواسته های مصرف کنندگان، به سرعت افزایش یافته است (Glueckauf et al., 2003 ) . تعدادی از موانع روان درمانی سنتی چهره به چهره ممکن است مانع از دریافت کمک مورد نیاز افراد شود، از جمله مسائل حمل و نقل، نیاز به مراقبت از کودک، ننگ درک شده و مشکل در ترک کار (بی، لاول، لیدبیتر، ایستون و گسک، 2010) . مور و همکاران، 2005 ). بیش از دو سوم بیماران افسرده در یک محیط مراقبت اولیه حداقل یک مانع عملی (مثلاً مشکلات حمل و نقل) را گزارش کردند که توانایی آنها را برای حضور منظم در روان درمانی مختل می کرد ( Mohr et al. 2006 ). روان درمانی تلفنی می تواند چنین موانعی را به حداقل برساند، چه به عنوان روش اولیه ارائه روان درمانی یا به عنوان کمکی به روان درمانی چهره به چهره.
روان درمانی تلفنی با توجه به مکان و زمان بندی منعطف قرار ملاقات ها، راحتی بیشتری را به مشتری ارائه می دهد ( سایمون، لودمن، توتی، اوپرسکالسکی، و فون کورف، 2004 ؛ توتی، لودمن، و سیمون، 2005 ؛ توتی، اسپنگلر، پوپلتون، لودمن، و سیمون، 2010 ). مشتریان می توانند جلسات را در خانه در خلوت کامل انجام دهند، که ممکن است نگرانی در مورد انگ مربوط به درمان سلامت روان را کاهش دهد ( موزر، فرانکلین، و رز، 2008 ؛ سیمون و همکاران، 2004 ) و به طور بالقوه کمتر از جلسات حضوری تهدید کننده باشد. برخی از مشتریان
مشتریانی که می توانند از دسترسی بهتر به روان درمانی بهره مند شوند شامل افراد مسن تر، افرادی که فاقد ارائه دهندگان خدمات محلی هستند (به ویژه ساکنان روستایی)، افراد خانه نشین یا مبتلایان به بیماری های مزمن پزشکی، پرسنل نظامی فعال که ممکن است مراقبت از ارائه دهندگان نظامی را ترجیح دهند، و مراجعین زندانی (Glueckauf ) و همکاران، 2003 ). در اصل، روان درمانی از طریق تلفن، درمان را در دسترس افرادی قرار می دهد که در غیر این صورت ممکن است مراقبت های بهداشت روانی دریافت نکنند ( Mohr et al., 2010 ; Simon et al., 2004 ).
علی‌رغم پیشرفت‌های اخیر در فناوری ویدیو و رایانه، تلفن ممکن است همچنان روشی ارجح برای ارائه روان‌درمانی در مقایسه با رویکردهای ارتباطی پیشرفته‌تر باشد. اولاً، تقریباً همه خانوارهای ایالات متحده (96٪) دارای یک خط تلفن ثابت یا تلفن همراه هستند ( کمیسیون ارتباطات فدرال، 2010 ) در مقایسه با تنها 62٪ با دسترسی به اینترنت ( اداره سرشماری ایالات متحده، 2007 ). علاوه بر این، ساکنان روستایی، که احتمالاً هدف رویکردهای بهداشت از راه دور هستند، حتی نسبت به ساکنان شهری بیشتر به اینترنت دسترسی کمتری دارند ( وزارت بازرگانی ایالات متحده، 2010 ). دوم، استفاده از تلفن برای ارائه روان درمانی نیازی به تجهیزات خاص و بالقوه پرهزینه ندارد. تنها هزینه اضافه شده هزینه های بین شهری است. سوم، کنفرانس ویدئویی اغلب شامل سفر به یک مکان متمرکز با اتصال ویدیویی است که برای افراد مقیم خانه و کسانی که نمی توانند یا نمی خواهند رانندگی کنند مشکل ساز است. چهارم، انجام روان درمانی از طریق تلفن، مشکلات فنی بالقوه کمتری نسبت به کنفرانس ویدئویی دارد، به عنوان مثال، کیفیت تصویر ضعیف یا فریم های ثابت. در نهایت، نه روان‌درمانگران و نه مراجعان به دستورالعمل‌هایی در مورد نحوه استفاده از تلفن نیاز ندارند.
رفتن به:
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده روان‌درمانی تلفنی
تحقیقات تا به امروز در مورد روان درمانی تلفنی، یافته های دلگرم کننده ای به دست آورده است. در این بخش، ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) را بررسی می‌کنیم که از درمان شناختی رفتاری ارائه‌شده با تلفن (CBT) برای شرکت‌کنندگان مبتلا به افسردگی یا اختلالات اضطرابی استفاده می‌کنند، عمدتاً به این دلیل که اکثریت قریب به اتفاق مطالعاتی که روان‌درمانی تلفنی را بررسی می‌کنند بر روی CBT متمرکز شده‌اند.
