28-06-2020, 05:17 PM
Whirling dervishes are a classic image of Turkey, spinning serenely in their tombstone-like felt hats and billowing white robes to create a fascinating ceremony aimed at achieving oneness with God. A practising dervish told Culture Trip about the mystic sema ceremony’s meanings, how dervishes train and the challenges once faced by their Sufi order.
Entranced by a 700-year-old ritual, the whirling dervishes perform a Sufi dance, steered by rhythmic breathing and chants of “Allah”, as they seek to become one with God. Their white robes rise and fall in unison, spinning faster and faster. The right palm is raised to the heavens to receive God’s blessings, which are communicated to earth by the left hand pointing to the ground. As they continue turning in a spiritual trance, the dancers float between the two worlds. They are now in a deeply personal and intense form of meditation.
The whirling dervish ceremony, or sema, which blurs the lines between dance, prayer, meditation and trance, is as synonymous with Turkey as the mosque-studded skyline of Istanbul. But what are the dervishes practising this ancient ritual, inspired by the teachings of a 13th-century poet and religious leader from present-day Konya (Turkey), trying to achieve?
Mystical meanings
“Sema is the ritual of the Islamic Mevlevi Sufi order, based on the philosophy of Rumi, symbolising the rising of the human soul by releasing the ego to become enlightened, and thus to become united with God,” explains dervish Abdülhamit Çakmut. Çakmut is president of the Mevlâna Kültür ve Eğitim Derneği (Rumi Culture Organisation), which is associated with Istanbul’s Hodjapasha Cultural Centre, one of the places where visitors can witness this hypnotic ritual.
As Çakmut explains, the seven-part ceremony is laden with meaning throughout, ranging from the melodious ney (reed flute) representing the divine breath that gives life to everything, to the performers’ distinctive attire. “The dervish, with his headdress (symbolising his ego’s tombstone) and his white skirt (his ego’s shroud), is, by removing his black cloak, spiritually born to the truth and ready to journey towards it. At the onset and each stop in the sema, holding his arms crosswise he represents the number one, and testifies to God’s unity,” explains Çakmut.Attaining enlightenment
During the elegantly simple performance, rotating with skirts swirling in a choreographed constellation of dancers, the dervishes are believed to become a conduit for divine blessings. “While whirling, his arms are open, his right hand directed to the skies ready to receive God’s beneficence, looking to his left hand turned towards the earth,” says Çakmut. “This is his way of conveying God’s spiritual gift to the people he looks upon.”
Their voices echo as they repeatedly call out to Allah, spinning faster and faster. Egos and personal identities abandoned, they attain a spiritual perfection known as fenafillah. Çakmut likens this “sacrifice of mind to love” to the nirvana of Buddhism, with the distinction that the highest rank of Islam is Muhammed the Prophet, and the aim of sema is not “unbroken ecstasy and loss of conscious thought” but rather “complete submission and annihilation of self within the loved one”.
دراویش گردباد یک تصویر کلاسیک از ترکیه است که به طور آرام در کلاه های نمدی مانند سنگ قبرهای خود می چرخد و لباس های سفید را تبلیغ می کند تا یک مراسم جذاب با هدف دستیابی به یگانگی با خدا ایجاد کند. یک درویشی که تمرین کرده است در مورد معانی مراسم عرفان ، چگونگی قطار دراویش و چالش هایی که با دستور صوفیانه آنها روبرو شده است ، به فرهنگ سفر گفت.
درویشان گردباد با حضور در یک مراسم 700 ساله ، یک رقص صوفیانه را اجرا می کنند که با تنفس ریتمیک و شعارهای "الله" هدایت می شود ، زیرا آنها می خواهند با خدا یکی شوند. لباسهای سفید رنگ آنها در یونسون افزایش یافته و سقوط می کند و سریعتر و سریعتر می چرخد. کف دست راست به طرف آسمان بلند می شود تا نعمت های خدا را دریافت کند ، که با دست چپ با اشاره به زمین به زمین منتقل می شوند. آنها همچنان که در یک خلقی معنوی به سر می برند ، رقصندگان بین دو جهان شناور می شوند. آنها اکنون در یک مدیتیشن کاملاً شخصی و شدید قرار دارند.
