زمانی که فرستنده‌ها تلاش می‌کنند چیزی را روی یک رسانه منفرد ارسال کنند، یک دستگاه به نام Multiplexer کانال فیزیکی را تقسیم می‌کند و به هر یک، یک کانال اختصاص می‌دهد. در سوی دیگرِ ارتباط، یک دستگاه De-multiplexer داده‌ها را از رسانه منفرد دریافت می‌کند و با جداسازی هر کدام آن‌ها را به گیرنده‌های مختلف ارسال می‌کند.

ترکیب ترافیک جریانهای مختلف باید بگونه ای انجام شود که در گیرنده امکان جداسازی انها از هم وجود داشته باشد. به عمل جداسازی ترافیک جریانهای مختلف Demultipleing  می گویند.

تکنیک multiplexing ممکن است بیشتر به یک روش دسترسی چندگانه یا یک روش دسترسی کانال گسترش یابد ، به عنوان مثال ، TDM به تقسیم زمان دسترسی چندگانه (TDMA) و multiplexing

Multiplexing توسط Physical Layer مدل OSI ارائه می شود ، در حالی که دسترسی چندگانه نیز شامل یک پروتکل کنترل دسترسی به رسانه است که بخشی از Data Link Layer است.

لایه حمل و نقل در مدل OSI ، و همچنین مدل TCP / IP ، چند برابر آماری چندین داده لایه کاربرد را به / از همان رایانه فراهم می کند.

چند برابر سازی کد تقسیم (CDM) تکنیکی است که در آن هر کانال بیت های خود را به عنوان یک توالی رمزگذاری شده خاص کانال پالس منتقل می کند. این انتقال رمزگذاری شده معمولاً با انتقال یک سری منحصر به فرد وابسته به زمان از پالس های کوتاه ، که در زمان تراشه در زمان کمی بیشتر قرار دارند ، انجام می شود. کلیه کانال ها ، هرکدام با کد دیگری ، می توانند بر روی همان فیبر منتقل شده و به صورت غیر همزمان همزمان demultiplexed شوند. سایر تکنیک های دسترسی چندگانه استفاده گسترده عبارتند از تقسیم زمان دسترسی چندگانه (TDMA) و دسترسی چندگانه تقسیم فرکانس (FDMA). تکنیک های چند بخش تقسیم کد به عنوان یک فناوری دسترسی ، یعنی دسترسی چندگانه به تقسیم کد (CDMA) ، در استاندارد جهانی ارتباطات تلفن همراه (UMTS) برای ارتباطات سیار نسل سوم (3G) که توسط ITU استفاده می شود ، مورد استفاده قرار می گیرد.

اولین فناوری ارتباطات با استفاده از سیمهای برقی و بنابراین سهم گیری در اقتصادهایی که از طریق multiplexing به دست می آیند ، تلگراف برقی بود. آزمایشات اولیه به دو پیام جداگانه اجازه می دهد تا همزمان در جهت های مخالف حرکت کنند ، ابتدا با استفاده از یک باتری برقی در هر دو انتها ، سپس تنها در یک انتها.

ilemile Baudot در دهه 1870 یک سیستم چند زمانه سازی چند دستگاه Hughes ایجاد کرد. در سال 1874 ، تلگراف چهار گوشه ای که توسط توماس ادیسون ایجاد شده است ، دو پیام را در هر جهت به طور همزمان منتقل می کند ، برای کل چهار پیام که همزمان از همان سیم عبور می کنند. چندین محقق در حال تحقیق در مورد تلگراف آکوستیک ، یک تکنیک multiplexing تقسیم فرکانس بودند که منجر به اختراع تلفن شد.

