Tunnelingدر واقع در شبکه‌های رایانه‌ای به کاربر اجازه می‌دهد تا به سرویس‌هایی که در شبکه‌ اش ارائه نمی‌شوند دسترسی پیدا کند. یکی از استفاده‌ های مهم پروتکل‌های تونل‌زنی اجرای یک پروتکل خارجی برروی شبکه‌ ایست که آن پروتکل را پشتیبانی نمی‌کند برای مثال استفاده از IPv6 برروی شبکه مبتنی بر IPv4 .
این روش ها کاربران و یا شبکه های IPV6 را روی بستر IPV4 به یکدیگر متصل می کند. تصور کنید دفاتر یک سازمان در نقاط مختلف کشور به آدرس و سرویس های IPV6 تجهیز شده اند اما بستر ارتباطی بین دفاتر، اینترنت و یا ISP ای است که صرفا ترافیک IPV4 عبور می دهند. در چنین شرایطی مدیر شبکه قادر خواهد بود با بکارگیری روش های Tunneling، دفاتر IPv6 را روی بستر IPV4 به یکدیگر متصل کند و کاربران IPV6 بدون اطلاع از بستر ارتباطی به راحتی از سرویس های IPV6 استفاده کنند. علاوه بر مثال فوق ایجاد ارتباط کاربر یا سایت با اینترنت IPV6 روی بستر IPV4 نیز با روش های Tunneling امکان پذیر می باشد.بدین معنی که اگر سازمانی تصمیم بگیرد که به اینترنت IPV6 متصل شود اما تنها روش اتصال اینترنتی آن IPV4 باشد این روش امکان ایجاد ارتباط با اینترنت IPV6 را فراهم می کند. در روش های تایلینگ IPV6  ایده اصلی بدین شکل است که محدوده آدرس IPV6 هر سایت با توجه به آدرس بیرونی روتر مرزی آن سایت که از نوع IPV4 است انتخاب می شود به عبارت دیگر آدرس بیرونی روتر مرزی که از نوع IPV4 است در داخل محدوده آدرس IPV6 هر سایت گنجانده می شود. بدین ترتیب وقتی از یک سایت IPV6 ارتباطی با سایت مقصد IPV6 ایجاد می کنیم روتر مرزی سایت مبدا با توجه به آدرس مقصد IPV6، آدرس بیرونی IPV4 روتر مرزی سایت مقصد را بدست می آورد. سپس روتر مرزی سایت مبدا به صورت اتوماتیک تونلی با سایت مقصد روی بستر IPV4 ایجاد می کند و ترافیک روی آن تونل ارسال می کند. به طور کلی پورتکل‌های تونل‌زنی با استفاده از قرار دادن بسته درخواست سرویس در درون قسمت داده یک پروتکل دیگر عمل می‌کنند. تونل‌زنی نیز مانند TCP/IP از مدل لایه‌ای استفاده می‌کند اما معمولاً لایه‌های با حمل بسته سرویس در درون بدنه یک بسته دیگر لایه‌بندی شبکه حمل‌کننده را به‌هم می‌زند. عموماً پروتکل مقصد در لایه‌هایی بالاتر از پروتکل حمل‌کننده قرار می‌گیرند.