03-03-2017, 03:32 PM
خداوند در قرآن كريم ، موجودي را كه روي دو پا زندگي مي كند،به سه نام ناميده است: بشر، انسان و آدم.
معلوم است بر خلاف ما كه چندان به موارد مناسب براي كاربرد كلمات توجّه نمي نماييم، خداوند مناسب ترين كلمات را براي مناسب ترين موارد به كار برده است.بايد بدانيم معناي اين سه كلمه يا اسم چيست تا بهتر به منظور از كاربرد آن ها آگاه شويم:
1- بشر در لغت به معني پوست، جلد، هيأت و ظاهر اشيا است. در مواردي به كار برده مي شود كه معنا و محتواي شيء مورد نظر نباشد.
2-انسان از ماده «انس»، اسم جنس است. وجه نام گذارى انسان به خاطر زيادى اُنس او، و به جهت آن است كه آفرينش او به
گونه اى است كه قوام زندگى او با انس با انسان هاى ديگر است; از اين رو انسان مدنى بالطبع مى باشد.(1)
3- آدم از ريشه اُدم گرفته شده است كه به معني:
1- چيزهائي است كه به غذا و نان اضافه مي شود تا مطبوع و لذيذ شوند.
2- اسوه و رئيس قوم يا خانواده.
3- مشهور و معروف.
4- باطن اشيا.
از ميان انسان ها افراد برگزيده و شاخص را مي توان آدم ناميد .آدم انساني است كه تقريباً به كمال رسيده باشد. در قرآن هر جا لازم بوده است كه فرد يا افرادي از اين موجود دو پا معرفي گردد،مفاهيم لغوي كلمه رعايت شده و آن نامي انتخاب و به كار برده شده است كه معرف مسمّاي مورد نظر باشد.
علت نام گذارى «ابوالبشر» به «آدم» شايد به خاطر آن است كه حضرت آدم(ع)«اسمراللّون»، يعنى «گندمگون» بوده است. در برخى روايات نيز آمده كه آدم را از آن جهت آدم گويند كه از «اديم الارض»، يعنى روى زمين است.جسد حضرت آدم از خاك روى زمين آفريده شده است(2)، چنان كه امام صادق عليه السلام مى فرمايد: «انما سمى آدم آدم لا نه خلق من اديم الارض».(3)
امّا واژه هاى «آدميت» و انسانيت (با ياى نسبت و تاء) مترادف و به يك معنا هستند. انسانيت، يعنى خوى انسانى، تربيت، ادب، عاطفه، اخلاق نيكو و...، كسى كه داراى خلق و خوى انسانى باشد، از انسانيت و آدميت برخوردار است.
معلوم است بر خلاف ما كه چندان به موارد مناسب براي كاربرد كلمات توجّه نمي نماييم، خداوند مناسب ترين كلمات را براي مناسب ترين موارد به كار برده است.بايد بدانيم معناي اين سه كلمه يا اسم چيست تا بهتر به منظور از كاربرد آن ها آگاه شويم:
1- بشر در لغت به معني پوست، جلد، هيأت و ظاهر اشيا است. در مواردي به كار برده مي شود كه معنا و محتواي شيء مورد نظر نباشد.
2-انسان از ماده «انس»، اسم جنس است. وجه نام گذارى انسان به خاطر زيادى اُنس او، و به جهت آن است كه آفرينش او به
گونه اى است كه قوام زندگى او با انس با انسان هاى ديگر است; از اين رو انسان مدنى بالطبع مى باشد.(1)
3- آدم از ريشه اُدم گرفته شده است كه به معني:
1- چيزهائي است كه به غذا و نان اضافه مي شود تا مطبوع و لذيذ شوند.
2- اسوه و رئيس قوم يا خانواده.
3- مشهور و معروف.
4- باطن اشيا.
از ميان انسان ها افراد برگزيده و شاخص را مي توان آدم ناميد .آدم انساني است كه تقريباً به كمال رسيده باشد. در قرآن هر جا لازم بوده است كه فرد يا افرادي از اين موجود دو پا معرفي گردد،مفاهيم لغوي كلمه رعايت شده و آن نامي انتخاب و به كار برده شده است كه معرف مسمّاي مورد نظر باشد.
علت نام گذارى «ابوالبشر» به «آدم» شايد به خاطر آن است كه حضرت آدم(ع)«اسمراللّون»، يعنى «گندمگون» بوده است. در برخى روايات نيز آمده كه آدم را از آن جهت آدم گويند كه از «اديم الارض»، يعنى روى زمين است.جسد حضرت آدم از خاك روى زمين آفريده شده است(2)، چنان كه امام صادق عليه السلام مى فرمايد: «انما سمى آدم آدم لا نه خلق من اديم الارض».(3)
امّا واژه هاى «آدميت» و انسانيت (با ياى نسبت و تاء) مترادف و به يك معنا هستند. انسانيت، يعنى خوى انسانى، تربيت، ادب، عاطفه، اخلاق نيكو و...، كسى كه داراى خلق و خوى انسانى باشد، از انسانيت و آدميت برخوردار است.