به دست خود درختی می نشانم

به پاپش جوی ابی می کشانم

کمی تخم چمن بر روی خاکش 

برای یادگاری می فشانم

درختم کم کم آرد برگ و باری 

بسازد بر سر خود شاخساری 

چمن روید در آنجا سبز و خرم

شود زیر درختم سبزه زاری 

به تابستان که گرما رو نماید 

درختم چتر خود را می گشاید 

خنک می سازد آنجا را ز سایه 

دل هر رهگذر را می رباید 

به پایش خسته ای بی حال و بی تاب 

میان روز گرمی می رود خواب 

شود بیدار و گوید ای که اینجا 

درختی کاشتی ، روح تو شاداب 

شعر زیبای عباس یمینی شریف که

اکثر ما در کلاس دوم دبستان با 

عنوان درختکاری آن را خواندیم و

حفظ کردیم هنوز هر پانزده اسفند

هنگام کاشت نهالی در گوش جان ما

میپیچد و از شنیدن آن لذت می بریم .

این شعر چنان روح و عمقی دارد

که گویی با سرشت و طبیعت ما گره خورده است.