لاول و همکارانش ( لاول و همکاران، 2006 ) تنها کارآزمایی بالینی تصادفی شده را تا به امروز انجام دادند که روان درمانی حضوری و تلفنی را مقایسه می کرد. شرکت‌کنندگان 72 بزرگسال مبتلا به اختلال وسواس فکری جبری بودند که از کلینیک‌های روانشناسی سرپایی در بریتانیا استخدام شدند. آنها 10 هفته مواجهه و پیشگیری از پاسخ را دریافت کردند که توسط 2 روان درمانگر "آموزش دیده" که تحت نظارت منظم قرار گرفتند، ارائه شد. جلسه اول به صورت حضوری برای تمامی شرکت کنندگان برگزار شد. نرخ ساییدگی پایین (5.5٪) بود. 3 شرکت کننده از درمان حضوری و 1 شرکت کننده از درمان تلفنی انصراف دادند. نتایج حاکی از کاهش قابل توجهی در هر دو نمرات چک لیست وسواس فکری اجباری ییل براون (YBOCS) و نمرات علائم افسردگی از قبل تا بعد از مداخله بود، بدون تفاوت معنی‌دار بین گروهی. علاوه بر این، 77٪ از مشتریان در گروه تلفن، در مقابل 67٪ از مشتریان در گروه حضوری، شواهدی از نتایج بالینی قابل توجه داشتند (تعریف شده به عنوان ≥ 2 کاهش انحراف استاندارد در امتیاز YBOCS). بنابراین، این RCT تغییرات قابل مقایسه آماری و بالینی قابل توجهی را در علائم و حداقل ساییدگی برای روان درمانی حضوری و تلفنی یافت.
مطالعات دیگر روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن را با درمان معمول یا شرایط فقط اطلاعاتی مقایسه کرده اند. برنز و همکارانش ( برنز و همکاران، در حال چاپ ) 60 بزرگسال 60 سال و بالاتر را با اختلال اضطراب فراگیر، اختلال هراس، یا اختلال اضطرابی که در غیر این صورت مشخص نشده بود، بر اساس مصاحبه بالینی ساختاریافته برای DSM-IV (SCID) انتخاب کردند. شرکت کنندگان به طور تصادفی به 8-10 جلسه CBT ارائه شده از طریق تلفن یا شرایط فقط اطلاعاتی تقسیم شدند. روان درمانگران یک کارآموز روانشناسی بالینی در مقطع دکترا و یک مددکار اجتماعی در سطح کارشناسی ارشد بودند. نرخ فرسایش پایین (8.3٪) بود، با 4 شرکت کننده از شرایط CBT تلفنی و 1 شرکت کننده از شرایط فقط اطلاعات خارج شدند. دریافت‌کنندگان CBT تلفنی در مقایسه با شرکت‌کنندگانی که فقط اطلاعات دریافت می‌کردند، به‌طور قابل‌توجهی نگرانی، اضطراب عمومی، حساسیت اضطرابی و علائم بی‌خوابی را کاهش دادند. کاهش نگرانی در یک دوره 6 ماهه برای گروه CBT حفظ شد.
مشاوره تلفنی
Swinson و همکارانش ( Swinson, Fergus, Cox, & Wickwire, 1995 ) CBT تحویل شده از طریق تلفن را با شرایط کنترل لیست انتظار مقایسه کردند. شرکت‌کنندگان مبتلا به اختلال هراس با آگورافوبیا (N = 42) از طریق نامه‌هایی به پزشکان و آگهی‌های روزنامه‌ای که روستاییان کانادا را هدف قرار می‌دادند، استخدام شدند. گروه CBT 8 جلسه مواجهه درمانی، راهبردهای مقابله ای و بحث درباره تفکر فاجعه آمیز دریافت کردند. روان درمانگر مورد مطالعه 2 سال سابقه کار داشت. ساییدگی 9.5٪ (n = 4) بود. در مقایسه با گروه مقایسه لیست انتظار، شرکت کنندگانی که CBT دریافت کردند بهبود بیشتری در علائم افسردگی، اضطراب، پریشانی، ترس و اجتناب داشتند.
موهر و همکاران ( Mohr و همکاران، 2005 ) تنها مطالعه ای را انجام دادند که 2 نوع روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن، CBT و درمان متمرکز بر هیجان را برای درمان علائم افسردگی بالا در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مقایسه کرد. به طور کلی، 89٪ از شرکت کنندگان بر اساس SCID تشخیص اختلال افسردگی اساسی یا دیستیمیا داشتند. شرکت کنندگان به طور تصادفی 16 هفته CBT یا درمان متمرکز بر هیجان را دریافت کردند. روان درمانگران روانشناسانی در سطح دکترا بودند که تحت نظارت هفتگی قرار گرفتند. نوارهای صوتی انتخاب شده به طور تصادفی از جلسات برای شایستگی رتبه بندی شدند. نرخ فرسایش قابل مقایسه بود (3 از CBT و 4 از درمان متمرکز بر هیجان). گروه CBT نسبت به گروه درمانی متمرکز بر هیجان، بهبود قابل توجهی در علائم افسردگی و عاطفه مثبت تجربه کردند.
اخیراً، Mohr و همکارانش ( Mohr, Carmody, Erickson, Jin, & Leader, 2011 ) CBT ارائه شده از طریق تلفن را با درمان معمول برای جانبازان مبتلا به افسردگی بر اساس مصاحبه بین‌المللی عصبی-روان‌پزشکی مقایسه کردند. هشتاد و پنج شرکت‌کننده یا 16 جلسه CBT از طریق تلفن دریافت کردند یا طبق معمول از طریق امور جانبازان درمان شدند. روان‌درمانگران 3 روان‌شناس دارای مجوز بودند و 10 درصد از جلسات روان‌درمانی از نظر شایستگی در ارائه درمان رتبه‌بندی شدند. اکثر شرکت کنندگان حداقل 4 جلسه (97.6٪) را تکمیل کردند که 78٪ تمام 16 جلسه را کامل کردند. اگرچه علائم افسردگی با گذشت زمان بهبود یافتند، اما نتایج با توجه به گروه درمان تفاوت معنی‌داری نداشت. نویسندگان پیشنهاد می کنند که جانبازان ممکن است نسبت به سایر بیماران نسبت به درمان مقاوم تر بوده باشند.
