The Kite

IT was the most tiresome kite in the world, always wagging its tail, shaking its ears, breaking its string, sitting down on the tops of houses, getting stuck in trees, entangled in hedges, flopping down on ponds, or lying flat on the grass, and refusing to rise higher than a yard from the ground.

I have often sat and thought about that kite, and wondered who its father and mother were. Perhaps they were very poor people, just made of newspaper and little bits of common string knotted together, obliged to fly day and night for a living, and never able to give any time to their children or to bring them up properly. It was pretty, for it had a snow-white face, and pink and white ears ; and, with these, no one, let alone a kite, could help being pretty. But though the kite was pretty, it was not good, and it did not prosper; it came to a bad end, oh! a terrible end indeed. It stuck itself on a roof one day, a common red roof with a broken chimney and three tiles missing. It stuck itself there, and it would not move; the children tugged and pulled and coaxed and cried, but still it would not move. At last they fetched a ladder, and had nearly reached it when suddenly the kite started and flew away right away over the field and over the heath, and over the far far woods, and it never came back again-never -never.

Dear, that is all. But I think sometimes that perhaps beyond the dark pines and the roaring sea the kite is flying still, on and on, farther and farther away, for ever and for ever.

بادبادک

این خسته کننده ترین بادبادک جهان بود ، همیشه دم خود را تکان می داد ، گوش هایش را تکان می داد ، رشته خود را می شکست ، در بالای خانه ها می نشست ، در درختان گیر می کرد ، در پرچین ها گیر می کرد ، روی استخرها می افتاد ، یا روی زمین صاف می خوابید چمن ، و امتناع از بلند شدن بالاتر از حیاط از زمین.

من اغلب در مورد آن بادبادک نشسته ام و فکر کرده ام که پدر و مادر او چه کسانی هستند. شايد آنها افراد بسيار فقيري بودند ، فقط از روزنامه و چند ريسمان مشتي گره خورده با هم ، مجبور به پرواز روز و شب براي امرار معاش بودند و هيچ وقت نمي توانستند وقتي به فرزندانشان بدهند يا آنها را به درستي تربيت كنند. زیبا بود ، زیرا صورتی سفید برفی و گوش های صورتی و سفید داشت. و با این وجود ، هیچ کس ، چه رسد به یک بادبادک ، نمی تواند به زیبا بودن کمک کند. اما گرچه بادبادک زیبا بود ، اما خوب نبود و رونقی نداشت. به پایان بدی رسید ، اوه! یک پایان وحشتناک در واقع یک روز خودش را روی یک سقف چسباند ، یک سقف قرمز مشترک با یک دودکش شکسته و سه کاشی گم شده است. خود را در آنجا گیر کرده ، و حرکت نخواهد کرد. بچه ها لگدمال کردند ، کشیدند و یکدست کردند و گریه کردند ، اما باز هم تکان نمی خورد. سرانجام آنها نردبانی را به دست آوردند و تقریباً به آن رسیده بودند كه ناگهان بادبادك شروع به پرواز كرد و بلافاصله از زمین و بالای صحرا و از جنگلهای دور دور پرواز كرد و دیگر هرگز برنگشت ، هرگز.

عزیز ، این همه است. اما فکر می کنم گاهی اوقات شاید فراتر از کاجهای تاریک و دریای خروشان بادبادک همچنان ، در و روی ، دورتر و دورتر ، برای همیشه و همیشه ، پرواز می کند.