ورزش داژبال

[mahsa sh]

همان وسطی خودمان است که در فدراسیون های ورزش های همگانی، داژبال صدایش می کنند. اگرچه اسم داژبال (dodge ball) ظاهرا انگلیسی است، اما مسوولان انجمن می گویند این اسم در زبان فارسی هم بامسماست، چون در شما ایران بال را دست معنی می کنند و دژا یا همان دژ را به معنی نگهبانی در نظر می گیرند.


هفت سال پیش مسوولان فعلی انجمن، این رشته ورزشی را به عنوان یک رشته قدیمی که دوباره زنده شده ثبت کردند، اما بعد از مدتی متوجه شدند که خیلی قبل از ثبت این رشته در کشور ما، آمریکا فدراسیون جهانی داژبال را راه انداخته بود و انگلیس انجمن جهانی آن را داشت. در آسیا هم فیلیپینی ها فدراسیون آسیایی را تاسیس کرده بودند. این وسط به ما هم که مدعی ابداع این رشته بودیم، کنفدراسیون غرب آسیا را دادند تا اداره اش کنیم.

برای اینکه تفریح وسطی تبدیل به ورزش داژبال شود، کمی آن را از آن جو سرخوشانه اش خارج کردند و قوانین مشخص اما آشنایی برای آن درنظر گرفتند. هر تیم حرفه ای شش بازیکن دارد که چهارتایشان در زمین بازی می کنند و دو نفر هم ذخیره هستند. تیم کناری تبدیل به دو گروه دو نفره می شود که در انتهای زمین 9 در 18 متری می ایستند و باید با حذف بازیکنان تیم وسط امتیاز کسب کنند. تیم وسط هم باید توپ چرمی را بگیرد و امتیاز به دست بیاورد.

بازیکن ها در دو نیمه پنج دقیقه ای با هم مسابقه می دهند. بین این دو نیمه هم دو دقیقه استراحت می کنند. بعد از تمام شدن مسابقه امتیازها را در یک کاسه می کنند تا ببینند کدام تیم برنده است.

داژبال با اینکه عمر رسمی کوتاهی در کشور دارد، اما به نسبت وضعش خوب است. انجمن داژبال تیم ملی مردان و زنانش را تشکیل داده و در شهریور برای اولین بار برای آنها اردوی آمادگی هم برگزار کرد تا در مسابقات مهرماه ملبورن شرکت کنند. تیم ملی داژبال کشورمان مسابقات بین المللی انگلیس را از دست داد، چون فدراسیون ورزش های همگانی هزینه 10 میلیون تومانی سفر هر بازیکن به انگلیس را نداشت و خود بازیکنان هم که اکثرا از روستاهای دورافتاده هستند، قطعا چنین پولی در اختیار نداشتند. داژبال به خاطر کم هزینه بودن، با استقبال زیادی از سمت کم سن و سال ترها رو به رو شده است.