جشنواره بین المللی نمایشنامه نویسی شاهنامه (به فارسی و زبان های دیگر)

[font=BYekan]معرفی جشنواره و بخش های جانبی آن[/font]
فرهنگ، این میراث گرانقدر ملت ها، که آینه در آینه و نسل به نسل جان میگیرد و رشد می یابد ، گاه شهد شیرین جوانمردی ها، مقاومت ها و عاشقانه های مردمانش و گاه تیغه ی تیز زوال و اندوه می شود. فرهنگ ، این انعکاس پرتلالو و رخشان ، از پس خروش و خزان زمانه، می پوید و از جرنگ شمشیر تاریکی ها راه می جوید و به رسم صبر و صیقل، می شکفد و گل می دهد.
اینک در بهار طبیعت، و در فصل رویش و جوانه، امید، کاشته و نوید شکفتن سر می دهیم، تا هم نوا شویم با آهنگ سبز روزگار و الحق که خوش میدرخشد شکوفه های به بار نشسته علم و فرهنگ ایران، این زمین مادری، این زادگاه خواستن ها و سرانجام توانستن ها.
در مهد تمدن و عزت، آنجا که ساز کوک می شودو رنگ، طرحی نو در می اندازد و حجم ، فضا و مکان دست به دست هم به روایت ، ناطق می شوند و چشم و گوش جان را می نوازند ، صحنه ی نمایش است. آنجا که عشق و نفرت از پس لحن و گفته به دانه ای اشک، به لبخندی محو و یا به حسی مبهم در گوشه قلبی بدل می شوند و مخاطب، زاده می شود و زندگی می کند و می میرد و زنده می شود و اینگونه گره کور معمای یک باره حضورو وجود در دنیا را با دستان خویش می گشاید و بارها زندگی را اغاز و تمام می نماید.
از دیرباز تاکنون ، هنر نمایشی در ایران به پیشرفت و بلوغ رسیده است و هم گام با دنیای جهانی نمایش ، قدم های بزرگی در راه اعتلای این گونه از هنر برداشته است.
پردیس فناوری کیش، دبیرخانه داِیمی رویدادهای علمی و فرهنگی در راستای پیوند عرصه علم و عمل ، عزم برپایی جشنواره هنرهای نمایشی دارد. بدین منظور سفیر خوش الحان فرهنگ گشته و فراخوان برپایی اولین جشنواره بین المللی نمایش نامه نویسی به زبان های خارجی براساس شاهنمامه فردوسی را اعلام می دارد.
اولین جشنواره نمایش نامه نویسی به زبان های خارجی براساس شاهنمامه فردوسی با هدف جان بخشی به میراث کهن هنر نمایش در ایران و معرفی آن به جوامع غیرفارسی زبان اجرا خواهد شد.
عرصه هنر و حوزه زبان های خارجی ، دو شاه کلید برقراری ارتباط میان جوامع انسانی هستند و هم افزایی این دو، مرزها و محدودیت ها را در می نوردد و در کنه وجود آدمیان جا باز می کند و سکوت فرهنگی جای خود را به تفکر و تعمق فرهنگی می دهد.
آنگاه که نمایشی ایرانی به زبانی غیر از فارسی روایت می شود، ناخوداگاه، مخاطب ، نمایش ایرانی را با تمام ویژگی های ناب و خالصش نظیر بداهه گویی ، با ساختار ها و ستون های سناریو نویسی تیاتر در بوته آزمایش و مقایسه قرار می دهد و مطالعه ای تطبیقی به بار می نشیند که هم جایگاه نمایش ایران را می سنجد و هم به غنا و اعتلای این هنر و بومی سازی آن یاری می رساند.