فیبر موجود در حلقه (FITL) یک روش متداول برای Multiplexing است که از فیبر نوری به عنوان ستون فقرات استفاده می کند. این نه تنها خطوط تلفن POTS را با بقیه PSTN متصل می کند بلکه DSL را با اتصال مستقیم به اترنت که به داخل خانه وصل می شود جایگزین می کند. حالت انتقال ناهمزمان غالباً پروتکل ارتباطی است که مورد استفاده قرار می گیرد.

کابل تلویزیون مدتها کانالهای تلویزیونی چند برابر را حمل می کرد ، و اواخر قرن بیستم ارائه خدمات مشابه شرکتهای تلفنی را آغاز کرد. IPTV همچنین به multiplexing بستگی دارد.

در سیستم های ویرایش و پردازش ویدیو ، multiplexing به روند اتصال صوتی و تصویری به یک جریان داده منسجم اشاره دارد.

در فیلم دیجیتال ، چنین جریان حمل و نقل معمولاً ویژگی قالب قالب است که ممکن است شامل ابرداده و سایر اطلاعات مانند زیرنویس ها باشد. جریانهای صوتی و تصویری ممکن است سرعت کمی متغیر داشته باشند. نرم افزاری که چنین جریان حمل و نقل و / یا کانتینر را تولید می کند ، معمولاً به یک multiplexer آماری یا میکسر گفته می شود. دمویکس نرم افزاری است که برای پردازش جداگانه اجزای چنین جریان یا ظرفی را استخراج یا در غیر این صورت در دسترس قرار می دهد.

در سیستم های تلویزیونی دیجیتال ، چندین جریان داده با نرخ بیت متغیر با استفاده از multiplexing آماری به یک جریان حمل و نقل بیت ثابت تبدیل می شوند. این امر امکان انتقال چندین کانال ویدیویی و صوتی را همزمان در همان کانال فرکانس یکسان ، همراه با خدمات مختلف ، ممکن می کند. این ممکن است شامل چندین برنامه تلویزیونی استاندارد تعریف شده (SDTV) باشد (خصوصاً در DVB-T ، DVB-S2 ، ISDB و ATSC-C) یا یک HDTV ، احتمالاً با یک کانال همراه SDTV تنها در یک کانال تلویزیونی با عرض 6 تا 8 مگاهرتز. . دستگاهی که این کار را انجام دهد ، چند برابر کننده آماری نامیده می شود. در چندین مورد از این سیستم ها ، multiplexing منجر به یک جریان حمل و نقل MPEG می شود. استانداردهای جدید DVB DVB-S2 و DVB-T2 این ظرفیت را دارد که چندین کانال HDTV را در یک مولتی پلکس حمل کند.

در ماهواره های ارتباطی که شبکه های تلویزیونی و شبکه های رادیویی را پخش می کنند ، این کانال به عنوان چند کانال برای هر شرکت مخابراتی یا MCPC شناخته می شود. در جایی که چند برابر سازی عملی نیست (مانند مکانی که منابع مختلفی با استفاده از یک فرستنده واحد وجود دارد) ، از هر کانال در حالت حامل استفاده می شود.

در پخش FM و سایر رسانه های رادیویی آنالوگ ، multiplexing اصطلاحی است که معمولاً قبل از ورود به فرستنده ، جایی که مدولاسیون اتفاق می افتد ، به فرآیند اضافه کردن زیرنویس ها به سیگنال صوتی گفته می شود. (در حقیقت ، سیگنال مولتیپلکس استریو با استفاده از تعویض تقسیم زمان ، با جابجایی بین دو سیگنال ورودی (کانال چپ و راست) می تواند با سرعت التراسونیک (زیرشاخه) ایجاد شود و سپس از فیلترهای هارمونیک بالاتر استفاده شود. به این معنا است که گاهی اوقات به MPX معروف است ، که به نوبه خود اصطلاح قدیمی برای FM استریوفونیک است ، که از دهه 1960 در سیستم های استریو دیده می شود.