روان درمانی تلفنی نیز در مدل های مراقبت مشارکتی گنجانده شده است. سیمون، لودمن و همکارانش ( لودمن، سایمون، توتی و فون کورف، 2007 ؛ سیمون و همکاران، 2004 ) یک RCT بزرگ روان درمانی تلفنی را در یک سازمان حفظ سلامت (HMO) انجام دادند. شرکت کنندگان 600 عضو HMO بودند که اخیراً (کمتر از 30 روز) درمان ضد افسردگی تجویز شده توسط پزشک مراقبت اولیه خود را شروع کرده بودند. شرکت کنندگان به طور تصادفی به CBT تحویل تلفنی با مدیریت مراقبت برای پایبندی به دارو یا مراقبت معمول تقسیم شدند. CBT شامل 8 جلسه و سپس 2-4 جلسه تقویتی بود. روان درمانگران روان درمانگران سطح کارشناسی ارشد با تقریبا 20 ساعت آموزش و نظارت هفتگی بودند. 15 جلسه از نظر شایستگی و پایبندی بررسی شد. ساییدگی کم بود و 79 درصد از نمونه 8 جلسه یا بیشتر را تکمیل کردند. در مقایسه با مراقبت‌های معمول، شرکت‌کنندگانی که CBT از طریق تلفن دریافت می‌کردند بهبود قابل‌توجهی در علائم افسردگی داشتند، تغییری که تا 18 ماه پس از درمان ادامه داشت. علاوه بر این، شرکت‌کنندگانی که CBT از طریق تلفن دریافت کردند، نسبت به شرکت‌کنندگانی که مراقبت‌های معمول را دریافت کردند، به‌طور قابل‌توجهی ۵۰ درصد بهبود در نمرات افسردگی را تجربه کردند.
در نهایت، یک متاآنالیز انجام شده توسط Mohr و همکارانش ( Mohr, Vella, Hart, Heckman, & Simon, 2008 ) 10 مطالعه را شناسایی کرد که روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن را با درمان معمول برای درمان علائم افسردگی مقایسه کردند. این مطالعات دارای جمعیت‌های مختلف بیمار و بیماری‌های همراه پزشکی و معیارهای پیامد متفاوتی هستند. با این وجود، آنها یک اثر کوچک اما قابل توجه (d = 0.26) برای درمان تلفنی در مقایسه با گروه های کنترل و یک اثر بزرگ (d = 0.82) برای تجزیه و تحلیل قبل از درمان تلفنی بر کاهش علائم افسردگی پیدا کردند. اگرچه این نسخه خطی بر روی RCT با افرادی با تشخیص بالینی اضطراب یا افسردگی تمرکز دارد، روان‌درمانی تلفنی نیز برای جمعیت‌های غیرسنتی مانند افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن (Mohr et al. 2005 ) و در یک محیط گروهی ( Heckman et al.) استفاده شده است. همکاران، 2006 ).
رفتن به:
پذیرش روان درمانی تلفنی توسط مشتری
رضایت مشتری از درمان ارائه شده از طریق تلفن بالا است ( Bee et al., 2008 ). قبل از دریافت روان درمانی، مشتریان بالقوه اغلب علاقه و تمایل خود را برای شرکت در جلسات از طریق تلفن گزارش می دهند. در یک مطالعه روان درمانی تلفنی برای افسردگی، تقریباً 66٪ از بزرگسالانی که درمان افسردگی را شروع می کردند به جلسات تلفنی علاقه مند بودند ( توتی و همکاران، 2010 ). اگرچه برخی از مراجعان در ابتدا ممکن است در مورد روان درمانی از طریق تلفن بی طرف یا حتی بدبین باشند، اما معمولاً پس از اتمام درمان، رضایت بالایی را گزارش می کنند ( بی و همکاران، 2010 ؛ موهر، هارت، و مارمار، 2006 ). لاول ( Loll et al., 2006 ) رضایت مشتری را در مقیاسی از 0 تا 32 ارزیابی کرد. تفاوت بین شرکت کنندگانی که روان درمانی تلفنی دریافت کردند (M = 28.74، SD = 3.6) و روان درمانی چهره به چهره (M = 29.84، SD = 2.9) از نظر آماری معنی دار نبودند. در واقع، هر دو بسیار بالا بودند. سیمون و همکاران (2004) دریافتند که تنها 29 درصد از مراجعانی که مراقبت های اولیه معمولی را دریافت کرده اند، از درمان «بسیار راضی» هستند در مقایسه با 59 درصدی که مدیریت مراقبت های تلفنی و روان درمانی را دریافت کرده اند. برنز و همکاران (در حال چاپ) از مقیاس رضایت مشتری برای شرکت کنندگانی که روان درمانی تلفنی دریافت کردند استفاده کرد. آنها سطوح بالایی از رضایت را گزارش کردند که با یافته های قبلی استنلی و همکاران مقایسه می شود. (2009) که از CBT چهره به چهره در نمونه بسیار مشابهی از شرکت کنندگان مبتلا به GAD در اواخر عمر استفاده کردند.
شرکت‌کنندگان در مطالعات تحقیقاتی روان‌درمانی تلفنی اغلب نسبت به مطالعات روان‌درمانی چهره به چهره، نرخ فرسایش کمتری را نشان می‌دهند ( لودمن و همکاران، 2007 ؛ مور و همکاران، 2005 ؛ سیمون و همکاران، 2004 ؛ توتی و همکاران، 2010 ). در یک متاآنالیز اخیر ( Mohr و همکاران، 2008 )، میانگین نرخ ساییدگی برای RCTهای روان درمانی تلفنی برای افسردگی تقریباً 8٪ بود که به طور قابل توجهی کمتر از میانگین نرخ ساییدگی 47٪ در یک متاآنالیز قبلی بود. روان درمانی چهره به چهره ( Wierzbicki & Pekarik، 1993 ). به طور خلاصه، در حالی که رضایت بالای مشتری و فرسایش پایین به تنهایی دلیلی برای انجام روان درمانی از طریق تلفن نیست، این عوامل - همراه با ادبیات نوظهور که داده های نتیجه ثابت و قوی را نشان می دهد - بررسی بیشتر سودمندی و مزایای روان درمانی به این روش را تضمین می کند. .
