+- تالار گفتگوی کیش تک/ kishtech forum (http://forum.kishtech.ir)
+-- انجمن: پردیس فناوری کیش (http://forum.kishtech.ir/forumdisplay.php?fid=1)
+--- انجمن: مجموعه مشاوره روانشناسی، تحصیلی و مددکاری (http://forum.kishtech.ir/forumdisplay.php?fid=110)
+--- موضوع: مشاوره روانشناسی در آماده سازی کودک برای مدرسه (/showthread.php?tid=79670)
مشاوره روانشناسی در آماده سازی کودک برای مدرسه - lavazemkhanegi - 27-08-2023
مشاوره روانشناسی در آماده سازی کودک برای مدرسه
اگر مدرسه و والدین از نزدیک با هم همکاری کنند، نتایج آن وجود دارد.
«آماده بودن برای مدرسه این است که نتوانی بخوانی، بشماری یا ننویسی.
آماده بودن برای مدرسه یعنی آماده بودن برای یادگیری همه این چیزها."
ونگر L.A.
مدرسه دوره بسیار مسئولیت پذیری هم برای کودک و هم برای والدینش است. همانطور که تجربه تحقیقات روانشناختی کودکان نشان می دهد، همه کودکان آمادگی کامل برای تسلط بر فعالیت های یادگیری در مدرسه را ندارند. با درک اهمیت آمادگی کودک برای مدرسه، چند ماه قبل از شروع سال تحصیلی، کلاس های توسعه هدف با کودکان در آغاز جدید تشکیل می شود. برای این منظور والدین می توانند کارهای زیادی برای کودک انجام دهند. آمادگی روانی برای تحصیل در مدرسه نیاز به دانش پیچیده زیادی دارد. اول از همه، کودک باید میل به مدرسه رفتن داشته باشد، یعنی میل به مطالعه به زبان روانشناسی داشته باشد. کودک باید موقعیت اجتماعی یک دانش آموز را داشته باشد: او باید بتواند با همسالان خود به درستی ارتباط برقرار کند، خواسته های معلم را دنبال کند و رفتار خود را کنترل کند. مهم این است که کودک باید سالم و صبور باشد وگرنه حمل بار مدرسه سخت می شود. برای خوب درس خواندن در مدرسه و کار مشترک با کلاس، باید رشد ذهنی خوبی داشت. توانایی شناختی و فرصت های رشد یک کودک پیش دبستانی واقعاً عظیم است. میل زیادی به دانستن، شناخته شدن وجود دارد. کمک به توسعه و اجرای آن توانایی ها و فرصت ها ضروری است.
در اینجا بهتر است به معیارهای آمادگی کودک برای مدرسه اشاره کنیم:
بدن؛
اخلاق؛
روانشناسی؛
ذهن
تربیت اخلاقی:
توانایی ایجاد روابط با معلمان؛
توانایی برقراری ارتباط با همکلاسی ها؛
ادب، خویشتن داری، درک؛
اعتماد به نفس؛
بتواند اعمال و رفتار خود را به درستی حفظ کند و تکلیف مطالعه را بپذیرد، با دقت و بدون وقفه در گفتار بزرگسالان گوش دهد.
پذیرش دیدگاه دیگران، نگاه کردن به خود از زاویه ای متفاوت، توانایی گوش دادن به همکلاسی ها، نظارت کافی بر شکست های دیگران.
کمک های والدین باید به صورت نصیحت باشد نه به صورت دستور.
کودک را نباید برای «نمرات» تربیت کرد. حتی اگر یک موفقیت کوچک وجود دارد، همیشه باید آن را تحسین کنید.
آمادگی روانی:
درک واضح این کودک از اهمیت و ضرورت یادگیری، نشان دادن علاقه به یادگیری دانش جدید.
این توانایی گوش دادن به معلم و تکمیل وظایف داده شده توسط او است
همچنین بخوانید مقاله مشاوره کودک را
دانستن؛
توانایی برقراری ارتباط با بزرگسالان و همکلاسی ها (شهرت بزرگسالان
احساس می کند، به راحتی وارد روابط می شود، سعی می کند از هر مشکلی خارج شود).
این سطح تعیین شده توسعه تفکر، توجه، حافظه، توسعه عملکردهای مهم مدرسه است.
توسعه حرکات دست و انگشت (دست به خوبی توسعه یافته است، کودک با اطمینان مداد و قیچی را نگه می دارد).
حس حرکت در فضا (بالا به پایین، جلو به عقب، راست چپ
شناسایی صحیح)؛
هماهنگی سیستم چشم و دست - (کودک جلوی چشم است
به عنوان مثال: در یک کتاب)؛
به درستی تصاویر گرافیکی، شکل ها، الگوها را در نوت بوک ثبت کنید،
توسعه عملکردهای مهم روانشناختی مدرسه؛
توسعه تفکر منطقی (پیدا کردن تفاوت ها و شباهت ها هنگام مقایسه چیزهای مختلف، توانایی تعمیم بر اساس علائم آنها).
