31-10-2017, 05:14 PM
1- با تصویب پروتکل، کشورهای بیشتری می توانند از مزیت ثبت بین المللی برخوردار گردند و نکته مهمتر اینکه پروتکل امکان ارتباط بین نظام مادرید و نظام علامت تچاری جامعه اروپا را به دلیل اینکه به موجب آن یک اظهارنامه ملی یا منطقه ای نیز می تواند موضوع ثبت بین المللی قرار گیرد را میسر می نماید.
در حالیکه در موافقت نامه مادرید اظهارنامه بین المللی اکیداَ باید مبتنی بر ثبت اساسی در کشور مبدا باشد و این دشواری های خود را به همراه دارد، چرا که هیچ بعید نیست که در بسیاری از کشورها ثبت نهایی یک علامت تجاری، زمانی طولانی را به خود اختصاص دهد و این با ذات موافقت نامه که بر مبنای تسهیل ثبت واقع شده است در تعارض می باشد.
2- افزایش محدوده زمانی جهت اخطار رد حمایت، که طبق پروتکل موفقت نامه مدت 12 ماه در نظر گرفته شده در موافقت نامه به عنوان ضرب الاجل عادی، به دلیل کوتاه بودن مدت مذکور، محدوده زمانی 18 ماه جایگزین شد. ضمن اینکه در دو بند مضاف بر بند ج ماده 5، رد حمایت پس از انقضای مهلت هیجده ماهه را هم ، با در نظر گرفتن شرایطی و در چارچوب های مشخص پذیرفته است.
3- تعیین حق الثبت انفرادی از جانب کشور تعیین شده برای حمایت از علامت خارجی، امتیاز دیگر پروتکل می باشد که طبق آن، طرف متعاهد علاوه بر اینکه می تواند از نظام حق الثبت حاکم بر موافقت نامه ( که در مبلغ مذکور برای تمام طرفین متعاهد یکسان می باشد ) تبعیت نماید حق الثبت انفرادی را نیز تعیین نماید مشروط بر اینکه مبلغ مذکور بیش از مبلغ دریافتی از جانب اداره ملی آن کشور برای ثبت ملی 10 ساله نباشد.
4- عضویت سازمان های بین المللی بر اساس موافقت نامه مادرید در اتحادیه ویژه پیش بینی نشده بود و کشورهای متعاهد صرفاَ با توجه به سه شرط حکومت ، حاکمیت و قلمرو ( سرزمین ) امکان بهره مندی از حمایت های مندرج در موافقت نامه را داشته اند، حال آنکه با توجه به قسمت دوم بند 1 ماده 2 پروتکل مادرید عضویت سازمانهای بین المللی پذیرفته شده است، مشروط بر اینکه دارای یک اداره منطقه ای برای ثبت موثر علائم در قلمرو خود باشند.
5- تخفیف اثر ایراد یا برخورد مرکزی نیز از جمله مزایای پروتکل محسوب می گردد بر اساس پروتکل، چنانچه در ثبت اساسی یک علامت ابطال اعمال گردد، ثبت بین المللی به اظهارنامه ملی یا منطقه ای در کشورهای تعیین شده، تبدیل خواهد شد و به صورت جداگانه در هر یک از آن کشورها مورد حمایت قرار خواهد گرفت و از همان نتایج ثبت بین المللی، می توان اعتبار ثبت بین المللی علائم را تجدید کرد بنابراین طبق پروتکل تقاضا تنها در کشور مبدا باطل و بی اثر خواهد شد.