رفتن به:
چالش های روان درمانی از طریق تلفن
با وجود این مزایا، روانشناسان باید قبل از انجام روان درمانی تلفنی، تعدادی از مسائل را در نظر بگیرند. در این بخش به برخی از چالش های احتمالی می پردازیم. ( جدول 1 مراجعه کنید.) برای خلاصه به
میز 1
پرداختن به چالش های روان درمانی تلفنی
چالش راه های پیشنهادی برای مقابله با چالش
عدم کنترل محیط در شروع رابطه، مرزها را تعیین کنید و به حفظ حریم خصوصی نیاز داشته باشید
حریم خصوصی / محرمانه بودن رضایت کامل کتبی آگاهانه برای خدمات بررسی درمان ارائه شده و محدودیت های محرمانه در هنگام استفاده از ارتباطات الکترونیکی (مانند تلفن های بی سیم، تلفن های همراه). بررسی کنید که آن شخص در تلفن مشتری است
اتحاد درمانی تعیین انتظارات برای روان درمانی؛ به مراجعان اطلاع دهید که مورد توجه بی‌نظیر روان‌درمانگر قرار خواهند گرفت. ارائه تصویر روان درمانگر؛ با دقت به نشانه های غیرکلامی توجه کنید
مسائل اخلاقی/حقوقی فقط در ایالتی که دارای مجوز است، تمرین کنید. قبل از شروع درمان، رضایت آگاهانه برای درمان را بررسی کنید
موقعیت های بحرانی بیمارانی را که در زمان مصرف به طور فعال اقدام به خودکشی می کنند حذف کنید. از منابع در دسترس مشتریان در شهرستان/شهر خود آگاهی داشته باشند
سازگاری روان درمانگر با روان درمانی تلفنی ارائه آموزش هایی با تمرکز بر تقویت و اصلاح مهارت های گوش دادن انعکاسی، استفاده از صدای روان درمانگر برای انتقال گرما و احساسات، و توجه به نشانه های شنیداری تنها از مراجع.
در یک پنجره جداگانه باز کنید
عدم کنترل محیط زیست
در جلسات سنتی روان درمانی چهره به چهره، روان درمانگر کنترل قابل توجهی بر محیط دارد (به عنوان مثال، چیدمان دفتر، زاویه صندلی ها و فاصله بین آنها، توانایی به حداقل رساندن وقفه ها و آنچه دیگران در طول جلسات می توانند بشنوند و غیره). . با این حال، هنگامی که روان درمانی از طریق تلفن انجام می شود، روان درمانگران می توانند مقدار قابل توجهی از این کنترل را از دست بدهند. در واقع، روان درمانی از طریق تلفن ممکن است تعادل بیشتری بین قدرت بین فردی و کنترل بر تعامل ایجاد کند ( هاس، بندیکت و کوبوس، 1996 ). موقعیت‌هایی که می‌توانند حریم خصوصی شرکت‌کنندگان را به خطر بیندازند، شامل امکان استراق سمع دیگران از جلسات روان‌درمانی آنها می‌شود ( هاس و همکاران، 1996 ). روان‌درمانگران باید در ابتدا مرزهای محکمی را با مراجع تعیین کنند، تا تأکید کنند که جلساتی که از طریق تلفن انجام می‌شوند همان توجه را (مثلاً عدم وقفه، شروع به‌موقع جلسات) از طرف درمانگر و مراجع مانند جلساتی که در مطب درمانگر انجام می‌شوند، تضمین می‌کنند.
حریم خصوصی و محرمانه بودن
نگرانی در مورد حفظ حریم خصوصی و محرمانگی مشتری هنگام استفاده از فناوری‌های دیجیتال و تلفن همراه بیشتر از روان‌درمانی چهره به چهره است. محرمانگی ممکن است از طریق انتقال ناخواسته اطلاعات از طریق اتصالات تلفنی ناامن (به عنوان مثال، تلفن همراه؛ موزر و همکاران، 2008 ) تهدید شود. یکی از مسائل بالقوه مهم صحبت ناآگاهانه با شخصی غیر از مشتری مورد نظر از طریق تلفن است. یک راه حل این است که از یک رمز عبور یا روش دیگری برای تأیید اینکه شخص روی خط تلفن در واقع مشتری است استفاده کنید ( هرون و اسمیت، 2010 ). کوچر (2007) سناریوهای دیگری را ارائه می‌کند که ارزش بررسی دارند، از جمله پتانسیل مشتریان برای ارسال گزیده‌هایی از جلسات روان‌درمانی ضبط‌شده‌شان به صورت آنلاین و این امکان که در صورت ایجاد تهدید امنیتی، تقریباً هر تماس تلفنی را بتوان ردیابی و ضبط کرد. در حالی که این سناریوها ممکن است نادر باشند، ضروری است که عواقب آنها را در حین ورود بیشتر به حوزه انجام روان درمانی از طریق تلفن در نظر بگیریم.
