مروری بر خواص زیستی پلی وینیل پیرولیدون PVP

[فاطمه الهامی نیا]

کیش تک_طرح مشاوره متخصصین صنعت و مدیریت_گروه فنی و مهندسی :



در ادامه بحث اصلاح به کمک مخلوط کردن، داریم :

اثر ممانعت کنندگی پلی وینیل پیرولیدون در برابر جذب پروتئین نیز توسط میکروسکوپ نیروی اتمی بررسی شده است.

فیبرینوژن و آلبومین روی نوک اهرم میکروسکوپ نیروی اتمی تثبیت شده و منحنی نیرو_فاصله بین پروتئین و یک لایه نازک از PS/پلی وینیل پیرولیدون اندازه گیری شد.


جذب پذیری پروتئین بر روی سطوح PSF/پلی وینیل پیرولیدون با افزایش میزان پلی وینیل پیرولیدون کاهش می یابد.
ممانعت از جذب آلبومین در اثر حضور پلی وینیل پیرولیدون بر روی سطوح لایه های نازک، بسیار بیشتر از فیبرینوژن است. 

ادامه در بخش بعد.

[فاطمه الهامی نیا]

کیش تک_طرح مشاوره متخصصین صنعت و مدیریت_گروه فنی و مهندسی :


در بخش آخر از اصلاح سطح به کمک مخلوط کردن، داریم :

مطالعه ی بیشتر بر روی لایه نازک های ترکیب شده با پلی وینیل پیرولیدون برای پیشرفت مواد زیرلایه با زیست سازگاری بالا بسیار موثر خواهد بود.


اگرچه زیست سازگاری با مخلوط کردن پلی وینیل پیرولیدون به شدت تقویت می یابد و فرایند مخلوط کردن نسبتا ساده است، جدا شدن پلی وینیل پیرولیدون از مواد ترکیب شده با آن در تماس با خون و بافت های زنده یک مشکل بزرگ برای کاربردهای طولانی مدت است.

یک راه جایگزین برای بکار گرفتن پلی وینیل پیرولیدون، استفاده از کوپلیمرهای ان_وینیل پیرولیدون با دیگر مونومرهاست.

این زیرلایه های زیست سازگار استفاده های کاربردی در تصفیه ی خون دارند.

[فاطمه الهامی نیا]

کیش تک_طرح مشاوره متخصصین صنعت و مدیریت_ گروه فنی و مهندسی :


در این بخش به بررسی یکی دیگر از روش های اصلاح سطح می پردازیم.

اصلاح سطح به کمک پیوند نور شیمیایی :

نور فرابنفش به طور معمول برای پیوند نور شیمیایی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

به این دلیل که قابلیت عبور نور فرابنفش بسیار پایین می باشد، فرایند پیوند زنی به سطح ماده محدود می شود و خواص توده ی ماده را دچار تغییر نمی کند.

تنها مشکل ملموس پیوند نور شیمیایی مونومر های پلی وینیل پیرولیدون در دشوار بودن فرایند برای اشکال پیچیده می باشد.

مطالعات بسیاری بر روی اصلاح سطح مواد پلیمری با پیوند نور شیمیایی مونومر های ان_وینیل پیرولیدون انجام شده است. 


ادامه در بخش بعدی.

[فاطمه الهامی نیا]

کیش تک_طرح مشاوره متخصصین صنعت و مدیریت_گروه فنی و مهندسی :


در ادامه بخش قبل داریم :

برای مثال پیراچی و همکارانش، با پیوند با کمک فرابنفش، سه نوع مونومر آبگریز متفاوت، ان_وینیل پیرولیدون، ان_وینیل فرمامید و ان_وینیل کپرولاکتام را برای اصلاح سطح غشا های جداسازی از جنس PES استفاده کردند.

غشا پیوند زده شده با ان_وینیل پیرولیدون، بهترین عملکرد را از خود نشان داد.

این ترکیب کاهش 50 درصدی در جذب آلبومین و افزایش 4 درصدی در نگهداری آلبومین را در مقایسه با سطوح اصلاح نیافته از خود نشان می دهد.

نکته قابل توجه در مورد این ترکیبات عدم کاهش شفافیت آن ها در عین افزایش آبگریزی آن هاست.

[فاطمه الهامی نیا]

کیش تک_طرح مشاوره متخصصین صنعت و مدیریت_گروه فنی و مهندسی :



در این قسمت به یکی دیگر از روش های اصلاح سطح می پردازیم؛ که به کمک پیوند با تابش گاما انجام می شود.


اصلاح سطح به کمک پیوند با تابش گاما :

پیوند زنی به کمک تابش های یونیزاسیون منجر به تولید رادیکال های آزاد بر روی سطح ماده می شود که می تواند باعث شروع فرایند پلیمریزاسیون شود.

پیوند زنی ان_وینیل پیرولیدون به کمک تابش گاما بر روی زیرلایه های متعددی از جمله لاستیک های سیلیکونی و پلی اتیلن انجام شده است.

نشان داده شده است که درجه پیوند زنی بالا با انجام فرایند پلیمریزاسیون توسط تابش گاما قابل انجام است.

ادامه در بخش بعد.

[فاطمه الهامی نیا]

کیش تک_طرح مشاوره متخصصین صنعت و مدیریت_گروه فنی و مهندسی :


در ادامه بخش قبل داریم :

زاویه تماس آب با افزایش درجه ی پیوند زنی کاهش می یابد.
همچنین جذب آلبومین و چسبندگی پلاکت بر روی سطوح پیوند زده شده با پلی وینیل پیرولیدون به طور قابل توجه ای کاهش می یابد.

