با ايراني ترك زباني كه در ميان ياران امام حسين(ع) بود بيشتر آشنا شويد

[fompack]

اَسلَم بن عَمرو یکی از اصحاب امام حسین (ع) است که در روز عاشورا همراه با دیگر اصحاب به شهادت رسید. در منابع آمده است که پدر اسلم از نژاد ترک و اهل منطقه ای از شمال ایران بوده است.

اسلم که در برخى از منابع نام او را سليمان و سليم و واضح هم نوشته‌اند، از مدینه همراه با کاروان اباعبدالله الحسین (ع) بود. در کتاب انصار الحسین (ع) درباره مهارت‌های او اینگونه آمده است که يكى از شهدای کربلا، غلام سیدالشهدا (ع) و ترك زبان بود، که در تيراندازی مهارت داشت و كاتب امام حسین (ع) به شمار مى‌رفت، هم‌چنین قاری قرآن و آشنا به زبان عربى نیز بود.

اسلم در روز عاشورا پس از آنکه تعداد زیادی از دشمنان را به هلاکت رساند، به سمت امام حسین (ع) و امام سجاد (ع) بازگشت و سپس برای بار دیگر به میدان جنگ رفت. در کتاب مقتل الحسین (ع)، خوارزمی درباره جوانی ترک سخن به میان می‌آورد و بدون این‌که نام او را ذکر کند اینگونه می‌گوید: «پس جوانی تُرک برای نبرد به میدان می‌‌آید که قاری قرآن کریم است و به زبان عربی آگاه است و او از موالی و بستگان به حسین بن علی است، او می‌‌جنگد، مجروح می‌‌شود و به زمین می‌‌افتد. امام حسین(ع) بر سر بالین وى آمد. او چشم گشود و با دیدن حضرت تبسّمى کرد و آن‌گاه به سوى پروردگار خویش شتافت.» در بحارالانوار نیز اینگونه آمده است: «امام به بالين او آمد و گريست و چهره بر چهره‌اش نهاد، اسلم چشم گشود و حسين (ع) را بر بالين خود ديد، تبسمى كرد و فرياد زد: «من مثلي و ابن رسول الله واضع خده علي خدي»، كيست مثل من كه پسر پيغمبر صورت بر صورتم نهاده، سپس با گفتن اين جمله از شوق، جان به جان آفرين تسليم كرد.

اسلم بن عمرو همان کسی است که رجز معروف امیری الحسین و نعم الامیر را در میدان جنگ فریاد می‌زد که در این رابطه، سماوی در کتاب ابصار العین فی انصار الحسین اینگونه گفته است: «أَمیری حُسَیْن وَنِعْمَ الْامیر، سُرورُ فُؤادَ البَشیرِ النَّذیر»، فرمانده من حسین (علیه‌السّلام) است، و چه خوب فرماندهی! همانا او مایه شادمانی قلب رسول خدا (ص) است.