توسعه توجه داوطلبانه (15-20 دقیقه برای کار در حال انجام
تثبیت توجه)؛
توسعه حافظه ارادی (توانایی به خاطر سپردن: به خاطر سپردن
ارتباط مطالب با یک تصویر، کلمه یا موقعیت، تصاویر خاص).
آمادگی ذهنی:
مهمترین شاخص توسعه گفتار و تفکر است.
با استفاده از کلمات "پس"، "اگر"، "زیرا" برای کودک،
یادگیری تجزیه و تحلیل، نتیجه گیری بسیار مفید است.
به آنها بیاموزید که بتوانند سؤال را به درستی بپرسند، به پاسخ گوش دهند، این بسیار مهم است
مفید، تفکر همیشه با پرسش آغاز می شود.
فقط گفتن فکر کن ذهن کودک را محقق نمی کند.
گفتار اساس فرآیند یادگیری است.
مهمترین چیز توسعه گفتار مونولوگ است. برای یک کودک، این داستان سرایی است. پس از خواندن، از کودک سوال بپرسید و تجزیه و تحلیل کنید. کیفیت آموزشی که کودک دریافت می کند مهم است.
در واقع عملکرد تحصیلی خوب در مدرسه به رشد توجه بستگی دارد. توجه غیر ارادی در کودک پیش دبستانی غالب است، کودک نمی تواند توجه خود را کنترل کند، بنابراین تحت تأثیر تأثیرات بیرونی قرار می گیرد. مثل ناتوانی در تثبیت چیزی است، ذهن به سرعت سرگردان می شود، از همان روزهای اول مدرسه، کودک شروع به رشد ذهن آزاد می کند. توجه عمدی تمرکز آگاهانه بر شیئی است که از عمل ناشی می شود. این نوع توجه نه تنها بر آنچه از نظر عاطفی خوشایند است، بلکه بیشتر بر آنچه باید انجام شود متمرکز می شود. توسعه توجه آزاد ارتباط نزدیکی با توسعه پاسخگویی دارد، لازم است کارهای جالب و غیر جالب انجام شود.
حواس پرتی تغییر عمدی توجه از یک شی به شی دیگر است. ثبات توجه در این واقعیت منعکس می شود که برای مدت طولانی روی شی متمرکز شده است. این کیفیت توجه به دلایل زیادی بستگی دارد، قدرت سیستم عصبی، ماهیت فعالیت، عادات شکل گرفته و غیره. بستگی دارد..
نباید فراموش کرد که بیشتر مشکلات مربوط به کودک نیست، بلکه به والدین مربوط می شود. خانواده نقش مهمی در آماده سازی کودک برای مدرسه دارد. در بسیاری از موارد، والدین قادر به انجام کامل وظایف خود نیستند. بنابراین چیزهایی وجود دارد که آنها همیشه باید به خاطر بسپارند. به خصوص...
سعی کنید محیطی ایجاد کنید که درس های کودک را تسهیل کند، برنامه منظم، تغذیه خوب، خواب کامل، شرایط زندگی راحت، مکانی راحت و مناسب برای مطالعه از اهمیت بالایی برخوردار است. بنابراین، حتی اگر کودک موفقیت کوچکی داشت، خوشحالی خود را ابراز کنید، در درس هایش صبور باشید، مهربان باشید، اگر موفق نشد، بلند صحبت نکنید، تعاریف فرهنگی، لغت نامه، نوار ویدئویی، کتابچه را به کودک خود ارائه دهید. به برنامه درسی مدرسه
به صحبت های فرزندتان گوش دهید: اجازه دهید تکلیفی را که به او داده اید برای حفظ کردن و حفظ کردن به شما بگوید، متنی را که به او داده اید تا بنویسد را به صورت قسمتی بخوانید و وقت بگذارید، در مورد سوالات کتاب درسی از او بپرسید.
در مورد دستاوردها و دانش دوران کودکی خود صحبت کنید
لطفا به اشتراک بگذارید.
به خاطر داشته باشید که والدین نه تنها به نمرات، بلکه به تحصیلات نیز توجه کنند. بنابراین به آینده کودک فکر کنید و توضیح دهید که دانش کسب شده چه زمانی و چرا ضروری است. سنت ها و عاداتی را در خانواده ایجاد کنید که کودک را تشویق می کند تا در یادگیری فعال باشد.
اوقات فراغت کودک را خالی نگذارید، آن را معنادار و مفید کنید
کمک به پاس.
کاری کنید که فرزندتان بدون در نظر گرفتن عملکرد تحصیلی، احساس کند که او را دوست دارند.
برای اینکه کودک خود را به طور همه جانبه تحت نظر داشته باشید و تا حد امکان به او کمک کنید، همیشه با باشگاه ها، دروس انتخابی، کلاس های اضافی و برنامه کلاسی کودک خود آشنا شوید.
