02-05-2021, 05:25 PM
Mais il est temps de manger. Moko, avec l'aide de Service, qui aime bien cuisiner, s'occupe de préparer un repas. Tous mangent de bon appétit et, à la fin du repas, on dit même quelques plaisanteries. Seul, Jacques Briant, pourtant toujours si drôle, ne participe pas à la joie de ses camarades. Ce changement dans son caractère est bien étonnant.
Enfin, après tant de jours et tant de nuits passés au milieu de la tempête, tous n'ont plus qu'un désir : dormir. Les petits se jettent aussitôt sur leurs couchettes et les grands décident de veiller à tour de rôle, car on ne sait jamais ce qui peut se passer. Mais la nuit est très calme.
Le lendemain, on fait l'inventaire des provisions et du matériel qu'on peut encore utiliser. Pour le matériel, tout va assez bien. On dispose d'armes, d'instruments, de vêtements chauds et légers, utiles dans toutes les circonstances – surtout si les enfants doivent vivre là beaucoup de temps avant l'arrivée de secours - et d'outils, Le problème le plus grave est celui de la nourriture, car la côte semble vraiment déserte. Il faudra donc penser à pêcher et à chasser.
Les jours passent et la question de savoir ou on est continue de préoccuper les grands.
- Je suis prêt à aller faire une exploration, dit Briant.
- Moi aussi, répond Doniphan.
ولی الان زمان غذا خوردن است.موکو با کمک دستش که علاقه ای به آشپزی داشتند ، مشغول تهیه یک وعده غذایی شدند. همه با اشتها غذا خوردند و در آخر غذا حتی چند تا جک گفتند.فقط جک بریان بود که با وجود اینکه موضوع بامزه بود در شادی دوستانش شرکت نکرد.این تغییر در رفتارش تعجب برانگیز است.
بعد چند روز و چند شب که با باد شدید گذشت ، همه فقط یک چیز لذت میبردند: خوابیدن.کوچک تر ها به تخت خواب خود میرفتند و بزرگتر ها به نوبت بیدار میماندند.چون هیچ کس نمیدانست چه اتفاقی قرار است بیفتند.ولی شب به آرامی گذشت.
فردای آن روز لیستی از تمام آذوقه های خود تهیه کردند.برای وسایل همه چیز خوب بود.اسلحه ها ، وسایل و ابزار ، لباس گرم و سبک ، ابزار در تمامی موارد.مخصوصا در شرایطه که بچه ها باید مدتی آنجا زندگی میکردند تا کمک و ابزار ها برسند.مشکل بزرگتر این بود که غذایی وجود نداشت و ساحل هم مانند بیابان خالی خالی بود.باید به فکر صید کردن و شکار کردن می افتادند.
روز ها میگذشت و مسئله ای که آنها کجا بودند ، بزرگتر ها را نگران کرده بود.
ـ بریان : من آمده هستم که بروم کمی کاوش کنم.
دونیفان : من هم می آیم.