کتاب " عقاید یک دلقک" درباره دلقکی به نام شنیر است که معشوقه اش ماری او را ترک کرده و به همین دلیل دچار افسردگی شده و مرض‌های همیشگی‌اش، مالیخولیا و سردرد تشدید یافته. از این رو برای تسکین آلام خود به مشروب رو آورده‌است. به قول خودش «دلقکی که به مشروب روی بیاورد، زودتر از یک شیروانی ساز مست سقوط می‌کند». فقط دو چیز این دردها را تسکین می‌دهند: مشروب و ماری. مشروب یک تسکین موقتیست ماری اما نه؛ ولی او رفته.
ماری همسر او یک کاتولیک بوده و در جوانی با هم فرار کرده‌اند و بدون اینکه با هم ازدواج کنند با هم رابطه داشته‌اند. این امر ماری را عذاب می‌داده و بالاخره روزی از او فرار می‌کند.
عقاید یک دلقک شاید بهترین، ادبی ترین و شناخته شده ترین اثر هانریش بل نباشد اما بی شک مهمترین اثر اوست.
هاینریش بل، برنده جایزه نوبل ادبیات، عقاید یک دلقک را با لحن و دورن مایه سنگین و چندلایه‌ای نوشته است که شاید با یک بار خواندن نتوان کلیت‌اش را به درستی درک کرد.
رمان بل درعین‌حال یکی از قوی‌ترین داستان‌های عشقی ادبیات جدید است؛ داستان دو انسانی که به این جهت ناکام می‌شوند که یکی از آن‌ها به سنن و عقاید نقلی بیش از دیگری وابسته است. عقاید یک دلقک یک «من ـ روایت» است و راوی یک دلقک است. «من ـ روایت» بودن رمان، کشش بی‌اندازۀ آن را به طرز غریبی عمیق می‌کند
سبک بل در این کتاب حداکثر سادگی خود را به دست آورده است. انتقاد اجتماعی‌اش خالی از هرگونه رنگ و بوی ایدئولوژیک یا دفاع ایدئولوژیک است.
ماری همسر او یک کاتولیک بوده و در جوانی با هم فرار کرده‌اند و بدون اینکه با هم ازدواج کنند با هم رابطه داشته‌اند. این امر ماری را عذاب می‌داده و بالاخره روزی از او فرار می‌کند.
عقاید یک دلقک شاید بهترین، ادبی ترین و شناخته شده ترین اثر هانریش بل نباشد اما بی شک مهمترین اثر اوست.
هاینریش بل، برنده جایزه نوبل ادبیات، عقاید یک دلقک را با لحن و دورن مایه سنگین و چندلایه‌ای نوشته است که شاید با یک بار خواندن نتوان کلیت‌اش را به درستی درک کرد.
رمان بل درعین‌حال یکی از قوی‌ترین داستان‌های عشقی ادبیات جدید است؛ داستان دو انسانی که به این جهت ناکام می‌شوند که یکی از آن‌ها به سنن و عقاید نقلی بیش از دیگری وابسته است. عقاید یک دلقک یک «من ـ روایت» است و راوی یک دلقک است. «من ـ روایت» بودن رمان، کشش بی‌اندازۀ آن را به طرز غریبی عمیق می‌کند
سبک بل در این کتاب حداکثر سادگی خود را به دست آورده است. انتقاد اجتماعی‌اش خالی از هرگونه رنگ و بوی ایدئولوژیک یا دفاع ایدئولوژیک است.
![[تصویر: 500x500.jpg]](http://essayerudite.com/images/banner/500x500.jpg)