6- انعطاف پذیری بیشتر در تعیین کشور مبدا، ویژگی دیگر پروتکل می باشد. با توجه به متن موافقت نامه چنانچه شخصی در یکی از کشورهای طرف موافقت نامه ( کشور متعاهد ) اقامتگاه حقیقی، صنعتی، تجاری و یا موثر داشته باشد نمی تواند اقامتگاه قانونی خود را به عنوان کشور مبدا ارائه دهد بنابراین اختیار انتخاب کشور مبدا با توجه به موافقت نامه ، برای وی مفروض نیست. اما اگر متقاضی ثبت بین المللی علامت، تحت پروتکل، پروسه ثبت را دنبال نماید، سیستم مقرر در موافقت نامه که به سیستم آبشاری معروف است، اعمال نمی گردد و شخص با توجه به دو بحث عمده اقامتگاه و تابعیت، نسبت به انتخاب کشور مبدا در ثبت بین المللی علامت مختار می باشد. بنابراین عملاَ در این زمینه، پروتکل انعطاف بیشتری از خود نشان می دهد و این موضوع در پروتکل قابل ملاحظه است.
7- استفاده از زبان های مختلف، دیگر ویژگی پروتکل مادرید می باشد. در ماده 16 پروتکل، اعتبار یکسانی برای پروتکل در هر سه زبان انگلیسی ، فرانسه و اسپانیایی، برای نسخه واحد این سند تنها در نسخه ای واحد به زبان فرانسه فراهم آمده است و این گسترش زبان در پروتکل قابل ملاحظه است.
8- کاهش زبان اعتبار ثبت بین المللی، در موافقت نامه مادرید ماده 6 بند 1، مدت اعتبار ثبت بین المللی، 20 سال در نظر گرفته شده است که در طی این مدت 20 سال، علامت ثبت شده اثر قانونی خواهد داشت. با توجه به ماده 6 بند 1 پروتکل، می بینیم که این مدت اعتبار به 10 سال تقلیل یافته و سایر شرایط آن مانند شرایط مقرر در موافقت نامه است.
9- کاهش مدت تمدید اعتبار ثبت بین المللی نیز، از موارد اختلافی دیگر پروتکل و موافقت نامه می باشد. این مورد نیز مانند اعتبار ثبت بین المللی در پروتکل تقلیل زمانی یافته است و بنابر بند 1 ماده 7 پروتکل هر ثبت بین المللی را تنها می توان برای 10 سال تجدید نمود. حال آنکه در موافقت نامه مدت تمدید اعتبار ثبت بین المللی از تاریخ انقضاء پیشین به مدت 20 سال در نظر گرفته شده است.
در صورت نیاز به هرگونه مشاوره می توانید با ما تماس حاصل فرمایید.
ثبت برند در ثبت نیک
در حالیکه در موافقت نامه مادرید اظهارنامه بین المللی اکیداَ باید مبتنی بر ثبت اساسی در کشور مبدا باشد و این دشواری های خود را به همراه دارد، چرا که هیچ بعید نیست که در بسیاری از کشورها ثبت نهایی یک علامت تجاری، زمانی طولانی را به خود اختصاص دهد و این با ذات موافقت نامه که بر مبنای تسهیل ثبت واقع شده است در تعارض می باشد.
2- افزایش محدوده زمانی جهت اخطار رد حمایت، که طبق پروتکل موفقت نامه مدت 12 ماه در نظر گرفته شده در موافقت نامه به عنوان ضرب الاجل عادی، به دلیل کوتاه بودن مدت مذکور، محدوده زمانی 18 ماه جایگزین شد. ضمن اینکه در دو بند مضاف بر بند ج ماده 5، رد حمایت پس از انقضای مهلت هیجده ماهه را هم ، با در نظر گرفتن شرایطی و در چارچوب های مشخص پذیرفته است.
3- تعیین حق الثبت انفرادی از جانب کشور تعیین شده برای حمایت از علامت خارجی، امتیاز دیگر پروتکل می باشد که طبق آن، طرف متعاهد علاوه بر اینکه می تواند از نظام حق الثبت حاکم بر موافقت نامه ( که در مبلغ مذکور برای تمام طرفین متعاهد یکسان می باشد ) تبعیت نماید حق الثبت انفرادی را نیز تعیین نماید مشروط بر اینکه مبلغ مذکور بیش از مبلغ دریافتی از جانب اداره ملی آن کشور برای ثبت ملی 10 ساله نباشد.
