لکنت یا لکنت زبان اختلالی شایع به‌ویژه در کودکان است. در بیشتر کودکان این مشکل بدون درمان خاصی رفع می‌شود. اما لکنت در بزرگ‌سالان به‌سادگی درمان نمی‌شود. مهم‌ترین بخش درمان ایجاد آرامش و اعتماد‌به‌نفس در فرد مبتلاست. متخصصین گفتار‌درمانی راهکارهای متعددی را برای درمان لکنت زبان به‌کار می‌گیرند. در ادامه به شرح این اختلال پرداخته شده ‌است. با ما همراه باشید.

لکنت زبان اختلالی در گفتار است که به‌موجب آن فرد نمی‌تواند کلمات را پیوسته ادا کند و در خلال صحبت مکث می‌کند. این وقفه‌ها و مکث‌ها باعث می‌شود مخاطب، کلام را به صورت اصوات تکرارشونده بشنود. مثلا: ما…ما…مان (مامان) یا برخی آواها کش می‌آیند و در شکل خروجی واژه‌ها تغییر ایجاد می‌کنند مانند: باااا…د (باد). مشکل دیگرِ اختلال در تکلم وقتی رخ می‌دهد که جریان گفتار در حین صحبت کردن مسدود می‌شود، یعنی فرد قادر به ادای برخی حروف و اصوات نیست و در نتیجه شکل نهایی کلمه خروجی منقطع، متشنج و غیرطبیعی است. در بعضی موارد لکنت زبان خفیف‌ است و مشکل چندانی ایجاد نمی‌کند، اما در حالتی که شدت این اختلال زیاد باشد،

به‌ویژه از نظر روحی فرد با مشکلات متعددی مواجه می‌شود. نحوه بروز این مشکل در افراد مختلف متفاوت است. برای نمونه در بعضی افراد لکنت زبان پس از بازه‌های طولانی‌مدت در سخن گفتن بروز می‌کند و در برخی دیگر تعداد آن در هنگام حرف زدن متغیر است؛ یعنی به تعداد متغیر یا فواصل متغیر در بازه‌ی زمانی هنگام صحبت کردن خود را نشان می‌دهد.

 افراد مبتلا به لکنت زبان از گفتن برخی کلمات یا حضور در برخی محیط‌ها که آرامش آنها را سلب و حسی ناخوشایند برایشان ایجاد می‌کند، اجتناب می‌کنند. بعضی از این افراد طوری صحبت‌کردن خود را مدیریت می‌کنند که سایرین به‌ندرت به مشکل آنها پی می‌برند. در این حالت به این اختلال «لکنت پنهان» گفته می‌شود. البته این پنهان‌کاری موجب می‌شود که فرد تا جایی که می‌تواند از صحبت‌کردن پرهیز کند.