مراسم درویش گردباد یا سما ، که خطوط بین رقص ، نماز ، مراقبه و خلسه را تار می کند ، به همان اندازه مترادف با ترکیه است که آسمان مسجد جامع استانبول است. اما دراویش این آیین کهن را با الهام از آموزه های یک شاعر قرن سیزدهم و پیشوای مذهبی اهل کنیا (ترکیه) امروزی ، که سعی در دستیابی به آن دارند ، تجربه می کنند؟
معانی عرفانی
درویش عبدالحمید شاكوت توضیح می دهد: "سماع آیین نظم مولووی صوفی اسلامی است كه براساس فلسفه مولوی بنا شده است و نماد ظهور روح انسان با آزاد كردن نفس به روشنگری و در نتیجه اتحاد با خداست." Çakmut رئیس جمهور Mevlâna Kültür ve Eğitim Derneği (سازمان فرهنگ مولوی) است که با فرهنگسرای هوجیپاشا استانبول ، یکی از مکانهایی که بازدید کنندگان می توانند شاهد این مراسم هیپنوتیزم باشند ، ارتباط دارد.
همانطور که Çakmut توضیح می دهد ، این مراسم هفت قسمتی با معنای کامل پوشیده شده است ، اعم از نوای ملودیک (فلوت نی) که نمایانگر نفس الهی است که زندگی را به همه چیز می دهد ، به لباس های خاص مجری ها. وی اظهار داشت: "درویش با بند خود (نماد سنگ قبر خود را) و دامن سفید خود (کفن نفس خود) ، با از بین بردن لباس سیاه خود ، روحانی به حقیقت متولد شده و آماده سفر به سمت آن است. اوکوموت توضیح می دهد که در شروع و هر توقف در این دوره ، با نگه داشتن بازوها به صورت چهار ضلعی ، وی شماره یک را نشان می دهد و به وحدت خدا شهادت می دهد
رسیدن به روشنگری
دراثر عملکرد بسیار ساده و چرخشی با دامنهای پیچیده در صورت فلکی رقصنده رقصنده ، اعتقاد بر این است که دراویش مجرایی برای نعمتهای الهی است. makmut می گوید: "در حالی که در حال چرخش است ، بازوهای او باز است ، دست راست او به سمت آسمان آماده است تا از نعمت خدا دریافت کند ، و به دنبال دست چپ خود به سمت زمین است." "این روش او برای انتقال هدایای معنوی خدا به افرادی است که به آنها نگاه می کند."
صدای آنها همانطور که بارها و بارها به سمت خدا می روند ، سریعتر و سریعتر می چرخند. هویت شخصی و شخصیتهای شخصی متروکه ، آنها به کمال معنوی موسوم به فنافیلا دست می یابند. Çakmut این "فداکاری ذهن به عشق" را به nirvanana بودیسم تشبیه می کند ، با این تفاوت که بالاترین مرتبه اسلام ، محمد پیامبر است ، و هدف Sema "کوشش ناگهانی و از بین رفتن فکر آگاهانه" نیست بلکه "کامل" است. تسلیم و نابودی نفس در درون عزیز
Entranced by a 700-year-old ritual, the whirling dervishes perform a Sufi dance, steered by rhythmic breathing and chants of “Allah”, as they seek to become one with God. Their white robes rise and fall in unison, spinning faster and faster. The right palm is raised to the heavens to receive God’s blessings, which are communicated to earth by the left hand pointing to the ground. As they continue turning in a spiritual trance, the dancers float between the two worlds. They are now in a deeply personal and intense form of meditation.
The whirling dervish ceremony, or sema, which blurs the lines between dance, prayer, meditation and trance, is as synonymous with Turkey as the mosque-studded skyline of Istanbul. But what are the dervishes practising this ancient ritual, inspired by the teachings of a 13th-century poet and religious leader from present-day Konya (Turkey), trying to achieve?
Mystical meanings
“Sema is the ritual of the Islamic Mevlevi Sufi order, based on the philosophy of Rumi, symbolising the rising of the human soul by releasing the ego to become enlightened, and thus to become united with God,” explains dervish Abdülhamit Çakmut. Çakmut is president of the Mevlâna Kültür ve Eğitim Derneği (Rumi Culture Organisation), which is associated with Istanbul’s Hodjapasha Cultural Centre, one of the places where visitors can witness this hypnotic ritual.
As Çakmut explains, the seven-part ceremony is laden with meaning throughout, ranging from the melodious ney (reed flute) representing the divine breath that gives life to everything, to the performers’ distinctive attire. “The dervish, with his headdress (symbolising his ego’s tombstone) and his white skirt (his ego’s shroud), is, by removing his black cloak, spiritually born to the truth and ready to journey towards it. At the onset and each stop in the sema, holding his arms crosswise he represents the number one, and testifies to God’s unity,” explains Çakmut.Attaining enlightenment
During the elegantly simple performance, rotating with skirts swirling in a choreographed constellation of dancers, the dervishes are believed to become a conduit for divine blessings. “While whirling, his arms are open, his right hand directed to the skies ready to receive God’s beneficence, looking to his left hand turned towards the earth,” says Çakmut. “This is his way of conveying God’s spiritual gift to the people he looks upon.”