مشاوره تلفنی
همانطور که در جلسات حضوری، روان‌درمانگران و مراجعان باید به طور کامل درباره خدمات برنامه‌ریزی‌شده صحبت کنند و یک قرارداد کتبی برای تأیید موافقت متقابل آنها با شرایط مورد بحث (به عنوان مثال، دسترسی به روان‌درمانگر، صورت‌حساب/پرداخت، طرح رسیدگی به شرایط اضطراری، و غیره.). فاش کردن کامل محدودیت‌های بالقوه محرمانگی با مشتریان برای درمان‌هایی که شامل استفاده از تلفن‌های بی‌سیم، تلفن‌های با پسوند بی‌سیم و تلفن‌های همراه است، بسیار مهم است ( کوچر، 2007 ). روان درمانگران باید استفاده از خطوط زمینی را برای اطمینان از حفظ حریم خصوصی و رازداری بیشتر مشتری در نظر بگیرند.
توسعه اتحاد درمانی
اتحاد درمانی برای موفقیت روان درمانی مهم است. این به عنوان پیوند بین روان درمانگر و مراجع که بر روی وظایف و اهداف روان درمانی مورد توافق دوجانبه کار می کنند، مفهوم سازی شده است ( بوردین، 1979 ). برخی استدلال کرده اند که ایجاد اتحاد درمانی ممکن است در یک رابطه مبتنی بر تلفن دشوار باشد. هاس به تعدادی محدودیت در روان درمانی تلفنی اشاره کرد ( هاس و همکاران، 1996 ). اول، اتحاد درمانی ممکن است به خطر بیفتد زیرا روان درمانگر ممکن است در درک تجربیات مراجع بدون دسترسی به نشانه های غیر شنوایی مشکل داشته باشد. دوم، ممکن است برای روان درمانگر دشوار باشد که همدلی را بدون دیده شدن منتقل کند. مراجعان ممکن است بی توجه باشند و احساس کنترل کمتری داشته باشند، زیرا نمی توانند روان درمانگر خود را ببینند، یا ممکن است روان درمانی تلفنی را کمتر مهم بدانند و بنابراین نسبت به روان درمانی رو در رو سرمایه گذاری کمتری داشته باشند (موزر و همکاران، 2008 ) .
اما شواهد اخیر نشان می‌دهد که می‌توان یک اتحاد درمانی مؤثر در روان‌درمانی تلفنی ایجاد کرد. همانطور که قبلاً گفته شد، نرخ فرسایش روان درمانی تلفنی پایین است ( برنز و همکاران، در مطبوعات ؛ مور و همکاران، 2005 ) و رضایت مشتری از روان درمانی تلفنی بالا است ( برنز و همکاران، در مطبوعات ؛ توتی و همکاران. ، 2010 )، تا کنون معادل روان درمانی چهره به چهره به نظر می رسد ( لاول و همکاران، 2006 ). هر دوی این یافته ها وجود اتحاد درمانی را نشان می دهد.
چند مطالعه اتحاد درمانی را در روان درمانی تلفنی بررسی کرده اند. در Brenes و همکاران. در مطالعه، گزارش‌های مشتری و روان‌درمانگر از اتحاد درمانی همانطور که توسط پرسشنامه اتحاد کاری اندازه‌گیری شد، بالا بود (M درمانگر = 70.8، SD = 11.9؛ M مشتری = 67.7، SD = 17.6؛ محدوده WAI 7-84؛ برنز و همکاران، در را فشار دهید ). به طور مشابه، Reese، Conoley و Broussart (2002) دریافتند که مراجعانی که روان‌درمانی تلفنی دریافت کرده‌اند، یک پیوند قوی با روان‌درمانگر خود گزارش کرده‌اند (همانطور که توسط مقیاس پرسشنامه اتحاد کاری اندازه‌گیری شده است؛ M = 72.14، SD = 9.79، محدوده 12- 84) و از درمان راضی بودند. در یک مطالعه کیفی در مورد CBT ارائه شده از طریق تلفن، مراجعان گزارش کردند که احساس نزدیکی روانی با روان درمانگر خود داشتند ( بی و همکاران، 2010 ). اگرچه تفاوت‌ها در اتحاد درمانی بین روان‌درمانی حضوری و تلفنی به طور کامل بررسی نشده است، شواهد نشان می‌دهد که در واقع می‌توان یک اتحاد درمانی خوب را در روان‌درمانی مبتنی بر تلفن ایجاد کرد.
مسائل اخلاقی و حقوقی
انجمن روانشناسی آمریکا (APA) هنوز رهنمودهای اخلاقی برای تمرین از راه دور روانشناسی ندارد، که منجر به تنوع زیادی در اجرای آن می شود ( کوچر، 2007 ). APA روانشناسانی را که روانشناسی از راه دور انجام می دهند تشویق می کند تا این کار را در محدوده منشور اخلاقی APA انجام دهند و نشان داده است که نگرانی ها به صورت موردی مورد بررسی قرار خواهند گرفت ( APA, 2002 ). انجمن روانشناسی اوهایو اولین انجمن ایالتی است که رهنمودهای خاص از راه دور روانشناسی را ارائه می کند ( Dielman et al., 2009 ) در مورد (1) استفاده مناسب از فناوری، با این نشانه که ممکن است تله روانشناسی برای هر مشتری مناسب نباشد. (2) الزامات قانونی و اخلاقی، به ویژه لزوم تأیید اینکه روانشناسی از راه دور در دولتی که روان‌درمانگر در آن فعالیت می‌کند، قانونی است. (3) رضایت آگاهانه و افشای اطلاعات، به گونه‌ای که باید رضایت آگاهانه دریافت شود، روان‌درمانگران باید سطح تجربه خود را در زمینه روانشناسی از راه دور و محدودیت‌های روانشناسی از راه دور افشا کنند، و در صورت در دسترس نبودن روانشناسی از راه دور، باید در مورد ابزارهای تماس جایگزین بحث شود. (4) ارتباطات ایمن و انتقال الکترونیکی اطلاعات مشتری، با تاکید بر وسایل ایمن برای برقراری ارتباط و اجتناب از اطلاعات شناسایی شخصی هنگام استفاده از وسایل ارتباطی غیر ایمن. (5) دسترسی و ذخیره سازی ارتباطات، با افشای کامل افرادی که به ارتباطات بین روان درمانگر و مشتری دسترسی دارند و این اطلاعات چگونه ذخیره خواهد شد. (6) هزینه ها و ترتیبات مالی مشخص شده قبل از شروع روان درمانی؛ (7) نظارت ارائه شده مطابق با الزامات هیئت صدور مجوز دولتی؛ و (8) مسائل ارزیابی، به گونه‌ای که روان‌درمانگران از ویژگی‌های روان‌سنجی آزمون‌ها و محدودیت‌های ذاتی با مدیریت آنلاین آگاه باشند.