عملکرد مالتی‌ پلکس در TCP

مثال بسیار عادی تسهیم‌سازی با تقسیم فرکانسی سخن‌پراکنی تلویزیون و رادیو است، که در آن‌ها سیگنال‌های رادیویی در فرکانس‌های مختلف در یک زمان از هوا عبور می‌کنند. مثال دیگر تلویزیون کابلی است که کانال‌های تلویزیونی متعدد همراه با هم در یک کابل منتقل می‌شود. FDM توسط سیستم‌های تلفنی به منظور انتقال چندین تماس‌های تلفنی از طریق یک خط پر ظرفیت؛ ماهواره مخابراتی برای انتقال کانال‌های مختلف داده در مسیر رفت و برگشت؛ و مودم DSL برای انتقال داده‌های بسیار زیاد رایانه از طریق زوج تابیده خطوط تلفن ثابت نیز استفاده می‌شود.

Multiplexing تقسیم زمان (TDM) روشی برای انتقال و دریافت سیگنال های مستقل از طریق یک مسیر سیگنال مشترک با استفاده از سوئیچ های هماهنگ در هر انتهای خط انتقال است به گونه ای که هر سیگنال فقط در کسری از زمان در یک خط در یک الگوی متناوب ظاهر می شود. (این یک فرایند ارتباطی است که 2 یا بیشتر سیگنال دیجیتال یا سیگنال های آنالوگ را از طریق کانال مشترک منتقل می کند) هنگامی استفاده می شود که سرعت بیت از رسانه انتقال بیش از آن باشد که سیگنال منتقل شود. این شکل از چند برابر سازی سیگنال در اواخر قرن 19 در ارتباطات از راه دور برای سیستم های تلگراف ایجاد شد ، اما رایج ترین کاربرد آن در تلفن های دیجیتال در نیمه دوم قرن بیستم یافت.

در شبکه های روشن مدار ، مانند شبکه تلفنی سوئیچ شده عمومی (PSTN) ، مطلوب است که چندین تماس مشترکین را از طریق همان رسانه انتقال منتقل کنید تا از پهنای باند متوسط استفاده شود. TDM به انتقال و دریافت سوئیچ های تلفنی اجازه می دهد کانال ها (شاخه های) را در یک جریان انتقال ایجاد کنید. یک سیگنال صوتی استاندارد DS0 دارای سرعت بیت داده 64 کیلوبیت در ثانیه است. مدار TDM با پهنای باند سیگنال بسیار بالاتری اجرا می شود و این امکان را می دهد که پهنای باند را به چهارچوب زمانی (شکاف های زمانی) برای هر سیگنال صوتی تقسیم کنید که توسط فرستنده چند برابر باشد. اگر قاب TDM از فریم های صوتی n تشکیل شده باشد ، پهنای باند خط n * 64 Kbit / s است.

به هر شکاف زمان صدا در قاب TDM کانال گفته می شود. در سیستم های اروپایی فریم های استاندارد TDM شامل 30 کانال صوتی دیجیتال (E1) و در سیستم های آمریکایی  T1  24 کانال دارند. هر دو استاندارد همچنین شامل بیت های اضافی (یا شکاف های زمانی کمی بیت) برای بیت های سیگنالینگ و همگام سازی هستند.

چند برابر شدن بیش از 24 یا 30 کانال صوتی دیجیتال ، چند برابر سازی مرتبه بالاتر نامیده می شود. چند برابر سازی مرتبه بالاتر با چند برابر کردن قاب های استاندارد TDM انجام می شود. به عنوان مثال ، یک فریم TDM با 120 کانال اروپایی با چند برابر چهار قاب TDM 30 کانال استاندارد تشکیل می شود. در هر multiplex مرتبه بالاتر ، چهار فریم TDM از سفارش پایین تر فوری با هم ترکیب می شوند و مولتیپلکس ها را با پهنای باند n * 64 Kbit / s ایجاد می کنند ، جایی که n = 120 ، 480 ، 1920 و غیره.