Their voices echo as they repeatedly call out to Allah, spinning faster and faster. Egos and personal identities abandoned, they attain a spiritual perfection known as fenafillah. Çakmut likens this “sacrifice of mind to love” to the nirvana of Buddhism, with the distinction that the highest rank of Islam is Muhammed the Prophet, and the aim of sema is not “unbroken ecstasy and loss of conscious thought” but rather “complete submission and annihilation of self within the loved one”.
دراویش گردباد یک تصویر کلاسیک از ترکیه است که به طور آرام در کلاه های نمدی مانند سنگ قبرهای خود می چرخد و لباس های سفید را تبلیغ می کند تا یک مراسم جذاب با هدف دستیابی به یگانگی با خدا ایجاد کند. یک درویشی که تمرین کرده است در مورد معانی مراسم عرفان ، چگونگی قطار دراویش و چالش هایی که با دستور صوفیانه آنها روبرو شده است ، به فرهنگ سفر گفت.
درویشان گردباد با حضور در یک مراسم 700 ساله ، یک رقص صوفیانه را اجرا می کنند که با تنفس ریتمیک و شعارهای "الله" هدایت می شود ، زیرا آنها می خواهند با خدا یکی شوند. لباسهای سفید رنگ آنها در یونسون افزایش یافته و سقوط می کند و سریعتر و سریعتر می چرخد. کف دست راست به طرف آسمان بلند می شود تا نعمت های خدا را دریافت کند ، که با دست چپ با اشاره به زمین به زمین منتقل می شوند. آنها همچنان که در یک خلقی معنوی به سر می برند ، رقصندگان بین دو جهان شناور می شوند. آنها اکنون در یک مدیتیشن کاملاً شخصی و شدید قرار دارند.
مراسم درویش گردباد یا سما ، که خطوط بین رقص ، نماز ، مراقبه و خلسه را تار می کند ، به همان اندازه مترادف با ترکیه است که آسمان مسجد جامع استانبول است. اما دراویش این آیین کهن را با الهام از آموزه های یک شاعر قرن سیزدهم و پیشوای مذهبی اهل کنیا (ترکیه) امروزی ، که سعی در دستیابی به آن دارند ، تجربه می کنند؟
معانی عرفانی
درویش عبدالحمید شاكوت توضیح می دهد: "سماع آیین نظم مولووی صوفی اسلامی است كه براساس فلسفه مولوی بنا شده است و نماد ظهور روح انسان با آزاد كردن نفس به روشنگری و در نتیجه اتحاد با خداست." Çakmut رئیس جمهور Mevlâna Kültür ve Eğitim Derneği (سازمان فرهنگ مولوی) است که با فرهنگسرای هوجیپاشا استانبول ، یکی از مکانهایی که بازدید کنندگان می توانند شاهد این مراسم هیپنوتیزم باشند ، ارتباط دارد.
همانطور که Çakmut توضیح می دهد ، این مراسم هفت قسمتی با معنای کامل پوشیده شده است ، اعم از نوای ملودیک (فلوت نی) که نمایانگر نفس الهی است که زندگی را به همه چیز می دهد ، به لباس های خاص مجری ها. وی اظهار داشت: "درویش با بند خود (نماد سنگ قبر خود را) و دامن سفید خود (کفن نفس خود) ، با از بین بردن لباس سیاه خود ، روحانی به حقیقت متولد شده و آماده سفر به سمت آن است. اوکوموت توضیح می دهد که در شروع و هر توقف در این دوره ، با نگه داشتن بازوها به صورت چهار ضلعی ، وی شماره یک را نشان می دهد و به وحدت خدا شهادت می دهد
رسیدن به روشنگری
دراثر عملکرد بسیار ساده و چرخشی با دامنهای پیچیده در صورت فلکی رقصنده رقصنده ، اعتقاد بر این است که دراویش مجرایی برای نعمتهای الهی است. makmut می گوید: "در حالی که در حال چرخش است ، بازوهای او باز است ، دست راست او به سمت آسمان آماده است تا از نعمت خدا دریافت کند ، و به دنبال دست چپ خود به سمت زمین است." "این روش او برای انتقال هدایای معنوی خدا به افرادی است که به آنها نگاه می کند."
صدای آنها همانطور که بارها و بارها به سمت خدا می روند ، سریعتر و سریعتر می چرخند. هویت شخصی و شخصیتهای شخصی متروکه ، آنها به کمال معنوی موسوم به فنافیلا دست می یابند. Çakmut این "فداکاری ذهن به عشق" را به nirvanana بودیسم تشبیه می کند ، با این تفاوت که بالاترین مرتبه اسلام ، محمد پیامبر است ، و هدف Sema "کوشش ناگهانی و از بین رفتن فکر آگاهانه" نیست بلکه "کامل" است. تسلیم و نابودی نفس در درون عزیز