APA یک بررسی اخیر (2010) از قوانین بهداشت از راه دور ایالتی انجام داد. از 22 ایالتی که قوانین بهداشت از راه دور دارند، تنها سه ایالت دارای قوانین بهداشت از راه دور هستند که برای روانشناسان اعمال می شود (کالیفرنیا، کنتاکی و ورمونت)، و کالیفرنیا در واقع تماس تلفنی را از این قوانین مستثنی می کند. یک موضوع حقوقی بالقوه برای روانشناسانی که روان درمانی تلفنی ارائه می دهند، مکان روان درمانگر و مراجعه کننده است. اکثر ایالت ها ارائه روان درمانی را در محل روان درمانگر و مراجع انجام می دهند. بنابراین، اگر روان درمانگر در یک حالت و مراجع در حالت دیگر باشد، خدمات در دو حالت انجام می شود. در نتیجه، روان‌درمانگر ناآگاهانه ممکن است بدون مجوز تمرین کند. برخی از ایالت‌ها مجوز موقتی را ارائه می‌کنند که اجازه می‌دهد تمرین محدود در یک ایالت ثانویه را انجام دهد. اگر روان‌درمانگر قصد دارد مقدار قابل توجهی از کار بین‌دولتی را انجام دهد، یک راه‌حل دیگر دریافت مجوز در ایالت دیگر است. یکی دیگر از مسائل حقوقی، کسب رضایت آگاهانه برای درمان است. همانطور که در روان درمانی چهره به چهره، اجزای سنتی رضایت آگاهانه، مانند افشای نحوه استفاده از اطلاعات سلامت شخصی، استثنائات محرمانگی، و حق کناره گیری از درمان، باید برای مشتری توضیح داده شود. علاوه بر این، خطرات خاص روان درمانی تلفنی باید مورد بحث قرار گیرد.
موقعیت های بحرانی
برخی از بحران‌هایی که ممکن است روان‌درمانگر هنگام انجام روان‌درمانی تلفنی با آن مواجه شود، قصد خودکشی، قصد قتل و بدتر شدن علائم است. اگرچه این بحران‌ها منحصر به روان‌درمانی تلفنی نیستند، اما باید متفاوت از یک رابطه درمانی رو در رو معمولی با آنها برخورد کرد. به عنوان مثال، یک مراجعه کننده در بحران ممکن است در طول یک جلسه تلفن را قطع کند و روان درمانگر را از ارزیابی کامل خطر باز دارد. بنابراین، توسعه یک برنامه ایمنی از ابتدا برای کاهش خطر بحران، جلوگیری از حوادث نامطلوب و پاسخ مناسب به رویدادهای نامطلوب از اهمیت بالایی در روان درمانی تلفنی برخوردار است. طرح ایمنی باید شامل غربالگری دقیق برای خطر آسیب به خود یا دیگران قبل از شروع روان درمانی، نظارت بر بدتر شدن علائم در طول درمان و داشتن یک پروتکل ایمنی در صورت بروز بحران در طول درمان باشد (لوکستون، سیروتین و میشکیند، 2010 ) . .
سازگاری روان درمانگر با روان درمانی تلفنی
شاید بزرگ‌ترین مسئله در روان‌درمانی تلفنی، گشودگی روان‌درمانگر برای کار کردن به شیوه‌ای باشد که بسیار غیرسنتی به نظر می‌رسد ( بی و همکاران، 2010 ؛ ریچاردسون، فروه، گرابو، اگد، و الهای، 2009 ). در واقع، برخی از مقاومت‌های روان‌درمانگران ممکن است از «ساخت‌های عمیق تعبیه‌شده رابطه درمانی» ناشی شود ( بی و همکاران، 2008 ). برخی از دلایلی که روان درمانگران ممکن است روان درمانی تلفنی را دشوارتر درک کنند عبارتند از: (1) فقدان سرنخ های غیر شنوایی که می تواند توانایی روان درمانگر را در تفسیر تجربیات، پاسخ ها و دوسوگرایی مشتری محدود کند (هاس و همکاران، 1996؛ رافمن ، 2006 ) . (2) حواس پرتی، مشکل در حفظ توجه در طول جلسه، و پتانسیل برای تمرکز بر کارهای غیر ضروری ( هاس و همکاران، 1996 ). (3) پتانسیل برای تبدیل جلسات بیشتر اجتماعی یا محاوره ای به جای درمانی ( هاس و همکاران، 1996 ). و (4) نگرانی در مورد توانایی ایجاد یک اتحاد درمانی موثر با مشتری ( کوچر، 2007 ؛ ریس و استون، 2005). ; ریچاردسون و همکاران، 2009 ).