روش پیوند زنی به کمک نور فرابنفش به دلیل جذب تابش ها توسط محلول مونومر های ان_وینیل پیرولیدون در طول موج های زیر 230 نانومتر و کاهش مکان های موجود برای آغاز فرایند پلیمریزاسیون، منجر به درجه پیوندی پایین می شود.

اگرچه درجه ی پیوندی بالا به کمک تابش گاما قابل دستیابی است، افت شدید خواص مکانیکی از معایب این روش حساب می شود.


این بخش، بخش آخر اصلاح سطح به کمک پیوند با تابش گاما بود.

[فاطمه الهامی نیا]

کیش تک_طرح مشاوره متخصصین صنعت و مدیریت_گروه فنی و مهندسی :


در این بخش می خواهیم به پلیمریزاسیون مونومر های پلی وینیل پیرولیدون توسط پلاسما بپردازیم.

پلیمریزاسیون مونومرهای پلی وینیل پیرولیدون توسط پلاسما :

پیوند زنی بوسیله پلیمریزاسیون پلاسمایی یه سطح ماده پلیمری محدود شده و بنابراین در مقایسه با پیوند زنی به کمک تابش گاما تاثیر کمتری بر روی خواص توده ای ماده دارد.

در سال های اخیر پیوند زنی به کمک پلیمریزاسیون پلاسمایی مولکول های متعدد یکی لز روش های پر کاربرد برای اصلاح سطح مواد پلیمری بوده است.

تعداد زیادی از این تحقیقات بر روی پلیمریزاسیون پلاسمایی ان_وینیل پیرولیدون بر روی زیرلایه های گوناگون بوده است.

ادامه در بخش بعد.

[فاطمه الهامی نیا]

کیش تک_طرح مشاوره متخصصین صنعت و مدیریت_گروه فنی و مهندسی :

در ادامه بخش قبل داریم :

برای مثال، اندرسون و همکارانش لاستیک های سیلیکونی با پیوند زنی پلی وینیل پیرولیدون به روش پلیمریزاسیون پلاسمایی تولید کردند.

در پیوند زنی به کمک پلیمریزاسیون پلاسمایی، تشکیل هموپلیمرها روی سطح نامطلوب است.
یک راه حل آسان برای مقابله با این مشکل، توسط لیو و همکارانش ارائه شد. برای مثال، غشاهای میکروفیلتراسیون PP در محلول های پلی وینیل پیرولیدون/متانول  با غلظت های مختلف ( 20_1 درصد وزنی ) برای مدت زمان 24_20 ساعت غوطه ور می شوند.
سپس غشا از محلول بیرون آورده می شود، و در فشار کاهش یافته خشک می شود.

پلی وینیل پیرولیدون به کمک عملیات پلاسما در هوا بر روی سطح غشا تشکیل می شود.

سطوح اصلاح شده با پلی وینیل پیرولیدون کاهش چشمگیری در جذب آلبامین و چسبندگی پلاکت ها و خواص بهبود یافته ای برای مقابله با  انباشت میکروارگانیسم ها از خود نشان می دهد.

[فاطمه الهامی نیا]

کیش تک_طرح مشاوره متخصصین صنعت و مدیریت_گروه فنی و مهندسی :



در این بخش به پیوند پلی وینیل پیرولیدون به سطح توسط اصلاح شیمیایی می پردازیم.

پیوند پلی وینیل پیرولیدون به سطح توسط اصلاح شیمیایی :

منظور از اصلاح شیمیایی اتصال کوالانسی زنجیره های پلیمری به سطح زیرلایه می باشد.

زنجیره های پلیمری با پیوند کوالانسی با زیرلایه می توانند از طریق دو روش تولید می شوند، که شامل :
1. پیوند به
2. پیوند از

روش پیوند به :

روش اول شامل اتصال کوالانسی پلیمرهای سنتز شده و عامل دار شده به سطح ماده می باشد.
این روش دارای معایبی مانند عدم کنترل دقیق بر روی طول زنجیره و وزن مولکولی پلیمر می باشد.

ادامه در بخش بعد.

[فاطمه الهامی نیا]

کیش تک_طرح مشاوره متخصصین صنعت و مدیریت_گروه فنی و مهندسی :



در بخش قبل گفتیم، زنجیره های پلیمری با پیوند کوالانسی با زیرلایه می توانند از طریق دو روش پیوند به و پیوند از تولید می شوند؛ که در بخش قبل به توضیح روش اول پرداختیم. حال به توضیح روش دوم می پردازیم.

پیوند از :

در این روش پلیمر از قبل سنتز نشده بلکه در محلول ساخته شده و عامل دار شده و با زیرلایه تشکیل پیوند کوالانسی می دهد.

روش های سنتز معمول برای این منظور روش پلیمیریزاسیون رادیکالی و کنترل شده می باشد که روش پلیمریزاسیون رادیکالی به منظور کنترل کمتر بر روی ویژگی های پلیمر سنتز شده و امکان ایجاد مونومر باقی مانده که ناشی از رادیکال آزاد واکنش نداده می باشد خواص زیست سازگاری کمتری دارا می باشد.

در بخش بعدی به نتیجه گیری می پردازیم.