4- عضویت سازمان های بین المللی بر اساس موافقت نامه مادرید در اتحادیه ویژه پیش بینی نشده بود و کشورهای متعاهد صرفاَ با توجه به سه شرط حکومت ، حاکمیت و قلمرو ( سرزمین ) امکان بهره مندی از حمایت های مندرج در موافقت نامه را داشته اند، حال آنکه با توجه به قسمت دوم بند 1 ماده 2 پروتکل مادرید عضویت سازمانهای بین المللی پذیرفته شده است، مشروط بر اینکه دارای یک اداره منطقه ای برای ثبت موثر علائم در قلمرو خود باشند.
5- تخفیف اثر ایراد یا برخورد مرکزی نیز از جمله مزایای پروتکل محسوب می گردد بر اساس پروتکل، چنانچه در ثبت اساسی یک علامت ابطال اعمال گردد، ثبت بین المللی به اظهارنامه ملی یا منطقه ای در کشورهای تعیین شده، تبدیل خواهد شد و به صورت جداگانه در هر یک از آن کشورها مورد حمایت قرار خواهد گرفت و از همان نتایج ثبت بین المللی، می توان اعتبار ثبت بین المللی علائم را تجدید کرد بنابراین طبق پروتکل تقاضا تنها در کشور مبدا باطل و بی اثر خواهد شد.
6- انعطاف پذیری بیشتر در تعیین کشور مبدا، ویژگی دیگر پروتکل می باشد. با توجه به متن موافقت نامه چنانچه شخصی در یکی از کشورهای طرف موافقت نامه ( کشور متعاهد ) اقامتگاه حقیقی، صنعتی، تجاری و یا موثر داشته باشد نمی تواند اقامتگاه قانونی خود را به عنوان کشور مبدا ارائه دهد بنابراین اختیار انتخاب کشور مبدا با توجه به موافقت نامه ، برای وی مفروض نیست. اما اگر متقاضی ثبت بین المللی علامت، تحت پروتکل، پروسه ثبت را دنبال نماید، سیستم مقرر در موافقت نامه که به سیستم آبشاری معروف است، اعمال نمی گردد و شخص با توجه به دو بحث عمده اقامتگاه و تابعیت، نسبت به انتخاب کشور مبدا در ثبت بین المللی علامت مختار می باشد. بنابراین عملاَ در این زمینه، پروتکل انعطاف بیشتری از خود نشان می دهد و این موضوع در پروتکل قابل ملاحظه است.
7- استفاده از زبان های مختلف، دیگر ویژگی پروتکل مادرید می باشد. در ماده 16 پروتکل، اعتبار یکسانی برای پروتکل در هر سه زبان انگلیسی ، فرانسه و اسپانیایی، برای نسخه واحد این سند تنها در نسخه ای واحد به زبان فرانسه فراهم آمده است و این گسترش زبان در پروتکل قابل ملاحظه است.
8- کاهش زبان اعتبار ثبت بین المللی، در موافقت نامه مادرید ماده 6 بند 1، مدت اعتبار ثبت بین المللی، 20 سال در نظر گرفته شده است که در طی این مدت 20 سال، علامت ثبت شده اثر قانونی خواهد داشت. با توجه به ماده 6 بند 1 پروتکل، می بینیم که این مدت اعتبار به 10 سال تقلیل یافته و سایر شرایط آن مانند شرایط مقرر در موافقت نامه است.
9- کاهش مدت تمدید اعتبار ثبت بین المللی نیز، از موارد اختلافی دیگر پروتکل و موافقت نامه می باشد. این مورد نیز مانند اعتبار ثبت بین المللی در پروتکل تقلیل زمانی یافته است و بنابر بند 1 ماده 7 پروتکل هر ثبت بین المللی را تنها می توان برای 10 سال تجدید نمود. حال آنکه در موافقت نامه مدت تمدید اعتبار ثبت بین المللی از تاریخ انقضاء پیشین به مدت 20 سال در نظر گرفته شده است.
در صورت نیاز به هرگونه مشاوره می توانید با ما تماس حاصل فرمایید.
ثبت برند در ثبت نیک