جالب توجه است، یک مطالعه نشان داد که اگرچه روان‌درمانگرانی که از روان‌درمانی تلفنی استفاده می‌کردند در ابتدا شک داشتند، اما به سرعت توانستند روابط قوی و درمانی با مراجع ایجاد کنند و به طور کلی از انجام روان‌درمانی به این شیوه راضی بودند (Mohr et al., 2006 ) . Bee et al. (2010) گزارش داده اند که یک رابطه درمانی نزدیک، در واقع، حتی بدون نزدیکی فیزیکی امکان پذیر است و پیشنهاد کرده اند که جلسات حضوری ممکن است لزوما "استاندارد طلایی" نباشد. حداقل یک محقق پیشنهاد کرده است که سطح تمرکز روان درمانگران ممکن است در طول جلسات تلفنی، زمانی که نشانه های دیداری از موقعیت درمانی حذف می شود، افزایش یابد ( ریس و همکاران، 2002 ). به طور مشابه، اگرچه برخی ممکن است بر این باور باشند که جلسات صوتی و تصویری برای جلسات روان درمانی نسبت به صوت به تنهایی برتری دارند، اما تحقیقات قبلی هیچ تفاوتی را در درک راحتی و حواس‌پرتی جلسات هنگام مقایسه جلسات روان‌درمانی رودررو، ویدیویی و فقط صوتی نشان نداده است. هافورد، گلوکاف و وب، 1999 ). به طور خلاصه، تحقیقات محدود تا به امروز نشان می دهد که برخی از مسائل مورد توجه روان درمانگران در مورد انجام روان درمانی از طریق تلفن آنقدرها که در ابتدا تصور می شد حیاتی نیستند.
موقعیت هایی که ممکن است برای روان درمانی تلفنی مناسب نباشند
روان درمانی تلفنی ممکن است برای همه مراجعان مناسب نباشد. مشتریانی که مشکلات اولیه آنها ماهیتی مبتنی بر رابطه دارند، ممکن است از روان درمانی چهره به چهره بهره بیشتری ببرند، از جمله مشتریانی که با روابط ناهماهنگ یا مشکل در حفظ روابط با عملکرد بالا مراجعه می کنند. سایر مراجعان ممکن است از ترکیبی از روان درمانی حضوری و تلفنی بهره مند شوند. برای مثال، افرادی که مشکل اجتناب دارند، ممکن است از تلفن به عنوان راهی برای اجتناب از مواجهه کامل با موقعیت هایی که احساسات قوی و در نتیجه اجتناب را برمی انگیزد، استفاده کنند. این مراجعین ممکن است از یک رویکرد ترکیبی بهره مند شوند که در آن جلسات تلفنی می تواند به مشتری کمک کند تا مهارت های مقابله و انتقال به روان درمانی چهره به چهره را توسعه دهد. به طور مشابه، جلسات روان‌درمانی تلفنی ممکن است فرصتی را برای روان‌درمانگران فراهم کند تا در تمرین‌های مواجهه درون تنی حضور داشته باشند که در غیر این صورت تکمیل آن در یک جلسه روان‌درمانی سنتی غیرممکن است. مراجعینی که انگیزه روان درمانی برایشان کم است (مانند مراجعانی که تحت درمان اجباری دادگاه قرار می گیرند، مراجعینی که با فشار خانواده یا دوستان به دنبال درمان هستند) ممکن است حداقل سود را از روان درمانی تلفنی دریافت کنند. تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه چه کسی ممکن است از روان درمانی تلفنی بیشترین سود را ببرد، مورد نیاز است.
رفتن به:
نتیجه گیری
روانشناسان در قرن بیست و یکم باید به تعدادی از مسائل مربوط به ارائه مراقبت های بهداشت روانی، از جمله موانع مراقبت، تأکید بیشتر بر ارائه مراقبت به افراد محروم و کاهش هزینه های مراقبت های بهداشتی رسیدگی کنند. در این مقاله، ما بر روی یکی از روش های انجام این کار تمرکز کرده ایم - ارائه روان درمانی از طریق تلفن. ما پایگاه شواهدی را برای اینکه چگونه و چرا روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن می تواند مؤثر باشد، بررسی کرده ایم و پیشنهادات عملی برای مقابله با برخی از مشکلاتی که در ارائه روان درمانی از طریق تلفن رخ می دهد ارائه کرده ایم.
اگرچه مطالعات بیشتری به وضوح مورد نیاز است، تعداد فزاینده ای از مطالعات روش شناختی قوی نتایج مثبتی را برای روان درمانی تلفنی نشان می دهد. بسیاری از این تحقیقات توسط Mohr انجام شد، که به این نتیجه رسید که "کارآزمایی های مثبت کافی برای CBT تلفنی وجود دارد که به عنوان یک درمان با پشتیبانی تجربی در نظر گرفته شود" ( Mohr et al., 2011 , p. 264). با این وجود، ما هنوز فاقد مقایسه روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن در مقابل روان درمانی حضوری و تعیین مبتنی بر شواهد در مورد اینکه کدام یک از مراجعان ممکن است بیشترین سود را از روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن ببرند، نداریم. علاوه بر این، اکثر RCT های منتشر شده روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن را فقط با گروه های اطلاعاتی، درمان طبق معمول و مقایسه لیست انتظار به جای گروه های مقایسه فعال تر مقایسه کردند. علاوه بر این، یک مطالعه تحویل چهره به چهره و تلفنی را با همان درمان مقایسه کرد، هیچ تفاوت معناداری در پیامدها مشاهده نشد ( لاول و همکاران، 2006 ). کار بسیار بیشتری برای درک کامل اثرات افتراقی بالقوه برای روش‌های ارائه روان‌درمانی (به عنوان مثال، حضوری در مقابل تلفن) مورد نیاز است.
