ترجمه لاله سیاه اثر الکساندر دوما صفحه 22-21

[مریم مستجیر]

-ساکت! دختر جوان گفت: بیایید آرام صحبت کنیم زیرا پدرم من را دنبال می کند.
-پدر شما ؟
-گوش دهید ، من سعی می کنم که همه چیز را با دو کلمه به شما بگویم: به محض اینکه نامه شما را دریافت کردم ، نامه ای که پرستار  شما  برای من خواند ، من همه کار کردم تا اطمینان حاصل کنم که پدرم به عنوان زندانبان در زندان لاوستین منصوب شود.

-Alors, je vous verrai tous les jours ?

-Le plus souvent que je pourrai.

-O Rosa ! dit Cornelius, vous m’aimez donc un peu ?

-Plus que cela, monsieur Cornelius. Mais taisez- vous, car voici mon père !

Gryphus entre, suivi de son chien.

-Monsieur, dit Gryphus, qui ne reconnait pas le prisonnier, je suis votre nouveau geôlier. Je ne suis pas méchant mais je veux qu’on m’obéisse.

پس من هر روز می بینمت ؟
تا جایی که بتوانم .
بعد کورنلیوس گفت: رزا ظاهرا تو کمی مرا دوست داری ؟ بیش از آنچه شما فکر می کنید.اما ساکت باشید  بدلیل اینکه پدر من اینجاست.گریفوس وارد می شود و سگش به دنبال او می آید.
گریفوس ، كه زندانی را نمی شناسد ، گفت: "آقا ، من زندانبان جدید شما هستم. من آدم پستی  نیستم اما می خواهم زندانیان  از من اطاعت کنند.

-Mais je vous connais parfaitement, mon cher monsieur Gryphus, dit le prisonnier. Et je vois que votre bras va très bien.

-Ah, c

Êtes-vous, monsieur van Baerle ! Quelle vue avez-vous d

Ici ?

-Une vue très belle, dit Cornelius en regardant Rosa.

Van Baerle a juste le temps de serrer la main de Rosa, qui lui dit :

-A neuf heures, ce soir.

A neuf heures du soir, le guichet s’ouvre à nouveau.

-Me voici, dit Rosa. Vous étés content de me voir ?

-Vous me le demandez ? Mais comment avez-vous fait pour venir ?

-Mon père boit trop de vin et il s’endort chaque soir dès qu’il a soupe ; ne dites rien n’a personne, car, grâce à ce sommeil, je pourrai chaque soir venir passer une heure avec vous.

اما من کاملا شما را می شناسم ,آقای گریفوس و خوشحالم که بازوی تان خوب شده . آه شمایید آقای بارل ! شما اینجا چکار می کنید. کورنلیوس نگاهی به رزا می اندازد . و بعد هم با رزا دست می دهد و می گوید: امشب ساعت نه.
ساعت نه شب ، دفاتر فروش بلیط دوباره باز می شود.
رزا گفت: "اینجا هستم." آیا از دیدن من خوشحال هستید؟
-شما از من بپرسید؟ اما چگونه توانستید بیایید؟
-پدر من به محض شام خوردن بیش از حد شراب می نوشد و هر شب به خواب می رود. به کسی چیزی نگو ، زیرا به لطف این خواب ، من هر شب ساعت 9 می توانم بیایم و یک ساعت را با تو سپری کنم.

-Oh ! Je vous remercie, chère Rosa.

-Je vous ai rapporté vos caïeux de tulipe.

Cornelius n’a pas osé demander à Rosa ce qu’elle avait fait du précieux trésor qu’il lui avait confié.

-En vérité, dit-elle, j’ai bien souvent regretté de ne pas savoir lire ; j’ai longtemps tenu dans ma main cette lettre qui parlait pour les autres et qui était muette pour moi.

Le lendemain, Rosa monte comme la veille, avec le même mystère et les mêmes précautions. Elle commence à lui tendre à travers le guichet ses trois caïeux, qui sont toujours enveloppes dans le même papier.

Mais, au grand étonnement de Rose, Cornelius repousse sa blanche main du bout de ses doigts.

-میخک لاله ات را برایت آوردم.
کورنلیوس جرات نکرد از رزا بپرسد که او با گنجینه گرانبهایی که به او سپرده بود چه کرده است