به طور کلی، لحظاتی وجود دارد که کودک نمی خواهد به مدرسه برود، سعی می کند در خانه بماند و برای همه چیز بهانه می آورد. برای جلوگیری از این عادت بد کودک چه باید کرد؟ اول از همه...
مطمئن شوید که او به موقع به رختخواب می رود. کودک بی خواب -
او در کلاس تنبل و خسته است.
از مدرسه بد نگو، جلوی بچه از معلم ها حرف نزن.
بگذارید کودک ببیند که شما به کارها و کتاب هایی که از مدرسه آورده اید علاقه مند هستید.
خودتان بخوانید، کودک اوقات فراغت والدینش را فقط با تلویزیون می گذراند
بگذارید بداند که آن را جلوی کامپیوتر خرج نمی کند، بگذارید ببیند.
کودک نباید بیش از 20 دقیقه در روز بازی های رایانه ای انجام دهد.
به کودک بیاموزید که افکار خود را به صورت مکتوب بیان کند: با او نامه رد و بدل نکنید، با هم نامه بنویسید. اگر کودک داستانی را با شما در میان می‌گذارد که واقعاً شما را تحت تأثیر قرار داده است، از او بخواهید داستانی درباره آن داستان بنویسد و عصر آن را برای تمام خانواده بخواند.
همیشه در زندگی مدرسه و کلاس درس فعال باشید.
به کودک کمک کنید تا اعتماد به نفس خود را از دست ندهد.
گاهی اوقات کودک موقعیت های ناخوشایند در مدرسه را به دل می گیرد
همچنین بخوانید مقاله مشاوره کودک و نوجوان را
ممکن است پذیرفته شود. همیشه به او بیاموزید چه چیزی مهم است و چه چیزی چندان مهم نیست.
در واقع، فرزند شما همیشه خوب است، فقط امروز او کار اشتباهی انجام داده است. به او در مورد آن بگویید.
11. معمولاً وقتی کودک رفتار بدی انجام می دهد، احساس شرمندگی را تجربه می کند. و وقتی او را تنبیه کنی، شرمش از بین می رود. و این خطرناک است.
همچنین به معلم بستگی دارد که کودک را به یادگیری میل کند. بنابراین، بسیار مهم است که معلم درس را جذاب و آموزنده کند. برای آن معلم چگونه باید باشد و قبل از هر چیز باید به چه چیزی توجه کند؟ به خصوص...
بهتر است معلم نگذارد کودک در طول درس خسته شود. اگر کودک از خواندن لذت می برد، خوب درس می خواند. کنجکاوی قوی ترین انگیزه ای است که کودکان را به فردی خلاق تبدیل می کند.
تمرینات را تکرار کنید. رشد توانایی های ذهنی کودک نیازمند زمان و تمرین است. اگر نمی توانید هیچ تمرینی انجام دهید، استراحت کنید، بعداً برگردید یا یک ورزش سبک تر انجام دهید.
زیاد نگران کمبودهای کودک نباشید.
صبور باشید، عجله نکنید، کارهای سختی را که کودک از عهده آنها بر نمی آید، انجام ندهید.
اندازه کودک باید در درس در نظر گرفته شود. اگر کودک بی قرار است، خسته است یا روحیه ندارد، او را با ورزش آزار ندهید، کار دیگری انجام دهید. گاهی اجازه دهید کودک کاری را که می خواهد انجام دهد.
کودکان پیش دبستانی، یعنی اگر به مهدکودک نرفته باشند، نظم شدید، صداهای تکراری و یکنواخت را درک نمی کنند. بنابراین خیلی خوب است که درس را به صورت بازی اجرا کنیم.
مهارت های ارتباطی، جمعی، همکاری کودک را توسعه دهید، به او بیاموزید که با کودکان دیگر دوست شود، از دستاوردهای آنها خوشحال شود و غم و اندوه آنها را به اشتراک بگذارد، همه اینها در یک فضای پیچیده اجتماعی در مدرسه ضروری است.
از ارزیابی های منفی بپرهیزید، کلمات حمایت کننده پیدا کنید، او را اغلب به خاطر صبر، پشتکار و غیره تحسین کنید. با کودکان دیگر مقایسه نکنید و بر ضعف او تاکید نکنید. ایجاد اعتماد به نفس.
مهمتر از همه، آموزش دادن به کودک را کار سختی ندانید، شاد باشید، از تعامل با کودکان لذت ببرید و هرگز حس شوخ طبعی خود را از دست ندهید. به یاد داشته باشید، این احتمال وجود دارد که شما نیز با کودک دوست شوید.
البته تربیت کودکی که تازه وارد مدرسه یا مهدکودک شده است در درجه اول به والدین بستگی دارد. علاوه بر این، مربی و معلم نقش بزرگی دارند و اگر مدرسه و والدین از نزدیک در رشد یک کودک خواستار و با استعداد همکاری کنند، نتیجه وجود دارد.
////////////////////////////