موضوع مهم دیگر کمبود تحقیقات در مورد روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن به غیر از CBT است. یک توضیح بالقوه این است که ارائه CBT ممکن است از طریق تلفن آسان‌تر باشد، زیرا بیشتر بر توسعه مهارت‌های خاص و کمتر به رابطه درمانی به عنوان «عامل اصلی تغییر» تکیه می‌کند، همانطور که در انواع درمان‌های متمرکز بر احساسات بیشتر است (بکنر، ولا) . هاوارد و موهر، 2007 ؛ بی و همکاران، 2010 ). این مفهوم تا حدی توسط بکنر و همکاران پشتیبانی می شود. (2007) ، که اتحاد درمانی بیشتری برای CBT تلفنی نسبت به درمان حمایتی متمرکز بر احساسات تلفنی پیدا کردند. آنها پیشنهاد می کنند که در درمان متمرکز بر هیجان، فقدان نزدیکی فیزیکی و ارتباط غیرکلامی ممکن است مانع توسعه اعتماد مورد نیاز برای کشف و درک تجربه عاطفی فرد شود.
از آنجایی که تحقیقات کمی انواع مختلف روان درمانی انجام شده از طریق تلفن را مقایسه کرده است، نمی توان در مورد اثربخشی نسبی روش های مختلف صحبت کرد. دو استثنا قابل توجه وجود دارد. یک مطالعه CBT ارائه شده از طریق تلفن را با درمان متمرکز بر احساسات ارائه شده از طریق تلفن مقایسه کرد. در حالی که هر دو نوع روان درمانی کاهش قابل توجهی در علائم افسردگی ایجاد کردند، دریافت کنندگان CBT مزایای قابل توجهی بیشتری را تجربه کردند ( Mohr et al., 2005 ). مطالعه دیگری نشان داد که درمان میان فردی کوتاه مدت از طریق تلفن در کاهش علائم افسردگی در بیماران HIV-AIDS نسبت به مراقبت های معمول برتری دارد ( Ransom et al., 2008 ). بنابراین، برخی شواهد نشان می دهد که رویکردهای غیر CBT زمانی که از طریق تلفن ارائه می شوند، می توانند کارآمد باشند. با این حال، برای بررسی این حوزه، برای تعیین میزان نیاز به تطبیق این رویکردها برای تحویل تلفنی و تأثیر تحویل تلفنی بر فرآیندهای درمانی مرکزی برای روان درمانی مورد مطالعه، به کار بیشتری نیاز است.
یکی دیگر از دلایل بالقوه تمرکز گسترده بر CBT این است که برای تحویل تلفنی به تغییرات نسبتاً حداقلی نیاز دارد. در CBT، بیشتر تکنیک‌هایی که به‌طور سنتی رو در رو آموزش داده می‌شوند را می‌توان به تلفن نیز تعمیم داد (به جز تکنیک‌های تنفس عمیق و آرام‌سازی پیشرونده عضلانی که در آن مشاهده بصری مفید است). با این حال، استفاده از مطالب نوشتاری، دی وی دی یا ویدئوهای آنلاین برای نشان دادن تمرینات ممکن است این نگرانی را به حداقل برساند. برعکس، سایر تکنیک‌ها ممکن است از طریق تلفن انجام شوند. به عنوان مثال، یک روان درمانگر می تواند به طور کامل در طول یک تجربه قرار گرفتن در معرض in vivo بدون حضور فیزیکی حضور داشته باشد.
روان درمانی و مشاوره تلفنی از طریق تلفن یکی از اجزای سلامت از راه دور است. علاوه بر روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن، فناوری ویدئو، اینترنت، ایمیل و تلفن هوشمند نیز در درمان سلامت روان گنجانده شده است. برخی از برنامه ها خود هدایت می شوند، که در آن مراجع ممکن است کمترین تماس را با روان درمانگر داشته باشند. با این حال، افزایش حضور روان‌درمانگر با پیامدهای قابل‌توجهی بهتر همراه بوده است ( اسپک و همکاران، 2007 )، که نشان می‌دهد روان درمانی ارائه شده از طریق تلفن یا حضوری ممکن است ارجح باشد. سپس، استفاده از فناوری با حداقل تماس با روان درمانگر ممکن است برای مراجعان بسیار با انگیزه یا کسانی که علائم زیرآستانه دارند، کافی باشد، در حالی که افزایش تماس روان درمانگر (چه از طریق تلفن یا ویدئو کنفرانس) ممکن است برای مراجعان با اختلالات جدی تر ترجیح داده شود (نیومن و همکاران 2011) . ). مطالعات روش‌های جدید برای ارائه سلامت از راه دور و میزان تماس روان‌درمانگر به توسعه مؤثرترین درمان‌های بهداشت از راه دور کمک می‌کند.
به طور کلی، تحقیقات نشان می دهد که روان درمانی تلفنی این پتانسیل را دارد که نتایج امیدوارکننده ای ارائه دهد. روان درمانگران باید از چالش های روان درمانی تلفنی آگاه باشند و از قبل برنامه ای برای مقابله با این چالش ها تهیه کنند. با اتکای روزافزون به فناوری، آموزش خاص در روش‌های جایگزین ارائه روان‌درمانی (مثلا تلفن) باید در برنامه‌های آموزشی بالینی ادغام شود تا کارآموزان را برای ارائه‌دهندگان شایسته در چشم‌انداز خدمات بهداشت روانی در دسترس آماده کند.
مشاوره تلفنی